Boris Choroszchin

Boris Choroszchin

Борис Владимирович Хорошхин

kontradmirał
Pełne imię i nazwisko	Boris Władimirowicz Choroszchin
Data i miejsce urodzenia	30 czerwca 1892 Sankt Petersburg
Data i miejsce śmierci	1 sierpnia 1942 rzeka Wołga koło wsi Stupino
Przebieg służby
Lata służby	1910–1918, 1918–1942
Siły zbrojne	MW Imperium Rosyjskiego MW ZSRR
Stanowiska	dowódca Ładoskiej Flotylli Wojennej, zastępca dowódcy Wołżańskiej Flotylli Wojennej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna domowa w Rosji, II wojna światowa
Odznaczenia

Boris Władimirowicz Choroszchin (ros. Борис Владимирович Хорошхин, ur. 18 czerwca^?/30 czerwca 1892 w Sankt Petersburgu, zm. 1 sierpnia 1942 – rzeka Wołga koło wsi Stupino) – radziecki wojskowy, kontradmirał.

Życiorys

W 1910 roku wstąpił do Marynarki Wojennej i rozpoczął służbę we Flocie Bałtyckiej. W 1913 roku ukończył Morski Korpus Kadecki, zostając oficerem marynarki.

Po wybuchu I wojny światowej został oficerem łącznikowym floty z twierdzami, a następnie oficerem wachtowym na pancerniku „Sewastopol”. W okresie od maja do października 1915 roku oddelegowany do służby na transportowiec „Martin”, który uczestniczył w operacji desantowej w zatoce Ryskiej. W 1916 roku był dowódcą kompanii, a następnie oficerem wachtowym na pancerniku „Sewastopol”. 30 lipca 1916 roku otrzymał awans na lejtnanta. Na pancerniku służył do wybuchu rewolucji październikowej.

Po wybuchu rewolucji pozostał w marynarce i do sierpnia 1918 roku był oficerem wachtowym na pancerniku „Sewastopol”. Uczestniczył w lodowym przejściu Floty Bałtyckiej do Kronsztadu. Latem wraz z 3. oddziałem ekspedycyjnym marynarzy Floty Bałtyckiej został skierowany na Front Północny i wziął udział w walkach pod Kotłas. Po zakończeniu walk w sierpniu 1918 roku został dowódcą artylerii i pełniącym obowiązki dowódcy Północno-Dźwińskiej Flotylli Wojennej, w tym czasie brał udział w walkach z angielskimi wojskami interwencyjnymi i białogwardyjskimi. Potem uczestniczył w walkach przeciwko wojskom gen. Wrangla w rejonie Mariupola – Perekopu. Od września 1919 roku do maja 1920 pierwszy pomocnik dowódcy pancernika „Sewastopol”, w maju rewizor oddziału bazy morskiej Piotrogrodu.

W czerwcu 1920 roku został dowódcą uzbrojonego parostatku „Spassk” wchodzącego w skład Morskich Sił Morza Czarnego, następnie dywizjonu kanonierek rzecznych, a w czerwcu 1920 dowódcą oddziału statków uzbrojonych Dnieprzańskiej Flotylli Wojennej. W lipcu 1920 roku został dowódcą Dnieprzańskiej Flotylli Wojennej, którą dowodził do momentu jej ostatecznego rozwiązania w sierpniu 1922 roku.

W sierpniu 1922 roku został dowódcą kanonierki „Tierec”, a potem dowódcą dywizjonu kanonierek Morskich Sił Morza Czarnego i dowodził nim do stycznia 1923 roku. Następnie był dowódcą oddziału okrętów wojsk pogranicza OGPU, po zwolnieniu z tego stanowiska w okresie od 1923 do sierpnia 1925 roku pozostawał bez przydziału. W sierpniu 1925 roku został dowódcą oddziału kutrów uzbrojonych rzeki Zachodnia Dźwina, a w lipcu 1926 roku został dowódcą oddziału okrętów Dnieprzańskiej Flotylli Wojennej, którym dowodził do 1931 roku. W roku 1929 ukończył kurs dowódczy w Akademii im. Frunzego. Od czerwca 1931 roku do listopada 1937 roku był dowódcą Dnieprzańskiej Flotylli Wojennej. Po zwolnieniu z tego stanowiska w okresie od listopada 1937 do kwietnia 1938 roku był w dyspozycji dowództwa Marynarki Wojennej. Od kwietnia do sierpnia 1938 roku był dowódcą okrętu-bazy „Newa” Floty Czarnomorskiej. W sierpniu 1938 roku został aresztowany przez NKWD i przebywał w areszcie do listopada 1939 roku. Po zwolnieniu z aresztu do stycznia 1940 był w dyspozycji dowództwa Marynarki Wojennej, a następnie został szefem Wydziału Historycznego Sztabu Głównego Marynarki Wojennej.

Po ataku Niemiec na ZSRR początkowo był w Sztabie Głównym, a w lipcu 1941 roku został dowódcą Obrony Obszaru Wodnego głównej bazy Floty Bałtyckiej i dowodził nią do sierpnia 1941 roku. Następnie został dowódcą Ładoskiej Flotylli Wojennej, którą dowodził do października 1941 roku. Potem przez dwa miesiące pozostawał w dyspozycji dowództwa Floty Bałtyckiej.

W listopadzie 1941 roku został dowódcą Brygady Rzecznych Okrętów Wołżańskiej Flotylli Wojennej, od czerwca 1942 Brygady Rzecznych Trałowców, a w lipcu 1942 roku został zastępcą dowódcy Wołżańskiej Flotylli Wojennej, odpowiedzialnym za organizację i obronę transportu rzecznego na Wołdze. W dniu 1 sierpnia 1942 roku kuter uzbrojony, na którym się znajdował, wszedł na minę w rejonie wsi Stupino w odległości 150 km na południe od Stalingradu i zatonął wraz z całą załogą.

Upamiętnienie

Jego imieniem nazwano dwa trałowce: projektu 254 i projektu 266M.

Awanse

• kapitan 1 rangi (Капитан 1-го ранга) (26.11.1935 – rozkaz nr 2484)
• kontradmirał (контр-адмирал) (16.09.1941 – rozkaz nr 2081)

Odznaczenia

• Order Czerwonego Sztandaru (trzykrotnie – 1919, 1920, 1941)
• Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej” (1938)

Bibliografia

• Николай Владимирович Скрицкий: Флагманы Победы. Командующие флотами и флотилиями в годы Великой Отечественной войны 1941-1945. Moskwa: Array Литагент «Центрполиграф», 2012. ISBN 978-5-227-03745-9. (ros.).brak strony w książce
• Вячеслав Михайлович Лурье: Адмиралы и генералы Военно-Морского флота СССР в период Великой Отечественной и советско-японской войн (1941-1945). Sankt-Petersburg: Русско-Балтийский информационный центр БЛИЦ, 2001, s. 233-234. ISBN 5-86789-102-X. (ros.).