Edward Fondamiński

Edward Efraim Fondamiński
Aleksander, Stefan^[1]
Data urodzenia	1910
Data i miejsce śmierci	8 maja 1943 ; Warszawa
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Żydowska Organizacja Bojowa
Główne wojny i bitwy	powstanie w getcie warszawskim
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Edward Efraim Fondamiński (ur. 1910, zm. 8 maja 1943 w Warszawie) – polski inżynier i polityk żydowskiego pochodzenia, działacz ruchu oporu w getcie warszawskim, uczestnik powstania w getcie warszawskim.

Życiorys

W sierpniu 1936 ukończył Politechnikę Warszawską (Wydział Elektryczny). Podczas studiów należał do akademickiej organizacji Pochodnia, a od 1934 do OMS „Życie”, która wówczas połączyła się z Pochodnią. W tym czasie został również aktywnym członkiem Komunistycznego Związku Młodzieży Polski, a następnie Komunistycznej Partii Polski. Brał czynny udział w akcjach politycznych tych organizacji.

Po wybuchu II wojny światowej wyjechał do Lwowa. W 1941, po zajęciu Lwowa przez Niemców, wraz z żoną Lubą, b. członkiem KPP, wrócił do Warszawy. Został przesiedlony do warszawskiego getta, gdzie po zamordowaniu Josefa Finkelsztajna-Lewartowskiego zastąpił go na stanowisku sekretarza Komitetu Dzielnicy Polskiej Partii Robotniczej. W styczniu 1943 obsługiwał komórkę PPR w Centosie.

Był członkiem Żydowskiego Komitetu Koordynacyjnego i Żydowskiej Organizacji Bojowej. Zginął śmiercią samobójczą 8 maja 1943 razem z ponad setką bojowców ŻOB w bunkrze przy ul. Miłej 18^[2].

29 kwietnia 1947 został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari nadanym przez władze Polski Ludowej^[3].

Od 16 maja 1963 patron ulicy na Nowym Mieście w Warszawie^[4].

Przypisy

↑ Praca zbiorowa pod redakcją Grażyny Kieniewiczowej i AlinyP.G.K.A. Sokołowskiej, Od Agrykoli do Żywnego. Mały słownik patronów ulic warszawskich, Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1968, s. 50 .
↑ Barbara Engelking, Jacek Leociak: Getto warszawskie. Przewodnik po nieistniejącym mieście. Warszawa: Wydawnictwo IFiS PAN, 2001, s. 743. ISBN 83-87632-83-X.
↑ M.P. z 1947 r. nr 77, poz. 513
↑ Uchwała nr 75 Rady Narodowej m. st. Warszawy z dnia 16 maja 1963 r. w sprawie nadania nazw ulicom, "Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy", Warszawa, dnia 20 maja 1963 r., nr 14, poz. 52.

Bibliografia

Cywia Lubetkin: Zagłada i powstanie. Warszawa: Książka i Wiedza, 1999. ISBN 83-05130-41-X.
Edward Gronczewski, Walczyli o Polskę Ludową, Warszawa 1982.
Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego, t. 2, Warszawa 1987.

[warszawa-1] Praca zbiorowa pod redakcją Grażyny Kieniewiczowej i AlinyP.G.K.A. Sokołowskiej, Od Agrykoli do Żywnego. Mały słownik patronów ulic warszawskich, Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1968, s. 50 .

[2] Barbara Engelking, Jacek Leociak: Getto warszawskie. Przewodnik po nieistniejącym mieście. Warszawa: Wydawnictwo IFiS PAN, 2001, s. 743. ISBN 83-87632-83-X.

[3] M.P. z 1947 r. nr 77, poz. 513

[4] Uchwała nr 75 Rady Narodowej m. st. Warszawy z dnia 16 maja 1963 r. w sprawie nadania nazw ulicom, "Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy", Warszawa, dnia 20 maja 1963 r., nr 14, poz. 52.

[1]

[2]

[3]

[4]