Przejdź do zawartości

Czesław Krzyszowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Czesław Krzyszowski
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

2 stycznia 1922
Mikulińce

Data śmierci

5 marca 2007

Przebieg służby
Lata służby

1948-1988

Siły zbrojne

Siły Zbrojne Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

Stanowiska

szef Wojsk Chemicznych MON

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Armii Krajowej Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 40-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Order Sławy III klasy
Grób gen. Czesława Krzyszowskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Czesław Krzyszowski (ur. 2 stycznia 1922 w Mikulińcach w województwie tarnopolskim, zm. 5 marca 2007) – generał dywizji WP, doktor inżynier, wieloletni szef Wojsk Chemicznych MON (1968–1988).

Do wybuchu wojny w 1939 uczył się w gimnazjum w Tarnopolu. Podczas sowieckiej okupacji Tarnopolszczyzny 1939–1941 rozpoczął studia na Politechnice Lwowskiej. 19 VIII 1944 aresztowany przez NKWD pod zarzutem przynależności do Armii Krajowej; więziony początkowo we Lwowie, a w latach 1945–1948 w łagrach sowieckich. Po powrocie do kraju dokończył studia na Politechnice Śląskiej uzyskując tytuł doktora inżyniera. Wstąpił do WP. Od 1950 kierownik laboratorium chemicznego WP. Komendant Instytutu Chemii i Radiometrii od 1964. W 1965 został zastępcą szefa, a w 1968 szefem Wojsk Chemicznych MON. Jesienią 1972 mianowany generałem brygady, a jesienią 1978 generałem dywizji; obie nominacje wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa Henryk Jabłoński w przeddzień święta Wojska Polskiego. Od 1979 docent w Akademii Sztabu Generalnego WP w Warszawie. W marcu 1988 przeniesiony w stan spoczynku. Dwa miesiące wcześniej oficjalnie pożegnany przez ministra obrony narodowej, gen. armii Floriana Siwickiego w związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej.

Autor kilkudziesięciu publikacji na temat wojsk chemicznych i obrony przeciwchemicznej. W 1979 został wyróżniony wpisem do Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich.

Laureat Nagrody Państwowej II stopnia oraz nagród Ministra Obrony Narodowej I stopnia za opracowanie techniczne i uruchomienie produkcji ogólnowojskowej maski przeciwgazowej oraz II stopnia za współudział w opracowaniu jednolitego systemu wykrywania wybuchów jądrowych i skażeń. Wieloletni członek Komitetu PZPR Ministerstwa Obrony Narodowej[1].

Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera FII-3-17)[2].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Wojsko Ludowe, grudzień 1979, str. 5
  2. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • [1]
  • H.P. Kosk – Generalicja polska, tom I, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”. Pruszków 2001.
  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. II: I-M, Toruń 2010, s. 295-298.