Cleistopholis glauca

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Cleistopholis glauca
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

magnoliopodobne

Rząd

magnoliowce

Rodzina

flaszowcowate

Rodzaj

Cleistopholis

Gatunek

Cleistopholis glauca

Nazwa systematyczna
Cleistopholis glauca Pierre ex Engl. & Diels
Monogr. Afrik. Pflanzen-Fam. 6: 35 1901[3]
Synonimy
  • Cleistopholis bequaertii De Wild.
  • Cleistopholis grandiflora De Wild.
  • Cleistopholis lucens De Wild[3].
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4]

Cleistopholis glauca Pierre ex Engl. & Diels – gatunek rośliny z rodziny flaszowcowatych (Annonaceae Juss.). Występuje naturalnie w Republice Środkowoafrykańskiej, Kamerunie, Gwinei Równikowej, Gabonie, Kongo, Demokratycznej Republice Konga oraz Angoli[5][6].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Pokrój
Zimozielone drzewo dorastające do 10–35 m wysokości. Kora jest podłużnie spękana[6].
Liście
Mają eliptyczny, odwrotnie lancetowaty lub podłużnie odwrotnie owalny kształt. Mierzą 5–15 cm długości oraz 2–5 cm szerokości. Są prawie skórzaste. Nasada liścia jest klinowa. Wierzchołek jest długo spiczasty. Ogonek liściowy jest nagi i dorasta do 10–20 mm długości[6].
Kwiaty
Zebrane po 8–9 w podbaldachach. Rozwijają się w kątach pędów. Mają zieloną barwę. Działki kielicha mają trójkątnie owalny kształt i dorastają do 2 mm długości. Płatki zewnętrzne są skórzaste, mają eliptycznie podłużny kształt i osiągają do 10–15 mm długości, natomiast wewnętrzne są owalnie prawie okrągłe i mierzą 2 mm długości. Kwiaty mają około 100 pręcików i 9–13 słupków[6].
Owoce
Prawie siedzące, zebrane po 12–21 tworząc owoc zbiorowy. Mają odwrotnie jajowaty kształt. Osiągają 18–30 cm długości i 1–5 cm szerokości[6].

Biologia i ekologia[edytuj | edytuj kod]

Rośnie w wilgotnych lasach, na brzegach rzek[6].

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

Włóknista kora jest używana do produkcji lin, natomiast jako wywar służy jako lek powodujący wymioty[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-06-01] (ang.).
  3. a b Cleistopholis glauca Pierre ex Engl. & Diels. The Plant List. [dostęp 2015-08-22]. (ang.).
  4. Cleistopholis glauca, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  5. Cleistopholis glauca – Maps. Encyclopedia of Life. [dostęp 2015-08-22]. (ang.).
  6. a b c d e f g Cleistopholis glauca. Plantes & botanique. [dostęp 2015-08-22]. (fr.).