Doug Gilmour
| |||
![]() Doug Gilmour w barwach Chicago Blackhawks podczas sezonu 1999/2000 | |||
Data i miejsce urodzenia | 25 czerwca 1963 Kingston | ||
Obywatelstwo | Kanada | ||
Wzrost | 178 cm | ||
Pozycja | napastnik (center) | ||
Uchwyt | lewy | ||
Informacje klubowe | |||
Klub | kariera zakończona | ||
Numer w klubie | 93 | ||
Draft | NHL 1982, numer: 134 (7 runda) St. Louis Blues | ||
Strona internetowa |
Doug Gilmour, właśc. Douglas Robert Gilmour (ur. 25 czerwca 1963 w Kingston, Ontario) – były kanadyjski hokeista, reprezentant Kanady. Trener i działacz hokejowy.
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Doug Gilmour jest trzykrotnie żonaty. Z pierwszą żoną Robyne ma córkę Maddison, która wyszła za hokeistę Evana McGratha[1][2][3][4] (od 2013 Evan McGrath w klubie Frölunda gra z numerem 93 tak jak w przeszłości Gilmour). Z drugą żoną Amy ma dwóch synów: Jake'a (ur. 1996)[5] i Tyson (ur. 1998)[6], którzy także uprawiają hokej na lodzie. Z obecną żoną Sonją ma córkę Victorię[7][8].
Kariera zawodnicza[edytuj | edytuj kod]
Kingston Legionnaires (1978-1979)
Kingston Voyageurs (1979)
Belleville Bobcats (1979-1980)
Belleville Bulls (1980)
Cornwall Royals (1980-1983)
St. Louis Blues (1980-1988)
Calgary Flames (1988-1992)
Toronto Maple Leafs (1992-1997)
Rapperswil-Jona Lakers (1994)
New Jersey Devils (1997-1998)
Chicago Blackhawks (1998-2000)
Buffalo Sabres (2000-2001)
Montreal Canadiens (2001-2003)
Toronto Maple Leafs (2003)
Karierę rozpoczynał w rodzinnym mieście Kingston. Grał w kanadyjskich ligach juniorskich w ramach CHL: rok w OHL, a od 1981 przez dwa lata w QMJHL. W międzyczasie w drafcie NHL z 1982 został wybrany przez St. Louis Blues i także w ramach CHL. Od 1983 rozpoczął występy w lidze NHL. Wpierw pięć sezonów w St. Louis Blues, cztery w Calgary, sześć w Toronto (w latach 1994-1997 kapitan drużyny), potem kolejne lata spędził w czterech innych klubach, w tym w Montrealu. Ostatni mecz w karierze rozegrał w wieku niespełna 40 lat 13 marca 2003 jako jednorazowy epizod w barwach Toronto Maple Leafs. Łącznie w NHL rozegrał 20 sezonów, w tym czasie rozegrał 1656 spotkań, w których zdobył 1602 punkty za 510 goli i 1092 asysty. 8 września 2003 ogłosił zakończenie kariery zawodniczej.
Podczas kariery nosił przydomek Killer (Zabójca), który nadał mu inny hokeista, Brian Sutter, z uwagi na jego fizyczny styl gry przy niezbyt pokaźnych gabarytach ciała[9][10].
W barwach reprezentacji Kanady uczestniczył w turnieju mistrzostw świata juniorów do lat 20 w 1981, a w kadrze seniorskiej zagrał w turniejach Canada Cup 1987 i mistrzostw świata w 1990.
Kariera[edytuj | edytuj kod]
Toronto Maple Leafs (2006-2008), starszy doradca
Toronto Marlies (2008), asystent trenera
Kingston Frontenacs (2008-2011), I trener
Kingston Frontenacs (od 2011), menedżer generalny
Po zakończeniu kariery rozpoczął działalność działacza. Od tego czasu pracował w klubie z Toronto, a później powrócił do rodzinnego Kingston i klubu w lidze OHL. Wpierw był trenerem w klubie, a od 2011 pełni funkcję menedżera generalnego[11].
