Drobnoporek watowaty
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
drobnoporek watowaty |
| Nazwa systematyczna | |
| Postia sericeomollis (Romell) Jülich Persoonia 11(4): 423 (1982) | |
Drobnoporek watowaty (Postia sericeomollis (Romell) Jülich) – gatunek grzybów z rodziny Dacryobolaceae[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji: Postia, Dacryobolaceae, Polyporales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy opisał go w 1911 r. przez Lars Romell nadając mu nazwę Polyporus sericeomollis. Obecną nazwę nadał mu Walter Jülich w 1982 r.[1]
Ma 16 synonimów. Niektóre z nich:
- Amylocystis sericeomollis (Romell) Teixeira 1992
- Chaetoporellus asiaticus (Pilát ex Overholts) M.P. Christ. 1960
- Oligoporus sericeomollis (Romell) Bondartseva 1983
- Strangulidium sericeomolle (Romell) Pouzar 1967
- Tyromyces sericeomollis (Romell) Bondartsev 1941[2].
Stanisław Domański w 1965 r. nadał mu polską nazwę białak watowaty, Władysław Wojewoda w 2003 r. zminił ją na drobnoporek watowaty[3].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Jednoroczny, rozpostarty, o średnicy do 15 cm, łatwy do oddzielenia od podłoża, w stanie suchym korkowaty. Brzeg płodny lub sterylny tylko na odcinku o szerokości mniejszej niż 1 mm. Powierzchnia biaława, owłosiona. Pory białe, żółtawe lub jasnobrązowe, okrągłe do kanciastych, w liczbie 4–6 na mm, z cienkimi szczecinkami. Kontekst białawy, strefowany, o grubości mniejszej niż 1 mm. Warstwa rurek jednobarwna, o grubości do 3 mm, po wysuszeniu krucha. Owocnik w smaku jest gorzki[4].
- Cechy mikroskopowe
System strzępkowy monomityczny. Strzępki w subikulum szkliste, cienkościenne do grubościennych, septowane, słabo rozgałęzione, o średnicy 2–4 µm. Strzępki tramy podobne. Cystydy rzadkie lub liczne, brzuchate, bardzo grubościenne, niektóre inkrustowane na wierzchołku, ledwo wystające, 14–26 × 6–10 µm, wyrastające pod kątem prostym ze strzępek tramy lub jako wierzchołkowe części nierozgałęzionych strzępek tramy. Podstawki maczugowate z 4 sterygmami, 18–20 × 5–6 µm ze sprzążką bazalną. Bazydiospory podłużne do cylindryczno-elipsoidalnych, szkliste, gładkie, nieamyloidalne, 4–5 × 2–2,5 um[4].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Znane jest występowanie tego gatunku w Ameryce Północnej i Południowej, Europie, Azji i na Nowej Zelandii. Najwięcej stanowisk podano w Europie, zwłaszcza na Półwyspie Skandynawskim[5]. W Polsce do 2003 r. podano tylko 3 stanowiska[3]. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status V – gatunek narażony na wymarcie, którego przeżycie jest mało prawdopodobne, jeśli nadal będą działać czynniki zagrożenia[6].
Nadrzewny grzyb saprotroficzny rozwijającym się na martwym drewnie[3], głównie drzew iglastych, zwłaszcza na świerkach, rzadziej na jodłach, cedrach, jałowcach, modrzewiach i sosnach. W Szwecji odnotowano go również na wierzbach. Powoduje brunatną zgniliznę drewna na martwych, lub obumierających drzewach[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2022-11-16] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2022-11-16] (ang.).
- ↑ a b c Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ a b c L. Ryvarden, R.L. Gilbertson, European Polypores, „Synopsis Fungorum” (7), Mycobank, 1994, s. 394–743 [dostęp 2022-11-16] (ang.).
- ↑ Występowanie Postia sericeomollis na świecie (mapa) [online], gbif.org [dostęp 2022-11-16].
- ↑ Zbigniew Mirek i inni, Czerwona lista roślin i grzybów Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, PAN, 2006, ISBN 83-89648-38-5.