Enrico Costa (polityk)

Enrico Costa
Data i miejsce urodzenia	29 listopada 1969 ; Cuneo
Zawód, zajęcie	polityk
Alma Mater	Uniwersytet Turyński
	Multimedia w Wikimedia Commons

Enrico Costa (ur. 29 listopada 1969 w Cuneo^[1]) – włoski polityk i prawnik, parlamentarzysta, od 2016 do 2017 minister bez teki ds. regionalnych i autonomii.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn polityka Raffaele Costy^[2]. Ukończył liceum klasyczne w Mondovì, następnie studia prawnicze na Uniwersytecie Turyńskim^[3].

Zaangażował się w działalność polityczną w ramach Forza Italia, z którym współtworzył Lud Wolności. Był radnym miejscowości Villanova Mondovì (1990–2003) i prowincji Cuneo (1995–2004), a także radnym (2000–2006) regionalnym w Piemoncie^[3]. W 2006, 2008 i 2013 wybierany na posła do Izby Deputowanych XV, XVI i XVII kadencji^[1].

W 2013 przeszedł do Nowej Centroprawicy, pełnił funkcję przewodniczącego jej klubu poselskiego. W lutym 2014 objął stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości w gabinecie, na czele którego stanął Matteo Renzi. W styczniu 2016 w tym samym rządzie został ministrem ds. regionalnych i autonomii^[3]. Utrzymał stanowisko ministra ds. regionalnych również w powołanym w grudniu 2016 gabinecie Paola Gentiloniego^[4]. Zakończył urzędowanie w lipcu 2017^[5], odchodząc z dotychczasowego ugrupowania.

W 2018 utrzymał mandat poselski na XVIII kadencję z ramienia koalicji centroprawicy^[6]. W 2020 dołączył do ugrupowania Azione, które założył Carlo Calenda^[7]. W 2022 z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję^[8].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Enrico Costa na stronie Izby Deputowanych XVII kadencji. [dostęp 2016-03-09]. (wł.).
↑ Enrico Costa come il padre Raffaele Diventa ministro degli Affari regionali. ilcorriere.net, 30 stycznia 2016. [dostęp 2016-03-09]. (wł.).
↑ ^a ^b ^c Enrico Costa. governo.it. [dostęp 2016-03-09]. (wł.).
↑ Governo Gentiloni: lista ministri. Alfano Esteri, Minniti Interni, Lotti Sport, Fedeli Istruzione. Boschi sottosegretario. ilfattoquotidiano.it, 12 grudnia 2016. [dostęp 2016-12-12]. (wł.).
↑ Governo, si è dimesso ministro Enrico Costa: „Niente ambiguità”. la Repubblica.it, 19 lipca 2017. [dostęp 2017-07-20]. (wł.).
↑ Elezioni: Marco Perosino ed Enrico Costa eletti a Senato e Camera. Sfiorato il 50%. gazzettadalba.it, 5 marca 2018. [dostęp 2018-03-05]. (wł.).
↑ Forza Italia, Enrico Costa molla il partito e va con Calenda: „Vera forza liberale”, colpo al cuore di Berlusconi. liberoquotidiano.it, 4 sierpnia 2020. [dostęp 2021-01-15]. (wł.).
↑ Tutti i candidati eletti alla Camera e al Senato: chi entra e chi esce dal nuovo Parlamento. ilriformista.it, 27 września 2022. [dostęp 2022-09-28]. (wł.).

[camera-1] Enrico Costa na stronie Izby Deputowanych XVII kadencji. [dostęp 2016-03-09]. (wł.).

[2] Enrico Costa come il padre Raffaele Diventa ministro degli Affari regionali. ilcorriere.net, 30 stycznia 2016. [dostęp 2016-03-09]. (wł.).

[bio-3] Enrico Costa. governo.it. [dostęp 2016-03-09]. (wł.).

[4] Governo Gentiloni: lista ministri. Alfano Esteri, Minniti Interni, Lotti Sport, Fedeli Istruzione. Boschi sottosegretario. ilfattoquotidiano.it, 12 grudnia 2016. [dostęp 2016-12-12]. (wł.).

[5] Governo, si è dimesso ministro Enrico Costa: „Niente ambiguità”. la Repubblica.it, 19 lipca 2017. [dostęp 2017-07-20]. (wł.).

[6] Elezioni: Marco Perosino ed Enrico Costa eletti a Senato e Camera. Sfiorato il 50%. gazzettadalba.it, 5 marca 2018. [dostęp 2018-03-05]. (wł.).

[7] Forza Italia, Enrico Costa molla il partito e va con Calenda: „Vera forza liberale”, colpo al cuore di Berlusconi. liberoquotidiano.it, 4 sierpnia 2020. [dostęp 2021-01-15]. (wł.).

[8] Tutti i candidati eletti alla Camera e al Senato: chi entra e chi esce dal nuovo Parlamento. ilriformista.it, 27 września 2022. [dostęp 2022-09-28]. (wł.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]