Sukcesy[edytuj | edytuj kod]
- Reprezentacyjne
Canada Cup: 1987
- Klubowe
Trophée Jean Rougeau: 1981 z Cornwall Royals
Coupe du Président - mistrzostwo QMJHL: 1981 z Cornwall Royals
Memorial Cup - mistrzostwo CHL: 1981 z Cornwall Royals
- Mistrzostwo dywizji NHL: 1985, 1987 z St. Louis Blues, 1989, 1990 z Calgary Flames, 1997, 1998 z New Jersey Devils
- Mistrz konferencji NHL: 1989 z Calgary Flames
Clarence S. Campbell Bowl: 1989 z Calgary Flames
Presidents' Trophy: 1989 z Calgary Flames
Puchar Stanleya - mistrzostwo NHL: 1989 z Calgary Flames
- Indywidualne
- Sezon OHL 1981/1982:
- Cztery miejsce w klasyfikacji asystentów w sezonie zasadniczym: 73 asysty
- Szóste miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej w sezonie zasadniczym: 119 punktów
- Sezon OHL 1982/1983:
- Pierwsze miejsce w klasyfikacji strzelców w sezonie zasadniczym: 70 goli
- Pierwsze miejsce w klasyfikacji asystentów w sezonie zasadniczym: 107 asyst
- Eddie Powers Memorial Trophy - pierwsze miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej w sezonie zasadniczym OHL: 177 punktów
- Red Tilson Trophy - najwybitniejszy zawodnik OHL
- Pierwszy skład gwiazd
- Sezon NHL (1985/1987):
- Piąte miejsce w klasyfikacji asystentów w sezonie zasadniczym: 63 asysty
- Piąte miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej w sezonie zasadniczym: 105 punktów
- Sezon NHL (1988/1989):
- Sezon NHL (1992/1993):
- Trzecie miejsce w klasyfikacji asystentów w sezonie zasadniczym: 95 asyst
- Ósme miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej w sezonie zasadniczym: 127 punktów
- Drugie miejsce w klasyfikacji asystentów w fazie play-off: 25 punktów
- Drugie miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej w fazie play-off: 35 punktów
- Frank J. Selke Trophy
- Sezon NHL (1992/1993):
- Drugie miejsce w klasyfikacji asystentów w sezonie zasadniczym: 84 asysty
- Cztery miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej w sezonie zasadniczym: 111 punktów
- Rekordy
- Toronto Maple Leafs:
- Najwięcej punktów w sezonie zasadniczym: 127 (1992/1993)
- Najwięcej asyst w sezonie zasadniczym: 95 (1992/1993)
- Najwięcej asyst w jednym meczu: 6 (1992/1993)
- National Hockey League
- Dwa najszybciej zdobyte gole podczas gry w osłabieniu: uzyskane w odstępnie 4 sekund (1988/1989)
- Wyróżnienia
- Skład "OMHA All-Time Great Team": 2009[14][15]
- Hockey Hall of Fame: 2011
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Evan McGrath: "Var Göteborg jag ville till" | Sport GT, www.expressen.se [dostęp 2017-12-02] (szw.).
- ↑ Frontenacs players pumped | The Kingston Whig-Standard, www.thewhig.com [dostęp 2017-12-02] (ang.).
- ↑ For a splendid period of time in Toronto, Gilmour was the Leafs | Toronto Star, www.thestar.com [dostęp 2017-12-02] (ang.).
- ↑ A Win for Our Team | Liberty Grand, Toronto » Boston Avenue Images, www.bostonimages.com [dostęp 2017-12-02] (ang.).
- ↑ Jake Gilmour - Eliteprospects.com, www.eliteprospects.com [dostęp 2017-11-17] .
- ↑ Tyson Gilmour - Eliteprospects.com, www.eliteprospects.com [dostęp 2017-11-17] .
- ↑ Gilmour has come full circle | Toronto Star, www.thestar.com [dostęp 2017-12-02] (ang.).
- ↑ For a splendid period of time in Toronto, Gilmour was the Leafs | Toronto Star, www.thestar.com [dostęp 2017-12-02] (ang.).
- ↑ http://sportsillustrated.cnn.com/vault/article/magazine/MAG1138231/1/index.htm
- ↑ Doug Gilmour's "Killer" rides - The Globe and Mail, www.theglobeandmail.com/globe-drive/car-life/doug-gilmours-killer-rides/article4260915/ [dostęp 2017-12-02] [zarchiwizowane 2013-12-23] .
- ↑ Staff – Kingston Frontenacs, www.kingstonfrontenacs.com [dostęp 2017-11-17] (ang.).
- ↑ Gilmour, Doug - Biography - Honoured Player - Legends of Hockey, www.legendsofhockey.net [dostęp 2017-11-17] .
- ↑ http://video.nhl.com/videocenter/console?id=97132
- ↑ SportsEngine, www.omha.net [dostęp 2017-12-02] .
- ↑ http://www.gretzky.com/blog/2009/06/all-time-great-omha-hockey-team-unveiling/
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Oficjalna strona Douga Gilmoura
- Doug Gilmour – statystyki na Eliteprospects.com
- Doug Gilmour – statystyki na The Internet Hockey Database
- Doug Gilmour – profil na stronie NHL
- Doug Gilmour – profil na stronie Legends Of Hockey
- Doug Gilmour – biogram na stronie Kingston Frontenacs
- Kanadyjscy hokeiści
- Hokeiści Belleville Bulls
- Hokeiści St. Louis Blues
- Hokeiści Calgary Flames
- Hokeiści Toronto Maple Leafs
- Hokeiści Rapperswil-Jona Lakers
- Hokeiści New Jersey Devils
- Hokeiści Chicago Blackhawks
- Hokeiści Buffalo Sabres
- Hokeiści Montreal Canadiens
- Zdobywcy Pucharu Stanleya
- Członkowie Hockey Hall of Fame
- Kanadyjscy działacze hokeja na lodzie
- Kanadyjscy trenerzy hokejowi
- Urodzeni w 1963