Dzwonkówka żółtawobiała
,_to_serve_as_an_atlas_to_the_%22Handbook_of_British_Fungi%22_(Pl._348)_(8722247669).jpg)
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
dzwonkówka żółtawobiała |
| Nazwa systematyczna | |
| Entoloma neglectum (Lasch) Arnolds Biblthca Mycol. 90: 339 (1982) | |
Dzwonkówka żółtawobiała (Entoloma neglectum (Lasch) Arnolds) – gatunek grzybów z rodziny dzwonkówkowatych (Entolomataceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Entoloma, Entolomataceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy zdiagnozował go w 1828 r. W.G. Lasch nadając mu nazwę Agaricus neglectus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Eef Arnolds w 1982 r.[1]
- Agaricus cancrinus Fr. 1838
- Agaricus neglectus Lasch 1828
- Clitopilus cancrinus Quél. 1872
- Clitopilus neglectus (Lasch) P. Kumm. 1871
- Eccilia cancrina (Quél.) Ricken 1913
- Eccilia cancrina (Quél.) Ricken 1913) var. cancrina
- Eccilia cancrina var. minor S. Petersen 1911
- Entoloma cancrinum (Quél.) Noordel. 1981
- Entoloma neglectum (Lasch) Arnolds 1982 var. neglectum
- Entoloma neglectum var. tetrasporum Winterh. ex Arnolds 1982
- Paraleptonia neglecta (Lasch) P.D. Orton 1991
- Rhodophyllus cancrinus (Quél.) Quél. 1886
- Rhodophyllus neglectus (Lasch) J. Favre 1948
- Rhodophyllus neglectus (Lasch) J. Favre 1948 var. neglectus
- Rhodophyllus neglectus var. tetrasporus Winterh. 1977
Nazwę zwyczajową zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r.[3]
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Średnica 0,5–4 cm, początkowo płaskowypukły, potem kolejno rozpostarty, nieco wklęsły, w końcu głęboko lejkowaty. Brzeg podwinięty. Jest niehigrofaniczny, w stanie wilgotnym nieprzeźroczysty i nieprążkowany. Powierzchnia całkowicie filcowata, matowa, czasami na środku nieco łuseczkowata i strefowana, jasnobrązowa, cielista lub jasnobrązowo-izabelowata[4].
W liczbie 15–20 z międzyblaszkami (l=3–7), średniogęste, czasami grube, szeroko przyrośnięte lub zbiegające, rzadko wyraźnie zbiegające, poszarpane, brzuchate. O szerokości do 10 mm. Początkowo białawe lub bladokremowe, potem różowe, czasem ze słabym liliowym odcieniem, w końcu brązowo-różowe. Ostrza tej samej barwy lub brązowe[4].
Wysokość 1–2,5 cm, grubość 2–2,5 mm, cylindryczny lub nieco spłaszczony, czasem u podstawy bulwiasty, przeźroczysty i bezbarwny, czasem z żółtym lub szarym odcieniem. Powierzchnia nieco kutnerowata lub biało pajęczynowata[4].
Zarówno w kapeluszu, jak i w trzonie cienki, przeźroczysty i bezbarwny. Bez smaku. Zapach silnie zjełczały, lub bez zapachu[4].
- Cechy mikroskopowe
Zarodniki nieregularnie kanciaste, w widoku z boku 6–10-kątowe, o wymiarach 9,0–12,5 × 6,0–9,0 (–10,0) μm. Podstawki 25–45 × 7–15 μm, 4–zarodnikowe, rzadko 2–zarodnikowe, ze sprzążkami. Cystyd brak. Komórki skórki cylindryczne lub lekko rozdęte, o szerokości 4–16 μm z maczugowatymi elementami końcowymi o szerokości do 25 μm. W strzępkach obecne sprzążki[4].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Dzwonkówka żółtawobiała jest szeroko rozprzestrzeniona w zachodniej i północnej Europie[5]. Na terenie Polski w piśmiennictwie naukowym do 2003 r. podano 2 stanowiska (Elbląg 1917 r. i Puszcza Kampinoska 1974 r.)[3].
Owocniki wyrastają pojedynczo lub w niewielkich grupach wśród mchów na lichych łąkach, pastwiskach i w olchowo-brzozowych zaroślach. Preferuje kwaśne gleby[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum. [dostęp 2018-12-18]. (ang.).
- ↑ Species Fungorum. [dostęp 2018-12-18]. (ang.).
- ↑ a b Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ a b c d e Flora Agaricina Neerlandica. Critical monographs on the families of agarics and boleti occuring in the Netherlands. 1988. 1: Entolomataceae. 1, s. 195
- ↑ Discover Life Maps. [dostęp 2018-01-18].
- ↑ M.E. Noordeloos, M.E. Entoloma s.l., Fungi Europaei. 1992, 5, s. 596