Przejdź do zawartości

Domenico Caracciolo

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Domenico Caracciolo
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

2 października 1715
Malpartida de la Serena

Data i miejsce śmierci

16 lipca 1789
Neapol

Wicekról Sycylii
Okres

od 1781
do 1786

Domenico Caracciolo, markiz di Villamaina (ur. 2 października 1715 w Malpartida de la Serena, zm. 16 lipca 1789 w Neapolu) – włoski (neapolitański) polityk-reformator, człowiek oświecenia.

Był ministrem Królestwa Neapolu i kontynuatorem reform po upadku i niełasce (1776) poprzedniego ministra-reformatora Bernarda Tanucciego, który wojował z przywilejami kleru, m.in. nakładając w 1741 roku podatki na Kościół neapolitański. Caracciolo próbował kontynuować ten kurs znosząc m.in. inkwizycję na Sycylii (1782) nie miał jednak wytrwałości i pracowitości poprzednika, więc jego sukcesy były zwykle połowiczne, a reformy słabo ugruntowane.

W reformach wspierał go pierwszy minister Neapolu od 1781 Giuseppe Beccadelli (1726–1813).

Zanim rozpoczął karierę ministerialną Caracciolo był sędzią sądu Gran Corte della Vicaria, ambasadorem Królestwa Neapolu w Turynie, Londynie (z którego to okresu pochodzą jego MemorieWspomnienia, 1768) i Paryżu.

Od roku 1781 do stycznia 1786 wicekról Sycylii. Wdrażał tam oświeceniowe reformy i napisał Listy z Sycylii (Lettere da Sicilia). Na Sycylii zobaczył ciemną, a butną szlachtę, czyli według jego słów: incivili, rozzi e barbari („niecywilizowanych, gburów i barbarzyńców”). Wobec tej sycylijskiej szlachty zachowywał się prowokacyjnie, dając do zrozumienia, jak bardzo gardzi ich przywilejami i zwyczajami. Jego rządy na wyspie nie były zbyt szczęśliwe z powodów obiektywnych. W 1783 roku miasta Mesyna i Reggio di Calabria nawiedziło straszliwe „trzęsienie ziemi”, które wymagało nałożenia nowych podatków w celu znalezienia funduszy na walkę ze skutkami niszczącego żywiołu.

Od stycznia 1786 był sekretarzem stanu (odpowiednik MSZ) Królestwa Neapolu i superintendentem generalnym państwa (Segretario di Stato, Sovrintendente Generale), a więc pełnił funkcje, które stanowiły o „premierostwie” Giuseppe’a Beccadellego di Bologna, który w początkach 1786 zrezygnował z urzędów. Miejsce Caracciola jako wicekróla Sycylii zajął z kolei Francesco D’Aquino di Caramanico.

Caracciolo był przyjacielem i korespondentem Diderota i d’Alemberta.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]