Ayam
 Jednostka bliźniacza „Ayam” – grecki „Blessas” | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
7 września 1979 |
| Wodowanie |
10 listopada 1980 |
 Nigeryjska Marynarka Wojenna
| |
| Wejście do służby |
6 lutego 1982 |
| Los okrętu |
w służbie (2017) |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 385 ton |
| Długość |
56,2 metra |
| Szerokość |
7,6 m |
| Zanurzenie |
2,1 m |
| Napęd | |
| 4 silniki wysokoprężne MTU o łącznej mocy 20 840 KM 4 śruby | |
| Prędkość |
41 węzłów |
| Zasięg |
2000 Mm przy prędkości 15 węzłów |
| Sensory | |
| radary Decca 1226, Thales Triton, Castor-II | |
| Uzbrojenie | |
| 1 działo kal. 76 mm 2 działka plot. kal. 40 mm (1 x II) 4 działka plot. kal. 30 mm (2 x II) 4 pociski rakietowe Exocet (2 x II) | |
| Wyposażenie | |
| system kierowania ogniem Thales Vega system zakłóceń Decca RDL-1 | |
| Załoga |
42 |
Ayam (P182) – nigeryjski kuter rakietowy z lat 80. XX wieku, jedna z trzech zamówionych we Francji jednostek typu La Combattante IIIB. Okręt został zwodowany 10 listopada 1980 roku w stoczni CMN w Cherbourgu, a do służby w Marynarce Wojennej Nigerii wszedł w lutym 1982 roku. Jednostka nadal znajduje się w składzie floty i ma status operacyjny (stan na 2017 rok).
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
Kutry rakietowe typu La Combattante III zostały zaprojektowane we Francji jako następca zbudowanych w dużej serii jednostek typu La Combattante II[1]. Okręty przeznaczone są do wykonywania ataków z wykorzystaniem przeciwokrętowych pocisków rakietowych i artylerii[1]. Ogółem zbudowano 18 jednostek tego typu dla sił zbrojnych Grecji, Kataru, Nigerii i Tunezji[1].
„Ayam”, wraz z dwoma bliźniaczymi jednostkami, zamówiony został 14 listopada 1977 roku w stoczni Constructions mécaniques de Normandie w Cherbourgu[2]. łączna wartość kontraktu opiewała na 50 mln franków[3]. Stępkę okrętu położono 7 września 1979 roku, został zwodowany 10 listopada 1980 roku i ukończony 11 czerwca 1981 roku[2]. Uroczyste wcielenie do służby w Marynarce Wojennej Nigerii nastąpiło 6 lutego 1982 roku[2][a]. Jednostka otrzymała nazwę pochodzącą od tygrysa w jednym z trzech dominujących w Nigerii języków i numer burtowy P182[2][3].
Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]
Okręt jest dużym kutrem rakietowym, przystosowanym do pełnienia funkcji patrolowej[4]. Długość całkowita wynosi 56,2 metra, szerokość 7,6 metra i zanurzenie 2,1 metra[3]. Wyporność standardowa wynosi 385 ton, zaś pełna 430 ton[2][3]. Okręt napędzany jest przez cztery silniki wysokoprężne MTU 16V956 TB92 o łącznej mocy 20 840 koni mechanicznych (KM), poruszające czterema śrubami[2][4][b]. Maksymalna prędkość okrętu wynosiła początkowo 41 węzłów[3][7] (w wyniku długoletniej eksploatacji prędkość maksymalna spadła do 37 węzłów)[2][7]. Zasięg wynosi 2000 Mm przy prędkości 15 węzłów (lub 800 Mm przy prędkości 30 węzłów)[2][7].
Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składa się z umieszczonego na dziobie w wieży artyleryjskiej pojedynczego działa uniwersalnego OTO Melara Compact kal. 76 mm L/62, z zapasem amunicji wynoszącym 250 sztuk[2][7]. Kąt podniesienia lufy wynosi 85°, waga pocisku 6 kg, donośność 16 000 metrów, zaś teoretyczna szybkostrzelność 60 strz./min[5][8]. Prócz tego na rufie znajduje się wieża z dwoma działkami przeciwlotniczymi Breda Compact kal. 40 mm L/70 (z łącznym zapasem amunicji wynoszącym 1600 sztuk)[2][7]. Kąt podniesienia luf wynosi 85°, waga pocisku 0,96 kg, donośność 12 500 metrów, zaś teoretyczna szybkostrzelność 300 strz./min[5][8]. Na mostku zainstalowano dwa podwójne zestawy amerykańskich działek przeciwlotniczych Emerlec EX-30 kal. 30 mm L/75, z zapasem amunicji wynoszącym łącznie 1970 sztuk[2][7]. Kąt podniesienia luf wynosi 80°, waga pocisku 0,35 kg, donośność 6000 metrów, zaś teoretyczna szybkostrzelność 1200 strz./min[5][8]. Na śródokręciu znajdowały się dwie podwójne wyrzutnie przeciwokrętowych pocisków rakietowych MM38 Exocet, które jednak później zdemontowano[2][7][c]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmuje radar nawigacyjny Decca 1226 o zasięgu 88 km, radar dozoru nawodnego i powietrznego Thales Triton (o zasięgu 29 km), radar artyleryjski Castor-II o zasięgu 15 km, system kierowania ogniem Thales Vega z dwoma dalmierzami optycznymi CSFE Panda oraz system zakłóceń Decca RDL-1[7][8].
Załoga okrętu składa się z 42 oficerów, podoficerów i marynarzy[2][7].
Służba[edytuj | edytuj kod]
Pomimo podniesienia nigeryjskiej bandery w lutym 1982 roku, „Ayam” (wraz z bliźniaczymi „Siri” i „Ekun”) opuścił Francję dopiero 9 maja 1982 roku, po zapłaceniu przez rząd Nigerii stoczni CMN całości kwoty za okręty[2]. W latach 1986–1988 okręt był remontowany w Cherbourgu[7][8]. Kolejny remont został przeprowadzony od marca do grudnia 1991 roku, także w macierzystej stoczni[5]. Okręt w 2016 nadal służył w nigeryjskiej flocie, lecz był wówczas niesprawny, w trakcie remontu[9].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Według Jane’s Fighting Ships 1984-85 okręt wszedł do służby 8 lutego 1982 roku[3].
- ↑ Według Jane’s Fighting Ships 2004-2005 i Jane’s Fighting Ships 2009-2010 siłownia okrętu ma moc 17 700 KM, napędzając dwie śruby[5][6].
- ↑ Na potrzeby trzech jednostek typu La Combattante III rząd Nigerii zamówił w 1980 roku w firmie Aérospatiale 18 pocisków MM38 Exocet[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Combattante III. Deagel.com. [dostęp 2017-05-22]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: 1996, s. 288.
- ↑ a b c d e f John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985, s. 357.
- ↑ a b Maciej S. Sobański. Marynarka Wojenna Nigerii. „Okręty Wojenne”. Nr 1/2003 (57). s. 76.
- ↑ a b c d e Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004, s. 511.
- ↑ Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009-2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009, s. 565.
- ↑ a b c d e f g h i j Maciej S. Sobański. Marynarka Wojenna Nigerii. „Okręty Wojenne”. Nr 1/2003 (57). s. 77.
- ↑ a b c d e Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1989-90. London: Jane’s Defence Data, 1989, s. 402.
- ↑ IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015, s. 585. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Combattante III. Deagel.com. [dostęp 2017-05-22]. (ang.).
- Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985. ISBN 0-7106-0795-4. (ang.).
- Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
- Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009-2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009. ISBN 0-7106-2888-9. (ang.).
- Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1989-90. London: Jane’s Defence Data, 1989. ISBN 0-7106-0886-1. (ang.).
- Maciej S. Sobański. Marynarka Wojenna Nigerii. „Okręty Wojenne”. Nr 1/2003 (57). Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.