Elżbieta Sikora

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Elżbieta Sikora
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia 20 października 1943
Lwów
Gatunki muzyka poważna, muzyka współczesna
Zawód kompozytorka
Odznaczenia
Kawaler Orderu Sztuki i Literatury (Francja) Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi RP
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Elżbieta Sikora (ur. 20 października 1943 we Lwowie) – polska kompozytorka, mieszkająca od 1981 we Francji[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Uczyła się w klasie fortepianu w liceum muzycznym w Gdańsku, które ukończyła w 1963[2]. W tym samym roku rozpoczęła studia na Wydziale Reżyserii Dźwięku w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie pod kierunkiem Antoniego Karużasa, gdzie otrzymała dyplom w 1968 r.[3] W latach 1968-1970 odbyła studia z kompozycji muzyki elektroakustycznej w Groupe de Recherches Musicales w Paryżu pod kierunkiem Pierre Schaeffera i François Bayle’a[3]. Po powrocie do Polski kontynuowała studia kompozytorskie w PWSM w Warszawie pod opieką Tadeusza Bairda i Zbigniewa Rudzińskiego[3]. Drugi dyplom, na Wydziale Kompozycji, uzyskała w 1977 r.[3]

Poza tym studiowała kompozycję u Betsy Jolas i muzykę komputerową w Institut de Recherche et Coordination Acoustique/Musique w Paryżu[3]. Jako stypendystka pracowała 1983/1984 u Johna Chowninga w Centrum Badań Komputerowych Muzyki i Akustyki (CCRMA) przy Uniwersytecie Stanforda w Kalifornii[3]. W 1999 uzyskała tytuł doktora nauk muzycznych w zakresie kompozycji w Akademii Muzycznej we Wrocławiu[3]. W latach 1985-1999 była profesorem w konserwatorium w Angoulême[3].

W 1973, wraz z Krzysztofem Knittlem i Wojciechem Michniewskim, utworzyła grupę kompozytorską KEW[3].

Jest laureatką licznych nagród i wyróżnień, m.in. Konkursu im. Carla Marii von Webera w Dreźnie w 1978 (za operę kameralną Ariadna)[3], Konkursu Muzyki Elektroakustycznej w Bourges w 1980 (za utwory Ziemia jałowa i Lettres à M. pour bande), Konkursu dla Kompozytorek w Mannheim w 1982 (za Guernica – hommage à Pablo Picasso na chór mieszany), nagród francuskiego Société des auteurs, compositeurs et éditeurs de musique w 1994: Prix pédagogique (za Chant’ Europe pour trois choeurs d’enfants et orchestre de chambre) i Prix du printemps (za całokształt twórczości), Francuskiego Stowarzyszenia Autorów i Kompozytorów Dramatycznych w 1996 (za operę Wyrywacz serc)[3], Jury de l’Académie du Disque Lyrique w Paryżu w 1992 r. (za Le Chant de Salomon pour soprano et l’ensemble i Eine Rose als Stütze na sopran i fortepian). Utwory Elżbiety Sikory wykorzystano w kilku filmach[4]. 15 listopada 2011 odbyła się francuska prapremiera jej kolejnej opery Madame Curie (polska prapremiera w gdańskiej Operze Bałtyckiej miała miejsce 25.11.2011 r.) do libretta Agaty Miklaszewskiej[5].

Laureat Nagrody Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury "Splendor Gedanensis" (za 2011)[6].

Laureat Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska "Neptuny" (2013)[7].

W 1997 została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasług Rzeczypospolitej[3], w 2004 zaś francuskim odznaczeniem Chevalier de l’Ordre des Arts et des Lettres[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Cichoń 2007 ↓, s. 261-262.
  2. ↑ Ludzie Reżyserzy realizatorzy Elżbieta Sikora. old.operabaltycka.pl.
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m Dziębowska 2012 ↓.
  4. ↑ Elżbieta Sikora w bazie filmpolski.pl
  5. ↑ Józef Kański, Przewodnik operowy. Wyd. XI. Warszawa.PWM, s. 628-630.
  6. ↑ Splendor Gedanensis 2016. Dali najwięcej gdańskiej kulturze
  7. ↑ Nagroda Prezydenta Miasta Gdańska "Neptuny" (pol.). Oficjalny serwis Miasta Gdańska; http://www.gdansk.pl.+[dostęp 2015-02-07].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Ewa Cichoń: Sikora Elżbieta. W: Encyklopedia muzyczna PWM. Elżbieta Dziębowska (red.). Wyd. I. T. 9: S–Sł część biograficzna. Kraków: PWM, 2007. ISBN 978-83-224-0865-0. (pol.)

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Elżbieta_Sikora&oldid=54221421”