Florian Siwicki
| ||
jako generał dywizji | ||
![]() | ||
Data i miejsce urodzenia | 10 stycznia 1925 Łuck | |
Data i miejsce śmierci | 11 marca 2013 Warszawa | |
Przebieg służby | ||
Lata służby | 1943–1991 | |
Siły zbrojne | Siły Zbrojne PRL Siły Zbrojne RP | |
Jednostki | Sztab Generalny WP | |
Główne wojny i bitwy | II wojna światowa Operacja „Dunaj” | |
Odznaczenia | ||
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
| ||
Data i miejsce urodzenia | 10 stycznia 1925 Łuck | |
Data i miejsce śmierci | 11 marca 2013 Warszawa | |
Minister obrony narodowej | ||
Okres | od 22 listopada 1983 do 6 lipca 1990 | |
Przynależność polityczna | Polska Zjednoczona Partia Robotnicza / bezpartyjny | |
Poprzednik | Wojciech Jaruzelski | |
Następca | Piotr Kołodziejczyk |


Florian Siwicki (ur. 10 stycznia 1925 w Łucku, zm. 11 marca 2013 w Warszawie[1]) – polski żołnierz i działacz PZPR, generał armii Sił Zbrojnych PRL. Szef Sztabu Generalnego WP (1973–1983), członek Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego (1981–1983). W latach 1983–1990 minister obrony narodowej. Członek Biura Politycznego KC PZPR (1986–1990). Poseł na Sejm PRL VII, VIII i IX kadencji.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Młodość[edytuj | edytuj kod]
Syn Elżbiety i Eugeniusza. Jego ojciec był żołnierzem zawodowym, podoficerem 24 Pułku Piechoty w Łucku[2]. W 1930 Eugeniusz Siwicki został przeniesiony do rezerwy i wraz z rodziną wyprowadził się do Miłostowa w pobliżu Równego. Tam początkowo był właścicielem niewielkiego, trzyhektarowego gospodarstwa ziemskiego, a później został zatrudniony jako buchalter w urzędzie gminy[3].
Przed wojną Florian Siwicki ukończył szkołę powszechną oraz trzy klasy gimnazjum w Krzemieńcu. W kwietniu 1940 jego ojciec został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD. Miesiąc później Florian wraz z matką został deportowany w głąb Związku Radzieckiego do osiedla zesłańczego Głębokie (Głubokoje) położonego 150 km od Archangielska[4]. Na zesłaniu podjął pracę w zakładzie przemysłu drzewnego[3].
Kariera wojskowa[edytuj | edytuj kod]
W wieku 17 lat został przymusowo powołany do Armii Czerwonej. Od grudnia 1942 służył w 105 Samodzielnym Batalionie Saperskim, gdzie objął funkcję zastępcy dowódcy plutonu[2][3]. W maju 1943 znalazł się w szeregach Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. Służył w 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Ukończył Centrum Szkolenia Podchorążych oraz Oficerską Szkołę Piechoty nr 1[2]. Absolwent Szkoły Podoficerów Piechoty 1 Dywizji Piechoty (od 2 maja do 14 września 1943), Oficerskiej Szkoły Piechoty 1 DP (od 15 września 1943 do 17 grudnia 1943), Kursu Dowódców Baonów w Centrum Wyszkolenia Piechoty (od 3 marca 1947 do 30 listopada 1947), Wyższej Akademii Wojskowej im. Klimienta Woroszyłowa w Riazaniu[5] (od 30 listopada 1954 do 27 października 1956), Kursu Operacyjno-Strategicznego w Związku Radzieckim (od 1 marca do 30 września 1970)[2].
Od 8 listopada 1952 do 8 stycznia 1954 był szefem Wydziału Szkolenia i Kursów Oficerskich Piechoty Zarządu Szkół Oficerskich w Głównym Zarządzie Wyszkolenia Bojowego, od 7 grudnia 1956 do 31 października 1957 dowódcą 5 Dywizji Piechoty, następnie od 22 grudnia 1956[a] do 15 marca 1961 dowódcą 3 Dywizji Piechoty[2]. W życiorysie z 29 października 1953 podał, że w czasie od 1945 do 1946 uczestniczył w likwidowaniu oddziału Józefa Kurasia, ps. „Ogień”[2].
