Betlejemici
|
||
| Pełna nazwa | Wspólnota monastyczna od Betlejem, od Wniebowzięcia NMP i od św. Brunona | |
| Wyznanie | katolickie | |
| Kościół | rzymskokatolicki | |
| Data założenia | 1950 | |
| Data zatwierdzenia | 1993 | |
| Przełożony | siostra Isabelle Flye-Sainte-Marie[1] | |
| Strona internetowa | ||
Wspólnota monastyczna od Betlejem, od Wniebowzięcia NMP i od św. Brunona – nowa katolicka wspólnota mnisza wpisująca się w duchowość kartuską. Ma dwie gałęzie: żeńską i męską. Pierwszą inspirację do jej utworzenia otrzymała grupa francuskich pielgrzymów związanych z zakonem dominikańskim, przebywając na Placu św. Piotra podczas uroczystości ogłoszenia dogmatu o Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny przez papieża Piusa XII 1 listopada 1950 roku. Wspólnota monastyczna została zatwierdzona w roku 1993 przez Jana Pawła II[2].
Spis treści
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Życie mnisze w monasterach ma charakter ławry – swego rodzaju kolonii pustelników, formy życia zakonnego powstałej na Wschodzie chrześcijaństwa, która harmonijnie łączy życie w samotności, w pustelni, z życiem wspólnym, będącym istotnym elementem życia Kościoła. Tę formę życia zakonnego w chrześcijaństwie zachodnim zapoczątkował w XI w. św. Brunon z Kolonii, gdy utworzył koło Grenoble pierwszą kartuzję. Mniszki i mnisi żyją w osobnych monasterach. W eremie każdy mieszka w osobnym domku-pustelni. Schodzą się rano i wieczorem na wspólnie sprawowaną Eucharystię oraz główne godziny liturgiczne. Bogata liturgia godzin jest sprawowana zasadniczo według tradycji wschodniej, bizantyjskiej z elementami liturgii kartuskiej. Niedziela jest szczególnym dniem, w którym członkowie monasteru przebywają ze sobą. W tygodniu, poza wspólną liturgią, życie mnisze przebiega w samotności i milczeniu, na modlitwie, pracy. Jednym z elementów formacyjnych, na wzór prawosławnych klasztorów rosyjskich, jest poddawanie swego życia duchowego pouczeniom „starca”, którym są starsze, bardziej doświadczone siostry w monasterach żeńskich i bracia w monasterach męskich. Głównym motywem powołania mniszek i mnichów Betlejem jest adoracja wraz z Marią Wniebowziętą Trójcy Świętej oraz tzw. „trzymanie świętej straży” – eschatologiczne czuwanie w oczekiwaniu na przyjście Chrystusa[3].
Habit, wzorowany na habicie kartuzów, jest podobny u mniszek i mnichów: składa się z tuniki przepasanej pasem z różańcem oraz z długiego szkaplerza z kapturem. Przód i tył szkaplerza są połączone ze sobą po bokach za pomocą dwóch pasów materiału, które stanowią znak ślubów zakonnych. Mniszki noszą niebieski welon[4].
Obecność na świecie[edytuj | edytuj kod]
Pierwsza wspólnota sióstr powstała w 1951 roku, natomiast braci w 1976. Zakon liczy obecnie ponad 700 członków.
Klasztory braci znajdują się we Francji, Włoszech oraz dwa w Izraelu. Siostry posiadają 30 klasztorów m.in. w Portugalii, Hiszpanii, Francji, Niemczech, Litwie, Włoszech, Argentynie i Izraelu.
Betlejemici w Polsce[edytuj | edytuj kod]
W roku 1998 powstał na terenie archidiecezji gdańskiej monaster sióstr betlejemitek[5][6].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Przełożona zakonu betlejemitów
- ↑ Joanna Bątkiewicz-Brożek: Porwani do światła (O Wspólnocie Monastycznej Betlejem). W: Gość Niedzielny 32/2011 [on-line]. [dostęp 2011-08-11]].
- ↑ Por. Betlejem... nowa wspólnota monastyczna... Parę informacji z osobistych spotkań. W: Krzysztof Broszkowski OP – osobista strona internetowa [on-line]. [dostęp 2014-12-09].
- ↑ Habit betlejemitów
- ↑ Zakony w Polsce
- ↑ Monaster w Grabowcu. W: Oficjalna strona: bethleem.org [on-line]. [dostęp 2014-12-09].
