Przejdź do zawartości

Dariusz Kamys

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dariusz Kamys
Ilustracja
Dariusz Kamys (2020)
Imię i nazwisko

Dariusz Stanisław Kamys

Data i miejsce urodzenia

4 maja 1963
Łaszczów

Zawód

aktor kabaretowy, autor tekstów

Współmałżonek

Agnieszka Kamys

Lata aktywności

od 1984

Zespół artystyczny
Kabaret Potem (1984–1999)
Kabaret HiFi (1999–2003)
Kabaret Hrabi (od 2002)

Dariusz Stanisław Kamys, ps. „Kamol”[1] (ur. 4 maja 1963 w Łaszczowie) – polski aktor kabaretowy, reżyser i autor tekstów.

Opiekun Zielonogórskiego Zagłębia Kabaretowego. W latach 80. kierownik klubu Gęba w Zielonej Górze[2], w którym powołał do życia kabaret Potem. Od 2002 r. aktor kabaretu Hrabi. Twórca i reżyser improwizowanej serii kabaretowej Spadkobiercy.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn kolejarza oraz ekspedientki i działaczki społecznej, Ireny[3]. Ma starszą siostrę[3]. Urodził się w Łaszczowie[2], niedługo po narodzinach przeprowadził się z rodziną do Suchego Dębu[3], gdzie w latach 1970–1978 uczęszczał do szkoły podstawowej[4]. W międzyczasie przeniósł się z rodziną do Lubina[5], gdzie ukończył liceum zawodowe w Zespole Szkół Górniczych[6] Następnie został absolwentem pedagogiki kulturalno-oświatowej w Wyższej Szkole Pedagogicznej im. Tadeusza Kotarbińskiego w Zielonej Górze[7][8].

W 1984 r. z Krzysztofem Langerem założył kabaret Potem, w którym występował do zakończenia jego działalności w 1999 r. Opiekował się kabaretami Formacji Zaś (Drugi Garnitur, Barszcz z krokietem i Żżżżż) oraz Imperium Trrrt (kabaret Ciach). Jest autorem filmów spod szyldu środowiskowej wytwórni A’Yoy.

W 1993 r. stworzył improwizowaną serię kabaretową Spadkobiercy[9], której został reżyserem. W latach 1999–2003 z Grzegorzem Halamą tworzył Kabaret HiFi[10]. Zimą 2002 r. założył kabaret Hrabi, w którym od tamtej pory występuje.

Od 2005 r. jest opiekunem Teatru Wielkiego w Cigacicach, amatorskiej grupy kabaretowej, z którą wystawił kilkanaście wyreżyserowanych przez siebie spektakli[11].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Żonaty z Agnieszką[12], siostrą Joanny Kołaczkowskiej[13]. Mają dwoje adoptowanych dzieci: Paulinę i Stanisława[14]. Mieszkali w Cigacicach[15], następnie przeprowadzili się do Górzykowa[2].

Angażuje się w liczne akcje społeczne[16], współpracuje m.in. z organizacją Caritas[17]. Deklaruje się jako chrześcijanin[16].

Poza działalnością estradową hobbistycznie zajmuje się malarstwem[18]

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Filmy krótkometrażowe

[edytuj | edytuj kod]
  • W obronie kobiety
  • Swojskie karate
  • Emmanuelle IV

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]
  • 2014: Odznaka Honorowa „Za zasługi dla województwa lubuskiego”[19]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Artur Łukasiewicz: Aśka jak Wodecki, Bajer w czołgach, czyli czego nie wiecie o kabarecie Hrabi. [w:] Gazeta Wyborcza [on-line]. zielonagora.wyborcza.pl, 2019-11-22. [dostęp 2020-08-09]. (pol.).
  2. a b c Paweł Piotrowicz: Dariusz Kamys: lubię jak jest fajnie. [w:] Onet.pl [on-line]. kultura.onet.pl, 2013-09-13. [dostęp 2020-08-09]. (pol.).
  3. a b c Jakub Jabłonka, Paweł Łęczuk: Hrabi. Duszkiem tak!. Kraków: Znak, 2019, s. 98–99. ISBN 978-83-240-7031-2.
  4. Jak to jest być kabareciarzem. niedziela.pl. [dostęp 2010-06-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 marca 2016)].
  5. Jakub Jabłonka, Paweł Łęczuk: Hrabi. Duszkiem tak!. Kraków: Znak, 2019, s. 101. ISBN 978-83-240-7031-2.
  6. Jakub Jabłonka, Paweł Łęczuk: Hrabi. Duszkiem tak!. Kraków: Znak, 2019, s. 102. ISBN 978-83-240-7031-2.
  7. Małgorzata Olejarz, W kręgu kabaretu „Potem”, „Rocznik Lubuski”, t. 24, cz. 2: Zielona Góra – instytucje kultury i ich społeczne kręgi, red. nacz. Kazimierz Bartkiewicz, Lubuskie Towarzystwo Naukowe, Zielona Góra 1998, ISSN 0485-3083, s. 186.
  8. Zdzisław Haczek: Kabaret Hrabi szarpnął barona. gazetalubuska.pl, 9 grudnia 2007. [dostęp 2021-08-31]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (pol.).
  9. Jakub Jabłonka, Paweł Łęczuk: Hrabi. Duszkiem tak!. Kraków: Znak, 2019, s. 180–181. ISBN 978-83-240-7031-2.
  10. Jakub Jabłonka, Paweł Łęczuk: Hrabi. Duszkiem tak!. Kraków: Znak, 2019, s. 214–221. ISBN 978-83-240-7031-2.
  11. O Teatrze. teatrcigacice.pl. [dostęp 2020-08-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-01)]. (pol.).
  12. Jakub Jabłonka, Paweł Łęczuk: Hrabi. Duszkiem tak!. Kraków: Znak, 2019, s. 105. ISBN 978-83-240-7031-2.
  13. Na podstawie wywiadu w Gazecie Lubuskiej (15 grudnia 2007).
  14. Marta Brzezińska-Waleszczyk: Dariusz Kamys dla Aletei: Ojcostwo to najwyższa forma sztuki. pl.aleteia.org, 2017-09-29. [dostęp 2020-08-09]. (pol.).
  15. Zespół | Teatr Wielki w Cigacic [online] [dostęp 2020-02-23] [zarchiwizowane z adresu 2020-02-23] (ang.).
  16. a b Małgorzata Bilska: Miłość jak szynka szwarcwaldzka. Wywiad z Dariuszem Kamysem. pl.aleteia.org, 2020-06-13. [dostęp 2020-08-09]. (pol.).
  17. Dlaczego Dariusz Kamys zaangażował się w akcję #PomocDlaSeniora. [w:] Caritas [on-line]. caritaszg.pl, 2020-05-22. [dostęp 2020-08-09]. (pol.).
  18. Jakub Jabłonka, Paweł Łęczuk: Hrabi. Duszkiem tak!. Kraków: Znak, 2019, s. 333–335. ISBN 978-83-240-7031-2.
  19. Odznaczeni w 2014. lubuskie.pl. [dostęp 2022-12-28]. (pol.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]