Bolesław Surówka
| Data i miejsce urodzenia |
21 stycznia 1905 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
29 września 1980 |
| Zawód, zajęcie |
dziennikarz, prawnik |
| Odznaczenia | |
| |
Bolesław Surówka (ur. 21 stycznia 1905 w Rudkach k. Lwowa, zm. 29 września 1980 w Katowicach) – polski dziennikarz, recenzent teatralny, z wykształcenia prawnik.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w inteligenckiej rodzinie adwokata Karola Surówki i Emilii z Tustanowskich. Uczęszczał do gimnazjum oo. Jezuitów w Chyrowie. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Lwowskim, a także dziennikarskie i społeczno-polityczne, we francuskim Lille, gdzie uzyskał doktorat z nauk politycznych. W 1920 przybył razem z rodziną na Górny Śląsk, gdzie jego ojciec objął posadę w Syndykacie Polskich Hut Żelaznych, z siedzibą w Katowicach. Dzięki przyjaźni ojca z Wojciechem Korfantym, Bolesław Surówka rozpoczął pracę w czasopiśmie „Polonia”, w Katowicach. Pisał pod pseudonimem „Niejaki X”, prowadząc rubrykę felietonów pt. „Pod włos”. Podejmował w niej tematy trudne i drażliwe, ukazując śmieszności życia codziennego. Nie unikał również polemiki. W swej twórczości często krytykował wpływy niemczyzny na życie oraz tendencje separatystyczne.
Podczas II wojny światowej jako żołnierz 73. Pułku Piechoty brał udział w kampanii wrześniowej (był ranny w bitwie pod Tomaszowem Lubelskim), a następnie brał udział w konspiracji, pisząc w prasie podziemnej. Po zakończeniu walk zbrojnych, w lutym 1945 wrócił do Katowic, gdzie rozpoczął pracę w „Dzienniku Zachodnim”. Początkowo wznowił pisanie w rubryce „Pod włos” jako „Niejaki X”, z czasem jednak skoncentrował się na recenzowaniu życia teatralnego i kulturalnego, a także tematyce krajoznawczej. Opublikował m.in. cykl felietonów, opisujących walory Ziem Zachodnich oraz Opolszczyzny. Natomiast z jego recenzjami mieli liczyć się największy ludzie teatru, na czele z Gustawem Holoubkiem. Był poliglotą: władającym pięcioma językami, także łaciną i greką.
W 1980, na krótko przed śmiercią, opublikował wspomnienia z okresu międzywojennego pt. „Było minęło”. Został pochowany na katowickim cmentarz przy ul. Francuskiej[1].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Złoty Krzyż Zasługi (18 stycznia 1946)[2]
Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]
Po śmierci redakcja „Dziennika Zachodniego” ufundowała nagrodę im. Bolesława Surówki, przyznawaną młodym dziennikarzom za najlepszą recenzję teatralną.
Jego imię nosi również jedna z katowickich ulic w dzielnicy Kostuchna[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Antoni Wilgusiewicz: Lwowianie i kresowianie na cmentarzach Katowic. Instytut Myśli Polskiej im. Wojciecha Korfantego, 2020-04-10. [dostęp 2020-08-03].
- ↑ M.P. z 1946 r. nr 30, poz. 58 „w uznaniu zasług dla pożytku Rzeczypospolitej Polskiej w dziele pracy organizacyjnej przy utworzeniu administracji państwowej i samorządu, uruchomienia uczelni i odbudowie demokratycznej państwowości polskiej na ziemiach województwa Śląsko-Dąbrowskiego”.
- ↑ Surówki Bolesława. mapa.targeo.pl. [dostęp 2015-07-07]. (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bolesław Surówka (1905–1980). www.dziennikteatralny.pl, 2011-09-02. [dostęp 2015-07-07]. (pol.).
- Krzysztof Tracki: Zapomniany dziennikarz – zapomniane dziennikarstwo. www.smilowice.mikolow.eu. [dostęp 2015-07-07]. (pol.).
- Marcin Zasada: Syn wielkiego dziennikarza Bolesława Surówki w DZ. www.dziennikzachodni.pl, 2011-11-12. [dostęp 2015-07-07]. (pol.).