Bellone (1914)
 Niezidentyfikowana jednostka typu Bellone w okresie I wojny światowej | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
grudzień 1912 |
| Wodowanie |
8 lipca 1914 |
 Marine nationale
| |
| Wejście do służby |
październik 1916 |
| Wycofanie ze służby |
lipiec 1935 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
60,6 m |
| Szerokość |
5,4 m |
| Zanurzenie |
3,5 m |
| Zanurzenie testowe |
50 m |
| Rodzaj kadłuba |
dwukadłubowy |
| Napęd | |
| 2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 1640 KM 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 800 KM 2 śruby | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg |
powierzchnia: 2300 Mm przy 10 w. |
| Uzbrojenie | |
| 8 torped; 1 działo kal. 75 mm | |
| Wyrzutnie torpedowe |
8 × 450 mm |
| Załoga |
38 |
Bellone (Q102) – francuski oceaniczny okręt podwodny z czasów I wojny światowej i okresu międzywojennego, jednostka prototypowa swojego typu. Została zwodowana 8 lipca 1914 roku w stoczni Arsenal de Rochefort, a do służby w Marine nationale weszła w październiku 1916 roku. Jednostka służyła podczas wojny na Atlantyku, a następnie na Morzu Śródziemnym. Okręt został skreślony z listy floty w lipcu 1935 roku.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
„Bellone” zamówiona została na podstawie programu rozbudowy floty francuskiej z 1912 roku[1][2]. Jednostkę zaprojektował inż. Julien Hutter, ulepszając i powiększając swój projekt okrętów typu Clorinde[1][3].
„Bellone” zbudowana została w Arsenale w Rochefort[1][4]. Stępkę okrętu położono w grudniu 1912 roku[4][5], został zwodowany 8 lipca 1914 roku[1][4], a do służby przyjęto go w październiku 1916 roku[4][5]. Nazwa nawiązywała do mitologicznej bogini wojny – Bellony[6]. Jednostka otrzymała numer burtowy Q102[1].
Dane taktyczno–techniczne[edytuj | edytuj kod]
„Bellone” była średniej wielkości oceanicznym okrętem podwodnym o konstrukcji dwukadłubowej[1][7]. Długość całkowita wynosiła 60,6 metra, szerokość 5,4 metra i zanurzenie 3,5 metra[1][4]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 523 tony, a w zanurzeniu 788 ton[1][4]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa dwusuwowe silniki wysokoprężne Sabathé o łącznej mocy 1640 koni mechanicznych (KM)[1][4][a]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne o łącznej mocy 800 KM[1][3]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 14,7 węzła na powierzchni i 9 węzłów w zanurzeniu[1][3][b]. Zasięg wynosił 2300 Mm przy prędkości 10 węzłów w położeniu nawodnym oraz 100 Mm przy prędkości 5 węzłów pod wodą[1][4]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 50 metrów[5].
Okręt wyposażony był w osiem zewnętrznych wyrzutni torped kalibru 450 mm: dwie na dziobie jednostki oraz sześć systemu Drzewieckiego, z łącznym zapasem 8 torped[1][5][c]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiło działo pokładowe kal. 75 mm L/35 M1897[3][5].
Załoga okrętu składała się z 4 oficerów oraz 34 podoficerów i marynarzy[4].
Służba[edytuj | edytuj kod]
„Bellone” podczas wojny pełniła służbę na Atlantyku[3][4]. Na początku lat 20. „Bellone” poddano przebudowie: zgrupowano wloty do zbiorników balastowych, co znacznie skróciło czas zanurzania; okręt otrzymał też nowy peryskop o długości 7,5 m, zamontowane w kiosku[1][2]. Jednostkę przeniesiono na Morze Śródziemne, gdzie służyła do lipca 1935 roku[1][5][d].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Projektowana moc silników Diesla miała wynosić 1800 KM[1][5].
- ↑ Według J. Gozdawy-Gołębiowskiego i T. Wywerki Prekurata prędkość na powierzchni wynosiła 15,8 węzła[8]; projektowana prędkość miała wynosić 17 w. na powierzchni i 9,5 w. w zanurzeniu[1].
- ↑ Według P.E. Fontenoya okręt posiadał dwie wyrzutnie dziobowe, dwie rufowe i cztery zewnętrzne[3].
- ↑ Według P.E. Fontenoya okręt skreślono z listy floty 27 sierpnia 1935 roku[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: 1985, s. 211.
- ↑ a b Jean Labayle-Couhat: French warships of World War I. London: 1974, s. 155.
- ↑ a b c d e f g Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara: 2007, s. 87.
- ↑ a b c d e f g h i j Jean Labayle-Couhat: French warships of World War I. London: 1974, s. 154.
- ↑ John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: 1990, s. 199.
- ↑ J. Gozdawa-Gołębiowski, T. Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: 1994, s. 537.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
- Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
- Ivan Gogin: BELLONE submarines (1916-1917). Navypedia. [dostęp 2017-02-26]. (ang.).
- Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
- Jean Labayle-Couhat: French warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1974. ISBN 0-7110-0445-5. (ang.).
- John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.).
- Gordon Smith: World War 1 at Sea, FRENCH NAVY. Naval History Homepage. [dostęp 2017-02-26]. (ang.).
