Elżbieta Sikora
|
||
 |
||
| Data i miejsce urodzenia | 20 października 1943 Lwów |
|
| Gatunki | muzyka poważna, muzyka współczesna | |
| Zawód | kompozytorka | |
| Strona internetowa | ||
Elżbieta Sikora (ur. 20 października 1943 we Lwowie) – polska kompozytorka, mieszkająca od 1981 r. we Francji[1].
Spis treści
Życiorys[edytuj]
Uczyła się w klasie fortepianu w liceum muzycznym w Gdańsku, które ukończyła w 1963[2]. W tym samym roku rozpoczęła studia na Wydziale Reżyserii Dźwięku w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie pod kierunkiem Antoniego Karużasa, gdzie otrzymała dyplom w 1968 r.[1] W latach 1968-1970 odbyła studia z kompozycji muzyki elektroakustycznej w Groupe de Recherches Musicales w Paryżu pod kierunkiem Pierre Schaeffera i François Bayle’a[1]. Po powrocie do Polski kontynuowała studia kompozytorskie w PWSM w Warszawie pod opieką Tadeusza Bairda i Zbigniewa Rudzińskiego[1]. Drugi dyplom, na Wydziale Kompozycji, uzyskała w 1977 r.[1]
Poza tym studiowała kompozycję u Betsy Jolas i muzykę komputerową w Institut de Recherche et Coordination Acoustique/Musique w Paryżu[1]. Jako stypendystka pracowała 1983/1984 u Johna Chowninga w Centrum Badań Komputerowych Muzyki i Akustyki (CCRMA) przy Uniwersytecie Stanforda w Kalifornii[1]. W 1999 uzyskała tytuł doktora nauk muzycznych w zakresie kompozycji w Akademii Muzycznej we Wrocławiu[1]. W latach 1985-1999 była profesorem w konserwatorium w Angoulême[1].
W 1973, wraz z Krzysztofem Knittlem i Wojciechem Michniewskim, utworzyła grupę kompozytorską KEW[1].
Jest laureatką licznych nagród i wyróźnień, m.in. Konkursu im. Carla Marii von Webera w Dreźnie w 1978 (za operę kameralną Ariadna)[1], Konkursu Muzyki Elektroakustycznej w Bourges w 1980 (za utwory Ziemia jałowa i Lettres à M. pour bande), Konkursu dla Kompozytorek w Mannheim w 1982 (za Guernica – hommage à Pablo Picasso na chór mieszany), nagród francuskiego Société des auteurs, compositeurs et éditeurs de musique w 1994: Prix pédagogique (za Chant’ Europe pour trois choeurs d’enfants et orchestre de chambre) i Prix du printemps (za całokształt twórczości), Francuskiego Stowarzyszenia Autorów i Kompozytorów Dramatycznych w 1996 (za operę Wyrywacz serc)[1], Jury de l’Académie du Disque Lyrique w Paryżu w 1992 r. (za Le Chant de Salomon pour soprano et l’ensemble i Eine Rose als Stütze na sopran i fortepian). Utwory Elżbiety Sikory wykorzystano w kilku filmach[3].
Laureat Nagrody Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury "Splendor Gedanensis" (za 2011)[4]
Laureat Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska "Neptuny" (2013) [5].
W 1997 została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasług Rzeczypospolitej[1], w 2004 zaś francuskim odznaczeniem Chevalier de l’Ordre des Arts et des Lettres[1].
Przypisy[edytuj]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Dziębowska 2012 ↓.
- ↑ Ludzie Reżyserzy realizatorzy Elżbieta Sikora. old.operabaltycka.pl.
- ↑ Elżbieta Sikora w bazie filmpolski.pl
- ↑ Splendor Gedanensis 2016. Dali najwięcej gdańskiej kulturze
- ↑ Nagroda Prezydenta Miasta Gdańska "Neptuny" (pol.). Oficjalny serwis Miasta Gdańska; http://www.gdansk.pl.+[dostęp 2015-02-07].
Bibliografia[edytuj]
- Elżbieta Sikora. W: Elżbieta Dziębowska (red.): Encyklopedia Muzyczna PWM. PWM, 1979-2012.
Linki zewnętrzne[edytuj]
- Strona domowa kompozytorki
- Weronika Nowak: Między emocją a abstrakcją. Wokół twórczości Elżbiety Sikory (pol.). Meakultura, 2013. [dostęp 2016-04-25].
