Brama Lidzbarska w Bisztynku

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Brama Lidzbarska
Ilustracja
Widok od strony rynku
Państwo

 Polska

Miejscowość

Bisztynek

Adres

Marii Konopnickiej 9, 11-230 Bisztynek, Polska

Typ budynku

brama

Styl architektoniczny

gotyk

Rozpoczęcie budowy

XV wiek

Ukończenie budowy

XVI wiek

Ważniejsze przebudowy

1780, 2018

Położenie na mapie Bisztynka
Mapa konturowa Bisztynka, po lewej znajduje się punkt z opisem „Brama Lidzbarska”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Brama Lidzbarska”
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego
Mapa konturowa województwa warmińsko-mazurskiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Brama Lidzbarska”
Położenie na mapie powiatu bartoszyckiego
Mapa konturowa powiatu bartoszyckiego, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Brama Lidzbarska”
Położenie na mapie gminy Bisztynek
Mapa konturowa gminy Bisztynek, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Brama Lidzbarska”
Ziemia54°05′07,7680″N 20°54′01,9890″E/54,085491 20,900552

Brama Lidzbarska w Bisztynkubrama miejska zlokalizowana w północno-wschodniej części starego miasta w Bisztynku (województwo warmińsko-mazurskie). Stanowi jedyny zachowany element bisztynieckich obwarowań miejskich[1].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Widok od strony zewnętrznej

Brama powstała pomiędzy rokiem 1481 a 1547 jako jedna z trzech (obok Reszelskiej i Warszawskiej, które nie zachowały się), a przebudowana została około 1780[2][3].

W XIX w. zaadaptowana została na więzienie.

W XX w. w budowli mieściła się biblioteka i dom kultury. Pierwsze prace remontowe po zniszczeniach wojennych przeprowadzone zostały w latach 1947 – 1949, prawdopodobnie były to jedynie działania zabezpieczające i porządkowe. Kolejny remont związany z adaptacją obiektu na cele kultury miał miejsce w końcu lat 50. XX w., świadczy o tym zachowana na elewacji południowej data wyryta w tynku[3].

Bramę murowaną z cegły na kamiennym cokole wzniesiono w stylu gotyckim na planie bardzo zbliżonym do kwadratu z przejazdem pośrodku zamkniętym dwoma ostrołukowymi otworami bramnymi. Zewnętrzny otwór uzbrojony był we wrota i w opuszczaną bronę. W XVIII w. bramę przebudowano, obniżono i zmieniono jej wyraz architektoniczny. Bryle i elewacjom nadano styl barokowy, który jak się okazało w trakcie obecnego remontu dobrze zachował się pod XIX- i XX-wiecznymi tynkami. Oryginalna stolarka okienna nie zachowała się, dlatego też barokowe otwory okienne i stolarka zostały zrekonstruowane na podstawie zachowanej ikonografii i badań architektonicznych. W późniejszym okresie w środku przejazdu bramnego postawiono mur z ostrołukowym otworem, który stanowił konstrukcję pod centralnie umieszczony komin[3].

Elewacje bramy zostały odtworzone w nawiązaniu do jej wyglądu z okresu barokowego z rekonstrukcją cienkowarstwowej wyprawy tynkarskiej i kolorystyką określoną na podstawie zachowanych reliktów kolorów: czerwień żelazowa i czerń. W przejeździe bramnym pozostawiono odsłonięte zachowane wątki gotyckie. Stolarka okienna i skrzydło drzwiowe zaaranżowane zostały w nawiązaniu do ustalonej kolorystyki elewacji z okresu baroku: stolarka okienna – szarość, ościeżnica drzwiowa – zabytkowa z XIX w. – kolor ugrowy, skrzydło drzwiowe - ugrowo-brązowy. Zachowane i odsłonięte oryginalne ceglane barokowe dekoracje architektoniczne (przyczółki, gzymsy, pilastry) poddane zostały zabiegom konserwatorskim[3].

Późnobarokowe szczyty najprawdopodobniej są projektem Ernesta Mazura[4].

W 2019 brama oraz jej otoczenie zostało zrewitalizowane, w wyniku czego powstały pomieszczenia przeznaczone między innymi na kawiarnię młodzieżową, pracownię Młodzieżowego Klubu Integracji Społecznej, toaletę i pomieszczenie gospodarcze, z których korzysta klub oraz zagospodarowany został teren wokół bramy będący przestrzenią rekreacyjną mieszkańców gminy oraz turystów[5].

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Gotycki[6] obiekt jest murowany (ceglany), posadowiony na kamiennej podmurówce, wzniesiony na planie zbliżonym do kwadratu. Przechodzi przez niego sień z ostrołukowymi otworami bramnymi. Dawniej działały wrota i opuszczana brona[1].

Galeria[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Miasto Bisztynek, Brama Lidzbarska - Zabytki - Dla turysty - Urząd Miejski w Bisztynku [online], bisztynek.pl [dostęp 2023-10-14] (pol.).
  2. Bisztynek - brama lidzbarska [online], Warmińsko-Mazurski Fundusz Filmowy [dostęp 2023-11-28] (pol.).
  3. a b c d Brama Lidzbarska w Bisztynku [online], visiton.pl [dostęp 2023-11-28] (pol.).
  4. Bisztynek - Brama Lidzbarska - stare zdjęcia, mapa [online], fotopolska.eu [dostęp 2023-11-28].
  5. Gmina Bisztynek otrzyma dofinansowanie na adaptację Bramy Lidzbarskiej [online], gazetaolsztynska.pl [dostęp 2023-11-28] (pol.).
  6. Jan Bałdowski, Warmia, Mazury, Suwalszczyzna: przewodnik, Przewodniki po Regionach, Warszawa: "Sport i Turystyka" : "Muza", 1996, s. 163, ISBN 978-83-7079-590-0 [dostęp 2023-10-14].