Bołoz Antoniewiczowie
Bołoz Antoniewiczowie (herbu własnego) – ród szlachecki pochodzenia ormiańskiego, osiedlona w końcu XVII w. w Stanisławowie i na Pokuciu. Z nich Bracia Dominik i Jakub Antoniewicze otrzymali od cesarza Józefa II dyplomem datowanym w Wiedniu 23 IX 1789 galicyjskie szlachectwo (“einfacher Adelstand”) I-go stopnia z herbem i predykatem “Bołoz”, jako “Edler von Bołoz”[1].
Ostatnia przedstawicielka rodu, córka Karola Bołoz Antoniewicza i Heleny z Kaplińskich, mieszka w Londynie[2].
Koligacje[edytuj | edytuj kod]
Bołoz Antoniewiczowie byli spokrewnieni m.in. z następującymi rodami: Agopsowiczowie de Hasso h. Wiernik, Bambergowie h. własnego (baronowie), Bohdanowicze de Oroszeny h. własnego, Czaykowscy h. Gryf, Emingerowie (baronowie), Kaplińscy, Kapri de Merecey h. własnego (baronowie), Lewartowscy h. Lewart (baronowie), Lisowieccy h. Lis, Maramaroszowie h. własnego, Marszałkiewicze, Nikorowiczowie h. własnego, Osiecimscy h. Lubicz, Petrowiczowie h. własnego, Romaszkanowie h. własnego (baronowie), Sebaldowie, Suchecy h. Poraj, Teodorowiczowie h. Serce, Tomkowiczowie h. Przyjaciel, Urbańscy h. Nieczuja, Zalescy h. Dołęga (hrabiowie) i Ślubicz-Załęscy h. Prus III.
Posiadłości ziemskie w Galicji[edytuj | edytuj kod]
Od końca XVIII w. do 1944 w posiadaniu poszczególnych przedstawicieli rodu były m.in. następujące dobra ziemskie: Rużyłów i Skomorochy w powiecie buczackim; Tyszkowce, Winograd i Żywaczów w powiecie kołomyjskim; Grochowce w powiecie przemyskim; Bratkowce i Kamienna w powiecie stanisławowskim; Zadubrowce w powiecie śniatyńskim oraz Skwarzawa w powiecie żółkiewskim.
Przedstawiciele rodu[edytuj | edytuj kod]
- Dominik Bołoz Antoniewicz (1736-1795), proboszcz kościoła ormiańskiego w Stanisławowie, dziekan parafii ormiańskich na Pokuciu, kanonik honorowy. katedry ormiańskiej i sędzia Sądu Szlacheckiego we Lwowie.
- Jakub Bołoz Antoniewicz (1726-1796), kupiec z miasta Stanisławowa.
- Antoni Bołoz Antoniewicz (1758-1815), proboszcz kościoła ormiańskiego w Stanisławowie, dziekan parafii ormiańskich na Pokuciu i kanonik honorowy lwowski.
- Józef Bołoz Antoniewicz (? – 1823), dr obojga praw i adwokat we Lwowie.
- Karol Bołoz Antoniewicz (1807-1852), jezuita, pisarz religijny.
- Mikołaj Bołoz Antoniewicz (1801 lub 1804-1885), poeta, dramatopisarz i oficer kawalerii Wojsk Polskich w powstaniu listopadowym 1830-1831.
- Jakub Bołoz Antoniewicz (1820-1884), prezydent cesarsko królewskiego Sądu Krajowego w Krakowie.
- Henryk Bołoz Antoniewicz (1875-1902), dr praw Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.
- Wincenty Bołoz Antoniewicz (1812-1856), dr prawa Uniwersytetu we Lwowie i właściciel dóbr ziemskich w Galicji.
- Jan Bołoz Antoniewicz (1858-1922), dr filozofii, prof. Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie i kierownik tamtejszej katedry historii sztuki, autor wielu prac z dziedziny sztuki.
- Karol Antoni Bołoz Antoniewicz (1885-1928), właściciel dóbr ziemskich i oficer rezerwy kawalerii Wojsk Polskich, ostatni męski potomek rodu[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Oznaczało to, że każdemu z rodu przysługiwał predykat “Edler von” po nazwisku. Formę tę jednak spotykamy tylko w dokumentach urzędowych i spisach w języku niemieckim. W praktyce, w życiu codziennym była jednak niestosowana, zwłaszcza po nastaniu autonomii galicyjskiej. Stąd posługiwanie się partykułą “de” zamiast “von” lub używanie nazwiska bez partykuły szlacheckiej i samego predykatu bez partykuły i stopnia szlacheckiego przed nazwiskiem.
- ↑ a b Wiki.Ormianie
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Sadok Barącz, Żywoty sławnych Ormian w Polsce, Lwów 1856, s. 11-28.
- Chowaniec Czesław, Ormianie w Stanisławowie w XVII i XVIII w., Stanisławów 1928.
- Galicyjskie wykazy dóbr tabularnych i miejscowości 1855-1914.
- Sławomir Górzyński, Nobilitacje w Galicji w latach 1772-1918, Warszawa 1999, s. 58-59.
- Ludwik Korwin-Piotrowski, Ormiańskie rody szlacheckie, Kraków 1934, s. 59-61, tabl. II.
- Tomasz Lenczewski, Materiały do genealogii rodu Bołoz Antoniewiczów (Archiwum Autora).
- Poczet szlachty galicyjskiej i bukowińskiej, Lwów 1857, s. 2..
- Polski Słownik Biograficzny, t. I, Kraków 1935, s. 137-140.
- Seweryn Uruski, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, t. 1, Warszawa 1904, s. 41 (acc.) Uzupełnienia i sprostowania z materiałów archiwalnych Aleksandra Włodarskiego, Warszawa 1932-1934, cz. 1, s. 1-2; cz. 2, s. 7; cz. 3, s. 1.
- Tadeusz Isakowicz-Zaleski, Słownik biograficzny duchownych ormiańskokatolickich oraz duchownych rzymskokatolickich pochodzenia ormiańskiego w Polsce w latach 1750-2000, Kraków 2001, s. 26, 27, 36.