Przejdź do zawartości

Bencjon Wul

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bencjon Wul
ilustracja
Państwo działania

ZSRR

Data i miejsce urodzenia

22 maja 1903
Biała Cerkiew

Data i miejsce śmierci

9 kwietnia 1985
Moskwa

doktor nauk fizyczno-matematycznych
Specjalność: fizyka dielektryków i półprzewodników
Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Pracy Socjalistycznej Nagroda Leninowska Nagroda Stalinowska
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Rewolucji Październikowej Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Czerwonej Gwiazdy Order „Znak Honoru”

Bencjon Moisiejewicz Wul (ros. Бенцион Моисеевич Вул, ur. 9 maja?/22 maja 1903 w Białej Cerkwi, zm. 9 kwietnia 1985 w Moskwie) – radziecki fizyk, specjalista w dziedzinie dielektryków.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w żydowskiej rodzinie robotniczej. Uczył się w dwuklasowej szkole żydowskiej, później w wyższej szkole podstawowej i w gimnazjum w Białej Cerkwi. W 1920 jeszcze jako uczeń wstąpił ochotniczo do Armii Czerwonej, walczył w 1 Armii Konnej, w 1921 został zdemobilizowany i po powrocie do Białej Cerkwi został sekretarzem miejskiej organizacji komsomolskiej. Studiował na Wydziale Elektrotechnicznym Kijowskiego Instytutu Politechnicznego, w 1922 przyjęto go do RKP(b), w styczniu 1928 ukończył studia i został aspirantem działu elektrotechniki, w końcu 1929 obronił pracę dyplomową. Rekomendowano go do aspirantury Akademii Nauk ZSRR, w związku z czym przeniósł się do Leningradu i w 1932 został tam pracownikiem laboratorium dielektryków w Instytucie Fizycznym Akademii Nauk ZSRR pod kierunkiem Abrama Ioffe. Od 1934 pracował w Moskwie, gdzie kierował laboratorium fizyki dielektryków, w 1935 uzyskał stopień doktora nauk fizyczno-matematycznych, w końcu 1938 ukończył aspiranturę Akademii Nauk ZSRR i został w niej specjalistą uczonym, a w 1939 członkiem korespondentem Akademii Nauk ZSRR. Po ataku Niemiec na ZSRR został ewakuowany do Kazania, w 1944 odkrył i zbadał ferroelektryczne właściwości tytanianu baru. Od 1948 zajmował się również fizyką półprzewodników, przyczyniając się do opracowania w 1952-1953 pierwszych w ZSRR lamp płaskich i tranzystorów, a także pierwszych na świecie tranzystorów dyfuzyjnych. W 1962 brał udział w opracowaniu pierwszego w ZSRR generatora kwantowego półprzewodników, a w 1963 w opracowaniu pierwszych w ZSRR laserów półprzewodnikowych. Od 1964 do 1971 kierował grupą uczonych badających właściwości tellurku kadmu jako materiału do produkcji detektorów i mierników promieniowania i fotokonwerterów. Był zastępcą akademika-sekretarza i członkiem biura oddziału fizyki ogólnej i astronomii Akademii Nauk ZSRR oraz przewodniczącym Rady Naukowej Akademii Nauk ZSRR ds. problemu fizyki i chemii półprzewodników.

Nagrody i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

I medale.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]