Eugeniusz Tinz

Eugeniusz Tinz
	generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	5 października 1877 ; Lwów
Data i miejsce śmierci	7 stycznia 1943 ; Wiedeń
	Przebieg służby
Lata służby	1898–1927
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka
	Odznaczenia
	;

Eugeniusz Aleksander Tinz (ur. 5 października 1877 we Lwowie, zm. 7 stycznia 1943 w Wiedniu) – generał dywizji Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Eugeniusz Tinz urodził się 5 października 1877 we Lwowie, w rodzinie Henryka i Aleksandry z Kmicikiewiczów. Ukończył gimnazjum we Lwowie, następnie Techniczną Akademię Wojskową i Akademię Sztabu Generalnego w Wiedniu. Od 1898 oficer austriackiej artylerii. Od 1909 kapitan. Do 1912 pełnił służbę w sztabach, potem był dowódcą batalionu. Od 1914 służył jako oficer w sztabie Korpusu Armijnego w stopniu majora. W czasie I wojny światowej szef sztabu dywizji piechoty na froncie. W 1916 podpułkownik i dowódca pułku artylerii polowej. W latach 1917–1918 szef oddziału operacyjnego w sztabach związków taktycznych na frontach włoskim i rosyjskim.

8 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika i przydzielony do Sztabu Generalnego – Poselstwo Polskie w Wiedniu^[1]. W maju 1919 wyznaczony został na stanowisko szefa Oddziału I Organizacyjnego Naczelnego Dowództwa WP. 19 listopada tego roku przeniesiony został do Dowództwa Frontu Litewsko-Białoruskiego na stanowisko szefa sztabu. Od 1 kwietnia 1920 kierował sztabem 4 Armii (od połowy maja sztab armii był jednocześnie sztabem Frontu gen. Szeptyckiego). 5 lipca tego roku stanął na czele sztabu Frontu Południowo-Wschodniego. 4 września tego roku przeniesiony został do Krakowa i mianowany szefem sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego „Kraków”. Od 20 kwietnia 1921 roku pełnił obowiązki zastępcy dowódcy Okręgu Generalnego „Kraków”^[2]. 25 września 1921 wyznaczony został na dowódcę 6 Dywizji Piechoty w Krakowie. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 27. lokatą w korpusie generałów^[3].

1 grudnia 1924 Prezydent RP, Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na generała dywizji ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 7. lokatą w korpusie generałów^[4].

Z dniem 1 kwietnia 1927 roku został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 31 maja tego roku został przeniesiony w stan spoczynku^[5].

Osiadł w Wiedniu, gdzie zmarł. Pochowany na cmentarzu Meidling Freidhof. Był żonaty z Marią Wisoko-Meytsky.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5223 – 28 lutego 1922 roku^[6]
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski – 1923^[7]
Krzyż Walecznych
Odznaka pamiątkowa „Stanęli w Potrzebie 1920” (1920)^[8]
Oficer Legii Honorowej (Francja)
Order Medżydów (Imperium Osmańskie)
Medal Wojenny Żelaznego Półksiężyca (Imperium Osmańskie)
Krzyż Zasługi Wojskowej IV klasy (Hiszpania)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Dziennik Rozporządzeń Komisji Wojskowej Nr 12 z 19 grudnia 1918 r., poz. 320 i 338.
↑ Rozkazy DOGen. Kraków ↓, Nr 65 z 14 maja 1921 roku.
↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 15.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 730.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 17 marca 1927 roku, s. 70, 88.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 marca 1922 roku, s. 225.
↑ OOP 1926 ↓, s. 21.
↑ „Stanęli w potrzebie”. „Nowości Illustrowane”. Nr 42, s. 3, 16 października 1920.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Rozkazy Dowództwa Okręgu Generalnego Kraków. Jagiellońska Biblioteka Cyfrowa. [dostęp 2018-10-20].
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 2 M-Ż. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2001. ISBN 83-87103-81-0.
Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
Zdzisław Nicman, Polska historia nad Dunajem. Korespondencja z Wiednia, Polska Zbrojna Nr 18 (218) z 1995.
Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921-1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926.

[1] Dziennik Rozporządzeń Komisji Wojskowej Nr 12 z 19 grudnia 1918 r., poz. 320 i 338.

[CITEREFRozkazy_DOGen._KrakówNr_65_z_14_maja_1921_roku-2] Rozkazy DOGen. Kraków ↓, Nr 65 z 14 maja 1921 roku.

[CITEREFLista_starszeństwa192215-3] Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 15.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_131_z_17_grudnia_1924_roku,_s._730-4] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 730.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_9_z_17_marca_1927_roku,_s._70,_88-5] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 17 marca 1927 roku, s. 70, 88.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_6_z_18_marca_1922_roku,_s._225-6] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 marca 1922 roku, s. 225.

[CITEREFOOP192621-7] OOP 1926 ↓, s. 21.

[8] „Stanęli w potrzebie”. „Nowości Illustrowane”. Nr 42, s. 3, 16 października 1920.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]