Daniel (biskup Winchesteru)
| Biskup Winchesteru | |
| Kraj działania |
Wessex |
|---|---|
| Data urodzenia |
nieznana |
| Data i miejsce śmierci |
745 |
| Biskup Winchesteru | |
| Okres sprawowania |
705-744 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Sakra biskupia |
705 |
Daniel z Winchesteru (Danihel; ur. w VII wieku; zm. 745) – średniowieczny katolicki biskup Winchesteru.
Po śmierci Heddy w 705 roku diecezja Winchester podzielona została na dwie mniejsze: Dorset, Wiltshire, Somerset i Berhshire utworzyły diecezję Salisbury, której biskupem został Aldhelm, natomiast Hampshire, Surrey i Sussex zostały w diecezji Winchester, na czele której stanął świeżo konsekrowany biskup Daniel[1], wykształcony w klasztorze w Malmesbury, przez jego założyciela mnicha Maelduba.
Daniel był głównym informatorem Bedy Czcigodnego, jeśli chodzi o historię królestwa Wessex i pobliskiej wyspy Wright[2]; m.in. dostarczył mu informacji na temat podbojów Caedwalli w Jutlandii i Sussex[3]. Za czasów Daniela do diecezji Winchester został przyłączony podbity i nawrócony lud z wyspy Wright[4]. Z kolei w podległym mu dotychczas Sussex, ustanowiono odrębną diecezję, której pierwszym biskupem został Eadbert[5].
Daniel z Winchesteru znany jest również jako przyjaciel św. Bonifacego. Kiedy św. Bonifacy wyruszył z Rzymu z misją do ludów Germanii, biskup Daniel utrzymywał z nim kontakt korespondencyjny. Zachowały się dwa z jego listów. W jednym z nich Daniel radzi misjonarzowi, by nawracać pogan przez przekonywanie ich w trakcie rozmów, a nie na siłę. Sugerował również, by Bonifacy przedstawiał ludy chrześcijańskie jako obdarzone pomyślnością, w nagrodę za swoją wiarę[6][7] oraz by przedstawiał chrześcijańską prawdę pogańskim mitom[8].
W czasie sprawowania pieczy nad diecezją Winchester, Daniel dwukrotnie (w 721 i 731 roku) udawał się z pielgrzymką do Rzymu. Podczas tej drugiej asystował przy konsekracji biskupa Tatwine.
Kiedy w 744 roku Daniel całkowicie stracił wzrok, zrezygnował z funkcji biskupa Winchester i udał się na emeryturę do klasztoru Malmesbury. Jego następcą został Hunfrith.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Barbara Yorke: Królowie i królestwa Anglii w czasach Anglosasów. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009. ISBN 978-83-01-16169-9.
- James Craigie Robertson: History of the Christian church, tom II. J. Murray, 1868.
- Richard A. Fletcher: The barbarian conversion: from paganism to Christianity. University of California Press, 1999.
- Beda Czcigodny Historia ecclesiastica gentis Anglorum, dostępna w bibliotece cyfrowej