Biegus wielki

Biegus wielki
Calidris tenuirostris
(Horsfield, 1821)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Nadrząd	neognatyczne
Rząd	siewkowe
Rodzina	bekasowate
Podrodzina	słonki
Rodzaj	Calidris
Gatunek	biegus wielki
Kategoria zagrożenia (CKGZ)
zagrożony

Biegus wielki (Calidris tenuirostris) – gatunek średniego ptaka wędrowny z rodziny bekasowatych (Scolopacidae).

Występowanie 

Zamieszkuje północno-wschodnią Syberię. Zimuje w Azji południowo-wschodniej, Australii i na azjatyckich wybrzeżach Oceanu Indyjskiego. Do Polski zalatuje wyjątkowo, stwierdzony dwukrotnie (15-19.09.2001 - Zb. Turawski, 17.07.2014 - Ujście Wisły).

Cechy gatunku

W szacie godowej samiec ma białą głowę, szyję i pierś bardzo gęsto pokrytą czarnymi plamami. Grzbiet i pokrywy skrzydłowe czarne z dużymi, rdzawymi plamami na łopatkach. Spód ciała biały, dziób i nogi czarne. Samica nieco większa, z mniejszymi rdzawymi plamami. W upierzeniu spoczynkowym wierzch ciała bladoszary, a spód biały. Na wierzchu i piersi ciemne cętki.

Wymiary średnie

dł. ciała ok. 27 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 55 cm
waga ok. 115-250 g

Biotop

Tundra, poza okresem lęgowym morskie wybrzeża.

Gniazdo

Na ziemi.

Jaja

W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w maju-czerwcu 4 jaja.

Wysiadywanie

Jaja wysiadywane są przez okres około 21 dni przez obydwoje rodziców. Pisklętami opiekuje się wyłącznie samiec.

Pożywienie

Bezkręgowce uzupełniane w okresie lęgowym pokarmem roślinnym.

Ochrona

W Polsce podlega ścisłej ochronie gatunkowej.

Zobacz też

• fauna Polski
• ptaki Polski