Char D2
 Char D2 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ pojazdu | |
| Trakcja |
gąsienicowa |
| Załoga |
3 |
| Historia | |
| Prototypy | |
| Produkcja | |
| Egzemplarze |
100 |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
1 silnik gaźnikowy, 6-cylindrowy Renault |
| Transmisja |
mechaniczna |
| Pancerz |
20 – 40 mm |
| Długość |
5,46 m |
| Szerokość |
2,22 m |
| Wysokość |
2,66 m |
| Masa |
bojowa: 19 800 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość |
25 km/h |
| Zasięg pojazdu |
100 |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 x armata SA 34 (zapas amunicji 120 szt.) lub SA 35 (180 szt. pocisków) kal. 47 mm 2 x karabiny maszynowe Reibel kal. 7,5 mm (5000 szt. amunicji) | |
| Wyposażenie | |
| radiostacja ER52 lub ER53 | |
| Użytkownicy | |
| Francja | |
Renault Modèle D2 – francuski czołg średni z okresu II wojny światowej.
Historia[edytuj | edytuj kod]
D2 był rozwinięciem czołgu D1, posiadając grubszy pancerz oraz mocniejszy silnik. Prototyp powstał w 1931 roku, a produkcję seryjną i dostawy dla armii rozpoczęły się w 1934 roku.
Powstał również prototyp napędzany silnikiem wysokoprężnym, ale do produkcji wszedł model z silnikiem benzynowym. W 1936 roku armia francuska zredukowała zamówienie do 50 sztuk, gdyż na uzbrojenie armii przyjęto czołg Somua S-35.
Na początku 1938 roku zaoferowano Polsce, próbującej nabyć we Francji nowoczesne czołgi R-35 lub S-35, zakup zamiast nich czołgów D2, co wzbudziło zainteresowanie, chociaż oceniono je gorzej od S-35. Nie doszło jednak do sfinalizowania zakupu, gdyż w lipcu 1938 roku Francja z uwagi na zwiększone zapotrzebowanie dla własnych wojsk oferowała już tylko sprzedaż licencji na ich produkcję, czym Polska nie była zainteresowana[1].
Produkcja[edytuj | edytuj kod]
- D2 – pierwsze zamówienie (pierwsza seria nr 2004 - 2053), początek 1934 roku, 50 szt., dostarczone w okresie maj 1936 – luty 1937;
- D2-bis – drugie zamówienie (druga seria nr 2054 - 2103), czerwiec 1938 roku, 50 szt., pierwsze dotarły w kwietniu 1940, a ostatnie maj – czerwiec 1940 i nie wzięły udziału w walkach. Różniła się głównie wieżą i działem (SA 35 z większą penetracją ale musiała mieć mniej pocisków).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Karol Rudy. O czołgu polskim raz jeszcze. „Poligon”. Nr 1(18)/2010, s. 12-13, styczeń – luty 2010. Magnum-X.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Paweł Żurkowski Niezasłużony awans francuski czołg "średni" Renault D-2, Nowa Technika Wojskowa Nr 1/2005
- Pascal Danjou, 2008, Renault D2, Éditions du Barbotin, ISBN 978-2-917661-02-4