Bremer
 Herb Bremer | |
| Typ herbu | |
|---|---|
| Pierwsza wzmianka |
1662 (nadanie) |
Bremer – polski herb szlachecki[1] z indygenatu[2].
Opis herbu[edytuj | edytuj kod]
Opis historyczny[edytuj | edytuj kod]
Juliusz Ostrowski blazonuje herb następująco[2]:
Na tarczy dwudzielnej I pole czerwone, w II zaś srebrnem pół koła młyńskiego czerwonego. Nad hełmem w koronie pięć piór strusich: pierwsze, trzecie i piąte – białe, drugie i czwarte — czerwone. Labry czerwone podbite srebrem.
Opis współczesny[edytuj | edytuj kod]
Opis skonstruowany współcześnie brzmi następująco[a]:
Na tarczy dwudzielnej w słup w jej lewym polu srebrnym pół czerwonego koła młyńskiego, prawe pole czerwone.
W klejnocie pięć piór strusich, skrajne srebrne, następne czerwone i środkowe srebrne.
Labry herbowe czerwone, podbite srebrem.
Geneza[edytuj | edytuj kod]
Herb Bremer jest indygenatem z 1662 roku, przyznanym Egidemu Bremerowi, Baronowi von Brytmar[2].
Herbowni[edytuj | edytuj kod]
Herb ten był herbem własnym, toteż do jego używania uprawniony jest tylko jeden ród herbownych:
Bremer[3].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Opis współczesny jest skonstruowany zgodnie z obecnymi zasadami heraldyki. Zobacz: Blazonowanie
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Bremer: dane Herbu [online], gajl.wielcy.pl [dostęp 2021-04-04].
- ↑ a b c Juliusz Karol Ostrowski, Księga herbowa rodów polskich, Gł. skł.: Bolcewicz, 1906 [dostęp 2021-04-03].
- ↑ Nazwiska [online], gajl.wielcy.pl [dostęp 2021-04-04].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Juliusz Ostrowski. Księga herbowa rodów polskich. - Warszawa: Księgarnia Antykwarska B. Bolcewicza, 1897 - T. 1. - 620 stron.
- Juliusz Ostrowski. Księga herbowa rodów polskich. - Warszawa: Księgarnia Antykwarska B. Bolcewicza, 1898 - T. 2. - 380 stron.
| Herby | |
|---|---|
| Elementy herbu | |
| Oznaki godności | |
| Inne | |
| Działy heraldyki |