W latach 1954–1956 był słuchaczem Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR w Moskwie. Od 15 kwietnia 1961 do 31 grudnia 1963 był attaché wojskowym lotniczym i morskim przy ambasadzie PRL w Pekinie[5]. Od 1964 do 1965 dowódca 1 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej i innych związków taktycznych[6]. Generał brygady od 1962, generał dywizji od 1968, generał broni od 1974, generał armii od 27 września 1984. Od 13 stycznia 1966 był szefem sztabu – zastępcą dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego, a od 11 kwietnia 1968 do 18 maja 1971 dowódcą ŚOW. W sierpniu 1968, w czasie operacji „Dunaj”, we wrześniu 1968 dowodził 2 Armią WP. Od 21 maja 1971 do 12 stycznia 1973 I zastępca szefa Sztabu Generalnego WP, od 13 stycznia 1973 do 21 listopada 1983 szef Sztabu Generalnego WP i wiceminister obrony narodowej[2]. W latach 1965–1967 był prezesem klubu sportowego Śląsk Wrocław[7]. Poseł na Sejm PRL w latach 1976–1989. Od 22 listopada 1983 do 6 lipca 1990 minister obrony narodowej[2] w Radach Ministrów Wojciecha Jaruzelskiego, Zbigniewa Messnera, Mieczysława Rakowskiego i Tadeusza Mazowieckiego. W kadencji 1985–1990 wiceprezes Rady Naczelnej Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. W latach 1986–1989 był członkiem Ogólnopolskiego Komitetu Grunwaldzkiego. W latach 80. XX wieku pełnił funkcję przewodniczącego Rady Głównej Przyjaciół Harcerstwa[8].
Współpraca z Informacją Wojskową[edytuj | edytuj kod]
W 1946 został zarejestrowany jako tajny współpracownik (agent) Głównego Zarządu Informacji WP o pseudonimie Grom[9].
Działalność polityczna[edytuj | edytuj kod]
Od 5 maja 1948 działacz Polskiej Partii Robotniczej i następnie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Do marca 1961 działał jako członek Komitetu Partyjnego i Komisji Kontroli Partyjnej PZPR w Warszawskim Okręgu Wojskowym. Od 17 listopada 1968 do 12 grudnia 1971 zastępca członka, a od 12 grudnia 1971 do stycznia 1990 członek Komitetu Centralnego PZPR. Od 28 października 1981 do 3 lipca 1986 zastępca członka Biura Politycznego KC PZPR, a 3 lipca 1986 do 29 stycznia 1990 członek Biura Politycznego KC PZPR[2].
6 lipca 1990 odwołany ze stanowiska ministra obrony narodowej i przeniesiony do dyspozycji MON. 13 lipca 1990 został oficjalnie pożegnany przez kierownictwo MON w 1 Praskim Pułku Zmechanizowanym w Wesołej. W dniu 7 lipca 1991 roku oficjalnie przeniesiony w stan spoczynku[10].
Uczestniczył w przygotowaniu i wprowadzeniu stanu wojennego. W czasie jego trwania od 13 grudnia 1981 do 21 lipca 1983 wchodził w skład Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego[2].
Pogrzeb[edytuj | edytuj kod]
Pochowany 18 marca 2013 z honorową asystą wojskową na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w kwaterze FIII-11-2[11][12]. W pogrzebie wzięli udział m.in. były minister obrony narodowej Janusz Onyszkiewicz, gen. dyw. Zbigniew Blechman, gen. bryg. pil. Roman Harmoza i gen. broni Józef Użycki, który odczytał kondolencje przesłane przez nieobecnego na pogrzebie byłego prezydenta RP gen. armii Wojciecha Jaruzelskiego[13].
Procesy karne[edytuj | edytuj kod]
W marcu 2006 Główna Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu Instytutu Pamięci Narodowej postawiła go w stan oskarżenia za popełnienie zbrodni komunistycznej polegającej na uczestnictwie w zorganizowanym związku przestępczym o charakterze zbrojnym mającym na celu popełnianie przestępstw polegających na pozbawianiu wolności poprzez internowanie i wykonywanie kar pozbawienia wolności orzeczonych za czyny wcześniej niekaralne oraz innych przestępstw przeciwko wolności, a nadto naruszaniu nietykalności cielesnej, tajemnicy korespondencji oraz praw pracowniczych obywateli polskich. Postanowieniem z dnia 14 września 2009 Sąd Okręgowy w Warszawie zawiesił postępowanie wobec oskarżonego z uwagi stan zdrowia. Po śmierci oskarżonego postępowanie umorzono[14].
