Przejdź do zawartości

9 Dywizja Zmechanizowana

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
9 Dywizja Zmechanizowana
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

7 marca 1962

Rozformowanie

1988

Nazwa wyróżniająca

Drezdeńska

Tradycje
Rodowód

9 Drezdeńska DP

Kontynuacja

9 Baza M-T
9 BZ

Dowódcy
Pierwszy

płk Jan Szwedyk

Ostatni

płk dypl. Piotr Makarewicz

Organizacja
Numer

JW 2369[1]

Dyslokacja

Rzeszów

Rodzaj sił zbrojnych

Wojska lądowe

Rodzaj wojsk

Wojska zmechanizowane

Podległość

Warszawski Okręg Wojskowy

Skład

Etat Nr 5/323-5/337

9 Drezdeńska Dywizja Zmechanizowana (9 DZ) – związek taktyczny wojsk zmechanizowanych ludowego Wojska Polskiego.

Formowanie i zmiany organizacyjne

[edytuj | edytuj kod]

Na podstawie zarządzenia Nr 023/Org. szefa Sztabu Generalnego WP z 7 marca 1962 roku 9 Drezdeńska Dywizja Piechoty została przeformowana w 9 Drezdeńską Dywizję Zmechanizowaną[2] według etatów Nr 5/323-5/337 skadrowanej dywizji zmechanizowanej o stanie osobowym 2237 żołnierzy i 68 pracowników cywilnych[3]. W pułku zmechanizowanym były trzy bataliony piechoty zmotoryzowanej, z których każdy miał inny stopień skadrowania, kompania czołgów i artyleria pułkowa. W artylerii pułkowej rozwinięta była bateria moździerzy 120 mm, natomiast bateria armat przeciwpancernych została w znacznym stopniu skadrowana. Pułk liczył 318 żołnierzy. Na jego uzbrojeniu znajdowało się: 7 czołgów T-34/85, 1 transporter opancerzony BTR-152, 6 armat przeciwpancernych 85 mm, 6 dział bezodrzutowych 82 mm, 6 armat przeciwpancernych 57 mm, 6 moździerzy 120 mm, 9 moździerzy 82 mm, 4 karabiny przeciwlotnicze PKM-2 i 61 granatników RPG-2[4][a]. Pułk czołgów posiadał: pięć kompanii czołgów średnich, pluton piechoty oraz skadrowany pluton przeciwlotniczy. Stan osobowy pułku wynosił 212 żołnierzy, a na jego uzbrojeniu znajdowało się 36 czołgów średnich T-34/85[5][b].

Na przełomie 1964 i 1965 dywizja przeszła na nowe etaty „skadrowanej dywizji zmechanizowanej”. Jej pułk zmechanizowany, w miejsce typowych pododdziałów bojowych, miał tylko jeden batalion ochrony i szkolenia rezerw. Składał się on z kompanii ochrony i skadrowanej kompanii piechoty zmotoryzowanej. Pozostałe ogniwa dowodzenia i zabezpieczenia logistycznego z wyjątkiem sekcji technicznej, której podporządkowana została kompania napraw i konserwacji, zorganizowane były wg dotychczasowych zasad. W pułku było 226 żołnierzy. Jego uzbrojenie stanowiły: 2 czołgi T-34/85 i 15 granatników RPG-2. W pułku czołgów średnich liczbę pododdziałów bojowych zredukowano do jednej kompanii czołgów i plutonu ochrony. Stan osobowy pułku wynosił 208 żołnierzy. Na uzbrojeniu miał 7 czołgów T-34/85[6].

W czasie pokoju 9 DZ wchodziła w skład Warszawskiego Okręgu Wojskowego, natomiast na czas wojny była przeznaczona do składu 4 Armii.

W 1988 roku 9 DZ została przeformowana w 9 Bazę Materiałowo-Techniczną. W 1990 roku przystąpiono do odtwarzania 9 Dywizji Zmechanizowanej w ramach budowy tzw. „ściany wschodniej”. Sformowano dowództwo dywizji i 14 pułk zmechanizowany. W 1993 wstrzymano działania organizacyjne, a rok później na bazie odtworzonych jednostek została sformowana 9 Brygada Zmechanizowana.

Struktura organizacyjna

[edytuj | edytuj kod]

Żołnierze dywizji

[edytuj | edytuj kod]

Dowódcy dywizji[7]:

  1. Etat nr 5/324 pułku zmechanizowanego DZ z 7 marca 1962.
  2. Etat nr 5/327 pułku czołgów DZ z 7 marca 1962.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • 9 Dywizja Piechoty w dziejach oręża polskiego. Pruszków: Ajaks, 1995. ISBN 83-85621-75-X.
  • Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945–1960 : skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń ;Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
  • Jerzy Kajetanowicz. Związki taktyczne i oddziały polskich wojsk pancernych i zmechanizowanych w latach 1945–1970. Zmiany organizacyjne. „Zeszyty Naukowe WSOWL”. 2 (144), 2007. Wrocław: Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Lądowych. ISSN 1731-8157. 
  • Jerzy Kajetanowicz. Polska piechota w latach 1955–1963. „Zeszyty Naukowe WSOWL”. 2 (128), 2003. Wrocław: Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Lądowych. ISSN 1230-5243. 
  • Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska pancerne i zmechanizowane w latach 1955–1990. Poligon 2010, nr 3.
  • Franciszek Puchała: Budowa potencjału bojowego Wojska polskiego 1945–1990. Obszary szpiegowskich działań. Warszawa: Fundacja "Historia i Kultura", 2013. ISBN 978-83-11-12800-2.
  • Wiesław Mąsior: Dowódcy dywizji Wojska Polskiego. Profesjonalne Forum Wojskowe. Serwis-militarny.net, 2005. [dostęp 2018-02-05].