Przejdź do zawartości

Cmentarz przy ulicy Wrocławskiej w Opolu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Cmentarz przy ulicy Wrocławskiej w Opolu
Zabytek: nr rej. A-3/2001 z 15.05.2001
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 opolskie

Miejscowość

Opole

Adres

ul. Wrocławska

Typ cmentarza

komunalny

Stan cmentarza

nieczynny

Powierzchnia cmentarza

6,5 ha

Data otwarcia

1813

Data likwidacji

1930

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „Cmentarz przy ulicy Wrocławskiej w Opolu”
Położenie na mapie województwa opolskiego
Mapa konturowa województwa opolskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Cmentarz przy ulicy Wrocławskiej w Opolu”
Położenie na mapie Opola
Mapa konturowa Opola, w centrum znajduje się punkt z opisem „Cmentarz przy ulicy Wrocławskiej w Opolu”
Ziemia50°40′28,9″N 17°54′27,9″E/50,674694 17,907750
Cmentarz, ul. Wrocławska, Opole
Pomnik – Josef Slowig
Nagrobek - Śpij Aniołku
Pomnik – Paul Schylla
Grobowiec Famile Melche(r)
Grobowiec Famile Koerber
Mur otaczający cmentarz
Kaplica rodziny Beyer
Wnętrze kaplicy rodziny Beyer
Pomnik – Caspar Wrzodek
Grobowiec na cmentarzu
Grobowiec rodziny Farm

Cmentarz przy ul. Wrocławskiej w Opolu – nieużytkowana, zabytkowa nekropolia o powierzchni 6,5 ha (przed 1934 – 8 ha).

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Dzieje cmentarza sięgają 1813 roku, gdy postanowiono wyznaczyć go na Przedmieściu Odrzańskim, opodal Domu Bractwa Kurkowego. Miał być używany przez chrześcijan, a zarządem mieli zajmować się wspólnie ewangelicy i katolicy (stan ten trwał do 1874 r.), choć przewidziano dla nich oddzielne kwatery, podobnie jak dla wojskowych.

W 1850 r. powstał mur cmentarny, w kolejnych dekadach (1860, 1872, 1888) powiększano jego rozmiar. W 1874 r. zarząd nad cmentarzem objął magistrat, wybudowano wówczas budynek (obecnie siedziba „Zieleni Miejskiej”), kaplicę i kostnicę. W kolejnych latach uregulowano kwestie formalne, odnoszące się do zarządu, szczegółów związanych z pochówkami (grób miał być początkowo utrzymywany przez pół wieku, z możliwością przedłużenia), a także obszar który miał z cmentarza korzystać (Opole, Pasieka, Grudzice i Osiedle Malinka, dodatkowo ewangelicy z Groszowic). W pierwszym roku XX wieku powstała międzywyznaniowa neogotycka kaplica cmentarna. W tym czasie cmentarz otoczyła już zwarta zabudowa miejska, co uniemożliwiało jego powiększanie.

Na cmentarzu, prawdopodobnie w południowo-wschodnim jego rogu, przy kaplicy rodziny Beyer, do dzisiaj spoczywają szczątki trzydziestu brytyjskich żołnierzy poległych podczas czynnej służby w trakcie i po I wojnie światowej w 1921 i 1922 r. Według brytyjskich i niemieckich danych na cmentarzu odbyło się czterdzieści jeden pochówków wojskowych Wielkiej Brytanii (oraz dwa brytyjskie pochówki cywilne). Oficjalnie jednak uznano, że pierwsza wojna światowa zakończyła się 31 sierpnia 1921 roku, i wszystkie zgony po tej dacie nie zostały uznane jako wojenne i nie podlegają kompetencji Komisji Grobów Wojennych Wspólnoty Narodów (brytyjskiej organizacji zajmującej się identyfikacją i opieką nad wojennymi miejscami pamięci zmarłych).

W lutym 1925 r. szczątki jedenastu mężczyzn, którzy zmarli przed tą datą graniczną, zostały ekshumowane i ponownie pochowane na cmentarzu Komisji Grobów Wojennych Wspólnoty Narodów w Stahnsdorf w południowo-zachodnim Berlinie[1]. Pozostałych 30 „górnośląskich” mężczyzn jest do tej pory w dużej mierze zapomnianych, mimo że ich nazwiska i okoliczności śmierci są w większości dokładnie znane[2][3].

W latach 1923–1930 liczba pochówków oscylowała od 529 (w roku 1924) do 603 (1929), co stanowi wielkość dwudziestokrotnie większą, niż ówczesne pochówki na drugim opolskim cmentarzu, na Zakrzowie. W roku 1930, w efekcie podniesienia się poziomu wód gruntowych po powodzi i rozpoczęciu budowy Kanału Ulgi, zaprzestano pochówków. W kolejnym roku cmentarz został zamknięty. Niedługo potem, w 1934 roku, przez teren nekropolii przeprowadzono obecną ulicę Niemodlińską. Po 1945 roku otwarto cmentarz, przeniesiono wówczas część pochówków niemieckich do wspólnych mogił na cmentarz w Półwsi. Najstarsza część cmentarza, na południe od ul. Niemodlińskiej, została zlikwidowana. Obecny cmentarz był użytkowany do lat 60. (zamknięty został w 1963 roku). W 1984 roku, w trakcie inwentaryzacji znajdowało się na nim ok. 2700 grobów, z których ok. 2500 pochodziło sprzed wojny. Najstarszy istniejący grobowiec należy do rodziny Süssenbach (Christian Jan Süssenbach, królewski nadleśniczy (zm. 1832) oraz Cathrina Ernestin Süssenbach (zm. 1831).

Podobnie jak u początków istnienia nekropolii, jej położenie jest wadą. Wciąż, jak przed dwustu laty, okoliczna dzielnica cieszy się nie najlepszą sławą. W efekcie stale otwarty cmentarz narażony jest na ciągłe dewastacje.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]