W uzasadnieniu wyroku skazującego Czesława Kiszczaka (który był sądzony w tym samym postępowaniu) w dniu 12 stycznia 2012 warszawski Sąd Okręgowy uznał, że stan wojenny przygotowano i wprowadzono niezgodnie z ówczesną konstytucją, a dokonała tego „grupa przestępcza o charakterze zbrojnym” złożona z ludzi na najwyższych stanowiskach, wśród których wymieniono m.in. Floriana Siwickiego[14].
W 2012 rozpoczął się jego proces w sprawie akcji „Jesień 82”, polegającej na powoływaniu opozycjonistów wytypowanych przez Służbę Bezpieczeństwa na fikcyjne ćwiczenia wojskowe[15].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Był żonaty z Krystyną z domu Kostoń (1929–2012). Mieli dwóch synów – Jerzego (1952–2011) i Ryszarda[16][17][18].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Polskie
- Order Budowniczych Polski Ludowej
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Order Sztandaru Pracy I klasy (1973)[19]
- Order Sztandaru Pracy II klasy
- Order Krzyża Grunwaldu I klasy (1983)[20]
- Złoty Krzyż Zasługi
- Srebrny Krzyż Zasługi (dwukrotnie, po raz pierwszy 1946)[21]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej
- Medal 30-lecia Polski Ludowej
- Medal 40-lecia Polski Ludowej
- Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
- Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Medal „Za udział w walkach o Berlin”
- Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
- Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
- Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
- Medal Komisji Edukacji Narodowej
- Złota Odznaka „Za zasługi w ochronie porządku publicznego”
- Złota Odznaka „Za zasługi w obronie granic PRL”
- Złoty Medal „Za Zasługi dla Ligi Obrony Kraju”
- Złota Odznaka „Za Zasługi dla Obrony Cywilnej”
- Złote Odznaczenie im. Janka Krasickiego
- Medal im. Ludwika Waryńskiego (1988)[22]
- Złota Odznaka Honorowa Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej
- Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
- Odznaka „Za Zasługi dla Związku Bojowników o Wolność i Demokrację”
- Złota Odznaka Kół Młodzieży Wojskowej
- Złota Odznaka Socjalistycznego Związku Młodzieży Wojskowej
- Honorowy Żeton Zasługi „Złom” Polskiego Związku Łowieckiego (1986)[23]
- Medal pamiątkowy „40-lecia PZPR” (1988)[24]
- Odznaka „Za zasługi dla województwa krośnieńskiego” (1987)[25]
- Odznaka „Zasłużony dla Sanoka” (1987)[25]
- Inne medale i odznaczenia jubileuszowe i pamiątkowe państw socjalistycznych, organizacyjne i regionalne
- Zagraniczne
- Order Lenina (Związek Radziecki)
- Order Przyjaźni Narodów (Związek Radziecki)
- Medal „Za umacnianie braterstwa broni” (Związek Radziecki)
- Medal 20-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945 (Związek Radziecki)
- Odznaka „25 lat Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Narodowej 1941–1945” (Związek Radziecki)
- Medal 30-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945 (Związek Radziecki)
- Medal 40-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945 (Związek Radziecki)
- Medal jubileuszowy „60 lat Sił Zbrojnych ZSRR” (Związek Radziecki)
- Medal jubileuszowy „70 lat Sił Zbrojnych ZSRR” (Związek Radziecki)
- Order Czerwonego Sztandaru (Czechosłowacja)
- Medal „40-lecia Wyzwolenia Czechosłowacji przez Armię Radziecką” (Czechosłowacja)
- Order Scharnhorsta (Niemcy Wschodnie)
- Medal „30-lecia Narodowej Armii Ludowej NRD” (Niemcy Wschodnie)
- Złoty Medal Braterstwa Broni (Niemcy Wschodnie)
- Medal „Za umacnianie Braterstwa Broni” (Bułgaria)
- Medal „30-lecia Bułgarskiej Armii Ludowej” (Bułgaria)
- Medal „40-lecia Zwycięstwa nad faszyzmem i japońskim militaryzmem” (Bułgaria)
- Medal „40-lecia Socjalistycznej Bułgarii” (Bułgaria, 1986)[26]
- Jubileuszowy Medal 100. Rocznicy Urodzin Georgi Dymitrowa (Bułgaria, 1983)[27]
- Medal „30-lecia Rewolucyjnych Sił Zbrojnych” (Kuba)
- Medal „Braterstwa Broni” Republiki Kuby
- Order Tudora Vladimirescu I klasy (Rumunia)
- Złoty Medal Braterstwa Broni (Węgry)
- Order Hồ Chí Minha (Wietnam)
- Medal Przyjaźni (Wietnam)
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Inne źródło podaje styczeń 1958.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zmarł gen. Florian Siwicki. histmag.org, 11 marca 2013. [dostęp 17 grudnia 2018].
