Przejdź do zawartości

Eugeniusz Bogdzewicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Eugeniusz Bogdzewicz
podpułkownik audytor podpułkownik audytor
Data i miejsce urodzenia

26 sierpnia 1889
Koło

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Najwyższy Sąd Wojskowy

Stanowiska

referent Biura Orzeczeń

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Eugeniusz Bogdzewicz[a] (ur. 26 sierpnia 1889 w Kole, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – podpułkownik audytor Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 26 sierpnia 1889 w rodzinie Piotra i Klaudyny (wzgl. Klotyldy) z Trzeciaków[1]. Brał udział w I wojnie światowej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej działając w sądownictwie polowym 7 Dywizji Piechoty i 18 Dywizji Piechoty.

1 czerwca 1921, w stopniu podporucznika, pełnił służbę w Sądzie Polowym Dowództwa 2 Armii, a jego oddziałem macierzystym był Oddział VI Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych[2]. Został awansowany do stopnia kapitana w korpusie oficerów zawodowych sądowych ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[3][4]. Od 1921 do 1925 służył w Departamencie IX Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych[5][6]. W 1928, 1932 pracował w Najwyższym Sądzie Wojskowym[7][8]. Został awansowany do stopnia majora audytora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930[9]. Na stopień podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 2. lokatą w korpusie oficerów audytorów[10]. Pełnił służbę na stanowisku referenta Biura Orzeczeń Najwyższego Sądu Wojskowego[11].

Po wybuchu II wojny światowej podczas kampanii wrześniowej był szefem tarnopolskiej Ekspozytury WSO nr VI we Lwowie[12]. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów i przewieziony do obozu w Kozielsku. Wiosną 1940 został wywieziony w transporcie do Katynia i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. 28 lipca 2000 został pochowany na terenie późniejszego Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu, gdzie w 1943 jego ciało zostało zidentyfikowane w toku ekshumacji prowadzonych przez Niemców pod numerem 1249[13]. Przy zwłokach zostały znalezione notatnik z adresem, karta szczepień, wizytówka Eugenii Bogdziewicz[14].

Jego żoną była Eugenia z domu Chocińska.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia pułkownika[17]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[18].

W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Eugeniusza Bogdziewicza w Pile[19].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]
  1. Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928, 1932 wskazywały formę nazwiska Bogdzewicz. Późniejsze publikacje, np. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Katyń podały formę Bogdziewicz.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 43.
  2. Spis oficerów 1921 ↓, s. 420.
  3. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1092.
  4. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 988.
  5. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 25.
  6. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 25.
  7. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 696.
  8. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 877.
  9. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 309.
  10. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 321.
  11. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 868.
  12. Leszek Kania. Służba sprawiedliwości Wojska Polskiego we Francji i w Wielkiej Brytanii (październik 1939 – październik 1940). „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 15 (66)/1 (247), s. 70, 2014. 
  13. Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. [dostęp 2014-02-23].
  14. Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 29. ISBN 83-7001-294-9.
  15. M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410.
  16. M.P. z 1933 r. nr 64, poz. 82.
  17. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  18. Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 2014-08-05].
  19. Eugeniusz Bogdziewicz. katyn-pamietam.pl. [dostęp 2016-01-19].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]