Czesław Laszczkowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Czesław Laszczkowski
generał dywizji w st. spocz. generał dywizji w st. spocz.
Data i miejsce urodzenia

11 listopada 1938
Ławsk

Przebieg służby
Lata służby

19561998

Siły zbrojne

Orzeł LWP.jpg Siły Zbrojne PRL
POL Wojska Lądowe.svg Siły Zbrojne RP

Jednostki

11 pcz, ASG, 11 pcz, WOW
PKW Syria, 9 DZ
• Inspektorat OT i WOW
BBN, MON, OCK, MON

Stanowiska

• d-ca plcz, kpcz
• st. asystent, wykładowca
• szef sztabu, dowódca pcz
• st. oficer OSB OW
• szef wydziału–z-ca szefa oddziału i szef oddziału OW
• d-ca PKW Syria i 9 DZ
• szef Inspekt. OT i WOW
• szef sekretariatu KOK
• dyrektor DSO w BBN
• dyrektor w MON
• z-ca szefa i szef OCK

Główne wojny i bitwy

UNDOF

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Czesław Laszczkowski (ur. 11 listopada 1938 w Ławsku) – generał dywizji Wojska Polskiego, dowódca 11 pułku czołgów w Giżycku, dowódca 9 Dywizji Zmechanizowanej w Rzeszowie, szef Zespołu Głównych Inspektorów MON w latach 1997–1998.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Czesław Laszczkowski urodził się 11 listopada 1938 w Ławsku w powiecie grajewskim. We wrześniu 1956 rozpoczął służbę wojskową jako podchorąży Oficerskiej Szkole Wojsk Pancernych w Poznaniu. Promowany na stopień podporucznika w 1959. W październiku tego roku rozpoczął służbę zawodową jako dowódca plutonu czołgów w 11 pułku czołgów w Giżycku 1 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej im. Tadeusza Kościuszki. W latach 1964–1967 był dowódcą kompanii szkolnej kierowców czołgów. W 1967, jako kapitan, został skierowany na studia w Akademii Sztabu Generalnego WP, po ukończeniu których wyznaczono go na starszego asystenta, a następnie wykładowcę Katedry Taktyki Ogólnej i Sztuki Operacyjnej tej uczelni[1].

W 1972 został skierowany do Giżycka, gdzie przez pięć lat był szefem sztabu oraz dowódcą 11 pułku czołgów. Od 1977 pełnił służbę w Dowództwie Warszawskiego Okręgu Wojskowego jako starszy oficer Oddziału Szkolenia Bojowego, a później jako szef wydziału–zastępca szefa oddziału i szef oddziału. W 1979 przez pół roku dowodził Polskim Kontyngentem Wojskowym w Syrii. W październiku 1987 objął obowiązki dowódcy 9 Dywizji Zmechanizowanej w Rzeszowie. W 1988 przeniesiony został na stanowisko zastępcy szefa Inspektoratu Obrony Terytorialnej i Wojsk Obrony Wewnętrznej. W 1990 objął funkcję zastępcy szefa sekretariatu Komitetu Obrony Kraju, a od 1991 przez cztery lata był dyrektorem Departamentu Systemu Obronnego w Biurze Bezpieczeństwa Narodowego[1].

W 1991 został awansowany na stopień generała brygady przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Wałęsę, a w 1993 na stopień generała dywizji[1]. W 1994 powierzono mu obowiązki dyrektora generalnego, a rok później dyrektora zespołu w pionie I zastępcy Ministra Obrony Narodowej. W latach 1995–1997 był I zastępcą szefa i szefem Obrony Cywilnej Kraju. W 1997 objął funkcję głównego inspektora, a następnie szefa Zespołu Głównych Inspektorów MON, którą zajmował do czasu zwolnienia z zawodowej służby wojskowej 20 lutego 1998. Autor wielu publikacji z dziedziny obronności kraju, zwłaszcza dotyczących miejsca i roli układu pozamilitarnego[1].

Awanse[1][edytuj | edytuj kod]

Ordery, odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

i inne

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Mariusz Jędrzejko, Mariusz Krogulski, Marek Paszkowski: Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej (1989-2002). Warszawa: Von Borowiecky, 2002. ISBN 83-87689-46-7.