- ↑ a b c d e f g h i j Informacje w BIP IPN. [dostęp 28 maja 2017].
- ↑ a b c Generał Florian Siwicki: Portret okupanta. 17 sierpnia 2018. [dostęp 7 listopada 2019].
- ↑ Stanisława Wilczkowska: Wspomnienia z przymusowego pobytu w Archangielskiej obł. lata 1940–1944 oraz Połtawskiej obł. 1944–1946, Łódź – Wspomnienia Sybiraków – R-115
- ↑ a b Informacje w BIP IPN. [dostęp 28 maja 2017].
- ↑ Henryk P. Kosk: Generalicja polska t. II, Pruszków 2001 s. 162.
- ↑ Zmarł były prezes Śląska. 90minut.pl, 11 marca 2012. [dostęp 11 kwietnia 2013].
- ↑ Józef Ząbkiewicz. Dar miasta dla harcerzy. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 5, Nr 13 (484) z 1–10 maja 1989.
- ↑ Paweł Sztama: Generał Florian Siwicki: Portret okupanta. rp.pl, 17 sierpnia 2018. [dostęp 14 maja 2020]
- ↑ Janusz Królikowski: Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943−1990, t. III, Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2010, s. 415.
- ↑ Siwicki pochowany z asystą wojskową. pch24.pl, 21 marca 2013. [dostęp 16 stycznia 2014].
- ↑ Komuniści nadal z honorami. naszdziennik.pl, 13 grudnia 2013. [dostęp 16 stycznia 2014].
- ↑ Generał Florian Siwicki – pożegnanie. polskaludowa102.blogspot.com, 22 marca 2013. [dostęp 11 kwietnia 2013].
- ↑ a b Akt oskarżenia przeciwko Wojciechowi J., Tadeuszowi T., Stanisławowi K., Florianowi S., Czesławowi K., Emilowi K. Krystynie M.- M., Eugenii K., Tadeuszowi S.. ipn.gov.pl. [dostęp 12 sierpnia 2016].
- ↑ Piotr Litka: Służba w armii jak internowanie. rp.pl, 5 czerwca 2012. [dostęp 17 marca 2016].
- ↑ Krystyna Siwicka. wyborcza.pl, 30 listopada 2012. [dostęp 16 stycznia 2014].
- ↑ Jerzy Siwicki. wyborcza.pl, 18 marca 2011. [dostęp 16 stycznia 2014].
- ↑ Gen. Siwicki żegnany jak bohater. Wojskowa asysta honorowa i słowo od Jaruzelskiego. „Drogi Florianie, będzie Ciebie brak jako człowieka i Żołnierza”. wpolityce.pl, 21 marca 2013. [dostęp 16 stycznia 2014].
- ↑ Lista żołnierzy odznaczonych w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, Nr 280 z 11 października 1973.
- ↑ 40-lecie ludowego Wojska Polskiego. „Nowiny”, s. 2, Nr 240 z 11 października 1983.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 51, poz. 331
- ↑ „Życie Partii”, grudzień 1988.
- ↑ „Łowiec Polski”, 1986, nr 11/12, s. 60.
- ↑ VII Plenum KC PZPR, Książka i Wiedza, Warszawa 1988, s. 8.
- ↑ a b Jan najlepiej kojarzyć interes zakładu z potrzebami ogólnospołecznymi. Gen. armii Florian Siwicki wśród załogi „Autosanu”. „Nowiny”, s. 2, Nr 74 z 28–29 marca 1987.
- ↑ „Wojskowy Przegląd Historyczny”, lipiec–wrzesień 1986, s. 293.
- ↑ „Wojskowy Przegląd Historyczny”, nr 1 (107), styczeń–marzec 1984, s. 116.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- T. Mołdawa: Ludzie władzy 1944–1991, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1991.
- Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989.
- H.P. Kosk: Generalicja Polska, t. 2, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 2001.
