Bazylika św. Klemensa w Hanowerze

Bazylika św. Klemensa

Basilika St. Clemens

bazylika mniejsza
Widok ze wschodu
Państwo	Niemcy
Kraj związkowy	Dolna Saksonia
Miejscowość	Hanower
Adres	Goethestraße 33, 30169 Hannover
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki (łaciński)
Bazylika mniejsza • nadający tytuł	od 3 grudnia 1998 Jan Paweł II
Wezwanie	św. Klemensa I
Wspomnienie liturgiczne	23 listopada
Historia Data rozpoczęcia budowy 6 lipca 1712 Data poświęcenia 4 listopada 1718 Data zniszczenia • przez 8 i 9 października 1943 bombardowanie Data odbudowy 1946–1957 Data reaktywacji 24 listopada 1957 Fundator Agostino Steffani
Dane świątyni Styl barokowy Architekt Tommaso Giusti Wieża kościelna • liczba wież 2 Kopuła • liczba kopuł 1 Liczba naw 1
Położenie na mapie Niemiec Bazylika św. Klemensa
Położenie na mapie Dolnej Saksonii Bazylika św. Klemensa
52°22′23″N 9°43′37″E
Strona internetowa

Bazylika św. Klemensa (niem. Basilika St. Clemens) – barokowa, rzymskokatolicka świątynia parafialna znajdująca się w niemieckim mieście Hanower. Od 1894 nosi tytuł Propsteikirche, a od 1998 – również bazyliki mniejszej.

Historia

Od czasów reformacji w Hanowerze nie było żadnej świątyni katolickiej. Nabożeństwa wznowiono w XVII wieku za sprawą przejścia na katolicyzm księcia Jana Fryderyka podczas pobytu we Włoszech. Pierwsze nabożeństwo w sali zamkowej odprawił ks. Valerio Maccioni. Po śmieci księcia zamknięto kaplicę zamkową.

Starania o budowę katolickiego zapoczątkował bp Agostino Steffani, który przybył do Hanoweru w 1709 roku i udzielił tu pierwszego od trzydziestu lat sakramentu bierzmowania. W 1711 roku Tommaso Giusti sporządził projekt kościoła. 6 lipca 1712 wmurowano kamień węgielny, a 4 listopada 1718 konsekrowano świątynię. Jej patronem został święty Klemens I, imiennik urzędującego papieża Klemensa XI. Z powodów finansowych nie zrealizowano planowanej kopuły. W 1894 papież Leon XIII nadał świątyni tytuł honorowy Propsteikirche.

Kościół został zniszczony podczas bombardowań z 8 i 9 października 1943. Zachowały się jedynie zewnętrzne mury, wyposażenie uległo całkowitej destrukcji. Z powodu dużego znaczenia budynku w regionie do odbudowy przystąpiono już w 1946 roku, zdecydowano się na dokończenie koścoła poprzez realizację kopuły. 24 listopada 1957 świątynię konsekrował abp Aloisius Muench, nuncjusz apostolski w RFN. W latach 60. wnętrze przebudowano wskutek zmian wprowadzonych przez sobór watykański II.

3 grudnia 1998 papież Jan Paweł II wyniósł kościół do godności bazyliki mniejszej, jednej z dwóch w diecezji Hildesheimu.

Architektura i wyposażenie

Świątynia barokowa, przykryta kopułą. Do zachodniej elewacji dostawione są dwie wieże. Wyposażenie kościoła jest w większości powojenne. Za ołtarzem ustawiono 32-głosowe organy z 1973 roku, wykonane w warsztacie Klais Orgelbau z Bonn. Złocone elementy, dodane w 1984 roku, mają przypominać o dawnym, barokowy wystroju kościoła. Na emporze ustawiono pozytyw z 1975 roku, a na wyposażeniu kościoła znajduje się również portatyw z roku 1990; oba instrumenty pochodzą z przedsiębiorstwa Emil Hammer Orgelbau. Na wieżach kościoła wiszą łącznie cztery dzwony, dwa odlano w 1801 roku i sprowadzono ze Wschodnich Niemiec, a dwa odlano w 1961 roku w ludwisarni Petit & Gebr. Edelbrock. Mają tony dis', fis', gis' i ais'.

Krypta

Pod posadzką znajduje się krypta grobowa, wybudowana w roku 1718. Ostatni pochówek w niej miał miejsce w 1774 roku, złożono tu szczątki m.in. architekta bazyliki, Tommasa Giustiego. Nieużytkowaną przestrzeń przekształcono w sklep winiarski, a podczas II wojny światowej służyła jako schron przeciwlotniczy. Pomieszczenie zostało zalane podczas powodzi z 1946 roku. Podczas odbudowy kościoła kryptę przeprojektowano na miejsce modlitwy.

Galeria

• 
  Widok w 1910
• 
  Widok z południowego wschodu
• 
  Wnętrze
• 
  Kopuła