Bruno Stäblein
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Bruno Stäblein (ur. 5 maja 1895 w Monachium, zm. 6 marca 1978 w Erlangen[1][2]) – niemiecki muzykolog.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Uczył się gry na fortepianie i organach oraz kompozycji i dyrygentury w Staatliche Akademie der Tonkunst w Monachium[1]. Jednocześnie studiował muzykologię u Adolfa Sandbergera i Theodora Kroyera na Uniwersytecie Monachijskim, gdzie w 1918 roku uzyskał tytuł doktora na podstawie dysertacji Musicque de Joye: Studien zur Instrumentalmusik des 16. Jahrhunderts[1][2]. Pracował jako dyrygent teatralny i operowy w Monachium (1918–1919), Innsbrucku (1919–1920) i Coburgu (1920–1926), w latach 1920–1929 był ponadto dyrygentem Ernst-Albert-Oratorien-Verein[1]. Od 1931 do 1945 roku był wykładowcą Altes Gymnasium w Ratyzbonie[1]. W 1945 roku zorganizował instytut muzykologii przy ratyzbońskim Philologisch-Theologische Hochschule, którym kierował od 1953 roku[1]. W 1948 roku habilitował się na uniwersytecie w Erlangen na podstawie pracy Hymnestudien[1][2]. Od 1956 do 1963 roku kierował na tym uniwersytecie katedrą muzykologii[1][2]. Od 1967 roku był przewodniczącym Gesellschaft für Bayerische Musikgeschichte[2].
W swojej pracy naukowej zajmował się muzyką okresu średniowiecza, prowadził studia źródłoznawcze i prace edytorskie, założył i prowadził wydawnictwo źródłowe „Monumenta Monodica Medii Aevi”[1][2]. Był autorem licznych prac syntetycznych i przyczynkarskich oraz haseł encyklopedycznych[1].