- J. Królikowski: Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943−1990. T. III. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2010. ISBN 978-83-7611-801-7. OCLC 833638240.
- Sztab Generalny (Główny) Wojska Polskiego 1918–2003. T. Panecki (red.); F. Puchała (red.); J. Szostak (red.); L. Dudek. Warszawa: Wyd. „Bellona”, 2003. ISBN 83-11-09781-X. OCLC 830534497.
- J. Stroynowski (red.): Who is who in the Socialist countries of Europe: a biographical encyclopedia of more than 12,600 leading. personalities in Albania, Bulgaria, Czechoslovakia, German Democratic Republic, Hungary, Poland, Romania, Yugoslavia 1989, tom 3, K.G. Saur Pub., 1989.
- „Wojskowy Przegląd Historyczny”, kwartalnik, 1968–1990 (wszystkie numery).
|
|
|
|
|
|
- Generałowie armii ludowego Wojska Polskiego
- Szefowie Sztabu Generalnego Wojska Polskiego
- Ministrowie obrony narodowej Polski Ludowej
- Ministrowie obrony III Rzeczypospolitej
- Wiceministrowie obrony narodowej 1945–1989
- Zastępcy członków Biura Politycznego KC PZPR
- Oficerowie Wojska Polskiego – absolwenci Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR
- Attachés wojskowi PRL
- Członkowie Biura Politycznego KC PZPR
- Członkowie Ogólnopolskiego Komitetu Grunwaldzkiego
- Członkowie Rad Przyjaciół Harcerstwa
- Odznaczeni Brązowym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Odznaczeni Brązowym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1944–1989)
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1944–1989)
- Odznaczeni Medalem 10-lecia Polski Ludowej
- Odznaczeni Medalem 30-lecia Polski Ludowej
- Odznaczeni Medalem 40-lecia Polski Ludowej
- Odznaczeni Medalem im. Ludwika Waryńskiego
- Odznaczeni Medalem Komisji Edukacji Narodowej
- Odznaczeni Medalem „Za udział w walkach o Berlin”
- Odznaczeni Medalem „Za Zasługi dla Ligi Obrony Kraju”
- Odznaczeni Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945
- Odznaczeni odznaczeniem im. Janka Krasickiego
- Odznaczeni Odznaką 1000-lecia Państwa Polskiego
- Odznaczeni odznaką „Za Zasługi dla Obrony Cywilnej”
- Odznaczeni Odznaką „Za Zasługi dla ZBoWiD”
- Odznaczeni odznaką „Za zasługi w ochronie porządku publicznego”
- Odznaczeni Odznaką „Zasłużony dla Sanoka”
- Odznaczeni Orderem Budowniczych Polski Ludowej
- Odznaczeni Orderem Krzyża Grunwaldu I klasy
- Odznaczeni Orderem Scharnhorsta
- Odznaczeni Orderem Sztandaru Pracy I klasy
- Odznaczeni Orderem Sztandaru Pracy II klasy
- Odznaczeni Srebrnym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Odznaczeni Srebrnym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”
- Odznaczeni Złotą Odznaką Honorową Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (1944–1989)
- Odznaczeni Złotym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Odznaczeni Złotym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”
- Polacy i obywatele polscy wcieleni do Armii Czerwonej 1939–1945
- Polacy odznaczeni bułgarskimi orderami i odznaczeniami
- Polacy odznaczeni czechosłowackimi orderami i odznaczeniami
- Polacy odznaczeni Orderem Lenina
- Polacy odznaczeni Orderem Przyjaźni Narodów
- Posłowie z Listy Krajowej (PRL)
- Posłowie z okręgu Szczecin (PRL)
- Prezesi polskich klubów piłkarskich
- Polscy zesłańcy do Archangielska
- Żołnierze ludowego Wojska Polskiego – uczestnicy inwazji na Czechosłowację (1968)
- Politycy PPR
- Członkowie WRON
- Członkowie ZBoWiD
- Ludzie urodzeni w Łucku
- Tajni współpracownicy organów bezpieczeństwa Polski Ludowej
- Urodzeni w 1925
- Zmarli w 2013
- Pochowani na Powązkach-Cmentarzu Wojskowym w Warszawie
- Oficerowie dowództwa 3 Pomorskiej Dywizji Piechoty
- Oficerowie dowództwa 5 Saskiej Dywizji Piechoty
- Oficerowie dowództwa 1 Dywizji Zmechanizowanej