Berdiabiakowicze
Berdiabiakowicze (tt. Бердибековичи), zwani również jako Biardiabiakowicze[1] – polski ród książęcy, pochodzenia tatarskiego[2].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Polski historyk, Józef Wolff, wywodzi Berdiabiakowiczów od Tatarów[2]. Sama legenda genealogiczna rodu wyprowadzała ich od syna Złotej Ordy, Chana o imieniu Berdi Beg, który po śmierci ojca przeszedł pod służbę litewską[3].
Od tatarskiego słowa Berdibek (tt. Бердибек)[3] nadali nazwę wsi Berdibiaki (na południe od Smoleńska)[2].
O członkach tego rodu nie zachowało się zbyt wiele informacji do czasów obecnych. Po raz pierwszy wspomina o nich metryka litewska (191 A f. 424)[1], skąd dowiadujemy się o istnieniu Iwana Berdiabiakowicza z tytułem kniazia (księcia). Żył on w dawnym województwie smoleńskim, pozostawił po sobie trzech synów; Miszka (Mitka[1]), Semena i Pawła, wymienionych w sporządzonym za czasów króla Aleksandra Jagiellończyka, spisie kniaziów i bojarów smoleńskich[1][2].
Z tego rodu znany jest również Seńko Berdiabiakowicz, który pojawia się w dokumentach historycznych z 1482 roku wraz z informacją otrzymania 12 kop z karczem Mereckich i 8 kop z myta smoleńskiego. W 1495 r. natomiast, sądził się z bojarami smoleńskimi i Terechowiczami o wsie Rukowskie i Chodorykowskie[2].
Kniaź Paweł Berdiabiakowicz otrzymał 6 kop ze skarbu państwa i konia w 1486 roku[2].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Boniecki 1899 ↓, s. 196.
- ↑ a b c d e f Wolff 1895 ↓, s. 2.
- ↑ a b Beznosyuk 2020 ↓.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Józef Wolff, Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku, Warszawa: Gebethner i Wolff, 1895, s. 698.
- Adam Boniecki, Herbarz polski, t. I, Warszawa: skład główny Gebethner i Wolff, 1899, s. 411.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Siergiej Beznosyuk: BERDIBEKOVICH I BOROVSKI. rurik.hostenko.com, 2020-01-23. [dostęp 2021-09-20]. (pol.).