Diadochowie
Diadochowie (od stgr. διάδοχος diádochos – następca) – termin określający dowódców armii Aleksandra Wielkiego, którzy w powstałym imperium przejęli władzę po jego śmierci w 323 roku p.n.e.[1]
Wywodzili się w większości ze znacznych rodów macedońskich[2]. Początkowo każdy z nich władał jedną z prowincji rozległego imperium. Wkrótce jednak pomiędzy nimi oraz ich następcami wynikły długotrwałe konflikty na tle dążeń do wzajemnego przejmowania ziem odziedziczonych po Aleksandrze[3][4][5].
Okresem diadochów nazywany jest czas od 323 p.n.e. do 281 p.n.e., w którym na najbliższe stulecie zostały ustalone główne granice państw nowego świata hellenistycznego[6].
Do kategorii diadochów zaliczani są:[3][4]
- Antygonos (zapoczątkował dynastię Antygonidów)[7]
- Antypater i jego syn Kassander (zapoczątkowali dynastię Antypatrydów)
- Lizymach
- Ptolemeusz (zapoczątkował dynastię Ptolemeuszów)[7]
- Seleukos (zapoczątkował dynastię Seleucydów)[7]
- Eumenes z Kardii;
- Leonnatos
- Perdikkas
- Krateros
Pewną rolę, choć krótkotrwałą, odegrał również Poliperchon, nominowany przez Antypatra na jego następcę z pominięciem syna Kassandra[3][5].
Spośród wyżej wymienionych tylko czterej założyli własne dynastie panujące w trzech wielkich monarchiach hellenistycznych[7]: Lagidów w Egipcie, Seleukidów z centrum władzy w Syrii oraz Antygonidów w Macedonii[4].
Następcy diadochów określani są mianem epigonów[7][2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Bogdan Snoch: Słownik szkolny: terminy i pojęcia historyczne. Warszawa: WSiP, 1990, s. 35, ISBN 83-02-03944-6.
- ↑ a b diadochowie, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-04-27].
- ↑ a b c Wolski 1992 ↓, s. 236.
- ↑ a b c Mała encyklopedia 1990 ↓, s. 187.
- ↑ a b David Sacks: Encyklopedia świata starożytnych Greków. Warszawa: Książka i Wiedza, 2001, s. 115-116. ISBN 83-05-13169-6
- ↑ Władysław Kopaliński: Słownik mitów i tradycji kultury. T. 1 (A-J). Warszawa: HPS/Rzeczpospolita, 2007, s. 227, ISBN 978-83-60688-75-5.
- ↑ a b c d e Wolski 1992 ↓, s. 237.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Józef Wolski: Historia powszechna. Starożytność. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1992. ISBN 83-01-08851-6.
- Mała encyklopedia kultury antycznej A–Z. Zdzisław Piszczek (red.). Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1990. ISBN 83-01-03529-3.