Dagomys
43°39′34″N 39°39′18″E/43,659444 39,655000| Dzielnica Soczi | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Kraj | |
| Miasto | |
| W granicach Soczi |
1961 |
| Wysokość |
0 m n.p.m. |
| Populacja • liczba ludności |
|
| Strefa numeracyjna |
+7 862 |
| Kod pocztowy |
354207 |
| Tablice rejestracyjne |
23, 93, 123 |
Położenie na mapie Kraju Krasnodarskiego  | |
Położenie na mapie Rosji  | |
| 43°39′34″N 39°39′18″E/43,659444 39,655000
| |
Dagomys (ros. Дагомыс) – mikrorejon w rejonie łazarewskim w Soczi (Kraj Krasnodarski, Rosja). Stacja Kolei Północnokaukaskiej.
Położony na brzegu Morza Czarnego, przy ujściu Zachodniego i Wschodniego Dagomysu, 12 km (szosą) od centrum miasta Soczi (dworca morskiego). Ma ok. 30 tys. mieszkańców.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwotna rosyjska osada była znana pod nazwą Kubanskij post. Po zakończeniu w 1864 wojny kaukaskiej Rosja aktywnie przystąpiła do rozwoju czarnomorskiego wybrzeża Kaukazu. Proces ten zaczął się od osiedlenia na nowych ziemiach odchodzących ze służby żołnierzy Korpusu Kaukaskiego. W dolinach rzek Zachodni i Wschodni Dagomys były nadawane żołnierzom drugiej, trzeciej i czwartej roty 2. Kaukaskiego Batalionu Liniowego. W taki właśnie sposób zaczęli nazywać swoje osiedla – Wtoraja Rota, Trietja Rota, Czetwiortaja Rota. W l. 80. – 90. XIX wieku na te obszary przeniosła się masa migrantów z najróżniejszych zakątków imperium rosyjskiego.
Carskie posiadłości[edytuj | edytuj kod]
Pod koniec XIX wieku najcenniejsze ziemie w pobliżu morza zaczęli wykupywać carscy urzędnicy, ministrowie, wielcy posiadacze ziemscy i bankierzy. Wielką działkę przy ujściu Dagomysu do morza nabyła rodzina cara Mikołaja II. Tu zostało założone (w 1872[1]) działające na użytek pałacu gospodarstwo – 2,5 tys. ha użytków i wielka ferma hodowlana. Dla pracujących tu chłopów zostało wybudowane niewielkie osiedle – przyszły Dagomys. Na początku XX wieku mieszkało w nim łącznie 300 osób. Zarządzał carskim gospodarstwem kniaź Uspienskij. Gospodarstwo było rentowne, w większości jego produkcja szła na rynek socziński, gdzie cieszyła się dużym popytem. Odpoczywający w Soczi przedstawiciele stołecznej szlachty poczytywali sobie za punkt honoru kupować produkty wyrosłe na carskich użytkach. Oczywiście, jakąś część wyrosłych tu warzyw i owoców przewożono do Pałacu Zimowego, na stół carski.
Ojczyzna rosyjskiej herbaty[edytuj | edytuj kod]
Na początku XX wieku Iow Antonowicz Koszman po raz pierwszy dowiódł, że herbatę można uprawiać także w rosyjskich subtropikach. Po rewolucji w Dagomysie został zorganizowany sowchoz. Potem na zboczach gór pojawiły się plantacje herbaty.
Sanatoria i uzdrowiska[edytuj | edytuj kod]
Kiedy w l. 30. XX w. na wybrzeżu zaczęła się dynamiczna budowa sanatoriów, w Dagomysie pojawił się fabryka mebli, produkująca meble dla nowych uzdrowisk. Jeszcze na początku l. 30. XX w. w Dagomysie działały dwie bazy turystyczne i kilka małych domów wypoczynkowych.
10 lutego 1961 Dagomys został włączony w skład miasta Soczi[1].
Ale prawdziwe kurortowe strony pojawiły się w historii osady w l. 70. XX w., kiedy budowniczowie jugosłowiańskiej firmy „Mawrowo” wybudowali tu dwa hotele, „Dagomys” i „Olimpijskij”. Ten kompleks hotelowy wiele lat był uważany za najbardziej komfortowe miejsce wypoczynku w kraju, tu odbywały się ważne sympozja, rozmowy i konferencje. Dokładnie w kompleksie hotelowym „Dagomys” w 1988 odbyło się posiedzenie 38. Konferencji Pugwash w Sprawie Nauki i Problemów Światowych, pozarządowej organizacji uczonych, postulujących zachowanie pokoju na całym świecie. Otwierał tę konferencję akademik Andriej Sacharow.
Kompleks uzdrowiskowy „Dagomys”[edytuj | edytuj kod]
23-piętrowy kompleks uzdrowiskowy o tej samej nazwie to jedna z wizytówek Dagomysu i Soczi. W 1896 miejsce to zostało wybrane na posesję cara Mikołaja II i jego dworu. W nim został założony doskonały park, znaczna część którego zachowała się do dziś. Główny budynek został wybudowany pośrodku parku w 1982. W tym czasie kompleks należał do WAO „Inturist” i obsługiwał przede wszystkim gości zagranicznych. W l. 90. XX w. infrastruktura popadła w ruinę, pokoje hotelowe świeciły pustkami.
Od 1994 „Dagomys” znajduje się pod zarządem Zarządu Spraw Prezydenta Federacji Rosyjskiej, a budynek pensjonatu „Olimpijskij-Dagomys” i przylegające do niego motel i restauracja, wcześniej znajdujące się w składzie i na terytorium kompleksu zostały własnością prywatną[2][2]. Terytorium było przedmiotem sporu własnościowego, który, na rok 2005, ciągnął się kilka lat[3].
27-piętrowy kompleks może jednorazowo przyjąć do dwóch tysięcy wypoczywających, do dziesięciu imprez, w tym sympozja o liczebności do tysiąca osób, liczba personelu wynosi 1600 osób. Według prezesa kompleksu Konstantina Swiridowa, w planach „Dagomysu” jest rekonstrukcja na dużą skalę, otwarcie na terytorium pięciogwiazdkowego hotelu, położonego w bezpośredniej okolicy wyciągu krzesełkowego prowadzącego do plaży, budowa którego w 2010 idzie pełną parą[4]. W czerwcu 2009 w kompeksie uzdrowiskowym „Dagomys” odbył się obóz studencki „Sławianskoje sodrużestwo”.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b A.S. Azarenkowa, I.J. Bondar, N.S. Bertyszewa,Основные административно-территориальные преобразования на Кубани (1793-1985 гг.), Krasnodar, Краснодарское книжное издательство, 1986, s. 395, 248.
- ↑ a b Курортный роман с государством „Общероссийская независимая газета” Южный репортер.
- ↑ Ъ-Ростов-на-Дону – Через обновление к звездам.
- ↑ Статья журнала.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Informacja o Dagomysie. dagomys.w-sochi.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-04)].
- Kompleks uzdrowiskowy „Dagomys”.
- Strona o Dagomysie.
- Pensjonat „Olimpijski Dagomys”.