Chin japoński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Chin japoński
Ilustracja
Chin japoński
Inne nazwy

Czin japoński, Japan chin, Japanese Chin, Spaniel japoński

Kraj patronacki

Japonia

Wymiary
Wysokość

ok. 25 cm

Masa

ok. 1,8-3,2 kg[1]

Klasyfikacja
FCI

Grupa IX, Sekcja 8,
nr wzorca 206

AKC

Toy

ANKC

Grupa 1 – (Toys)

CKC

Grupa 5 – (Toys)

KC(UK)

Toy

NZKC

Toy

UKC

Grupa 8 – Companion Dog

Wzorce rasy

Chin japoński – jedna z ras psów, należąca do grupy psów do towarzystwa[2], zaklasyfikowana do sekcji spanieli japońskich i pekińczyków. Nie podlega próbom pracy[3].

Rys historyczny[edytuj | edytuj kod]

O istnieniu tej rasy jest wzmianka w chińskim manuskrypcie z 57 r. p.n.e. Na podstawie historycznych przesłanek ustalono, że przodkowie china japońskiego byli ofiarowani w roku 732 przez władców koreańskich (w okresie panowania dynastii Silla377 do 935 roku) na dwór japoński. W ciągu następnych stu lat importowano do Japonii większą liczbę psów tej rasy. Według świadectw historycznych psy tej rasy były później wprowadzone bezpośrednio do Chin (w czasie panowania dynastii Tang, 618910) i później do Korei (w czasie panowania dynastii Balhae, 698926) przez dyplomatów.

W okresie panowania sioguna Tsunayoshiego Tokugawy (1680 –1709) rasa została wyniesiona do rangi psa salonowego w pałacu Edo. W roku 1613 Brytyjczyk, kapitan Searles wprowadził china japońskiego do Anglii, a w roku 1853 amerykański wojskowy Perry importował kilka do USA. Dwa spośród tych ostatnich były ofiarowane królowej Wiktorii. Od 1868 roku chin japońskich stał się psem salonów i dam z wyższych sfer.

Wygląd[edytuj | edytuj kod]

Szata i umaszczenie[edytuj | edytuj kod]

Szata jest jedwabista, prosta i długa. Całe ciało z wyjątkiem głowy pokryte jest obfitym owłosieniem. Uszy, szyja, uda i ogon ozdobione są gęstymi włosami. Umaszczenie jest białe z czarnymi lub czerwonymi łatami. Cenione są symetrycznie rozmieszczone łaty na oczach, uszach i całym ciele.

Zachowanie i charakter[edytuj | edytuj kod]

Jest żywiołowym, przyjacielskim domownikiem, łatwo się przystosowującym i do późnego wieku lubiącym zabawy. Chin japoński akceptuje inne zwierzęta w swoim otoczeniu, łatwy w prowadzeniu przyzwyczaja się do jednego właściciela. Lubi być w centrum uwagi i chętnie prezentuje się na wystawach[1].

Użytkowość[edytuj | edytuj kod]

Obecnie jest psem ozdobnym do towarzystwa.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b David Taylor: Księga psów. s. 178-179.
  2. Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. s. 178.
  3. Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 352.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
  • Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 31. ISBN 83-7073-122-8.
  • Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. Warszawa: Książka i Wiedza, 1999. ISBN 83-05-13030-4.
  • David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7.