Przejdź do zawartości

Ewa Czerwionko-Przybyszewska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ewa Czerwionko-Przybyszewska
Ewa I
szeregowy szeregowy
Data i miejsce urodzenia

15 września 1918
Kraków

Data i miejsce śmierci

27 lutego 1999
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Krajowa

Stanowiska

sanitariuszka

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami Medal za Warszawę 1939–1945 Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
Odznaka Grunwaldzka

Ewa Czerwionko-Przybyszewska (ur. 15 września 1918 w Krakowie, zm. 27 lutego 1999 w Warszawie) – lekarz-pediatra, żołnierz Armii Krajowej, dama Virtuti Militari.

ŻYciorys

[edytuj | edytuj kod]

Córka Wincentego Podgórskiego i Jadwigi z domu Jarosz, miała dwóch braci. W 1937 r. zdała egzamin maturalny w Żeńskim Gimnazjum Humanistycznym w Bydgoszczy. Po maturze rozpoczęła studia na Wydziale Leśno-Rolniczym Uniwersytetu Poznańskiego, rok później przeniosła się na medycynę[1].

Wybuch II wojny światowej przerwał jej naukę. Jej ojciec, jako polski działacz przedwojenny, został rozstrzelany przez Niemców. Ona sama przeniosła się do konserwatorium muzycznego, zaangażowała się w tajne nauczanie. W 1942 r. przedostała się do Generalnego Gubernatorstwa aby wznosić przerwane studia medyczne w "Szkole Zaorskiego" w Warszawie. Nadal brała udział w tajnym nauczaniu, dodatkowo przygotowywała fałszywe dokumenty tożsamości dla Polaków i Żydów. Związała się z Socjalistyczną Organizacją Bojową, dla której przewoziła materiały służące do produkcji broni. Jako przedwojenna członkini Przysposobienia Wojskowego Kobiet została w 1944 r. zaprzysiężona jako żołnierz podziemia i przyjęła pseudonim "Ewa I". Weszła w skład patrolu sanitarnego Wojskowej Służby Kobiet w Obwodzie Praga Armii Krajowej[2].

Po wybuchu powstania warszawskiego służyła jako sanitariuszka w pułku "Baszta"[3]. Podczas opiekowania się rannymi powstańcami poznała ppor. Wojciecha Czerwionko-Przybyszewskiego, z którym zawarła cywilny związek małżeński. 27 września wyszła z grupą cywilów z Warszawy, trafiła do obozu przejściowego Dulag 121 Pruszków. Udało się jej zbiec i ukryć w Niedźwiedziu[4]. Tu, 28 października, zawarła ślub kościelny[5].

Po zakończeniu działań wojennych przeniosła się z mężem do Krakowa. Ukończyła studia medyczne, w 1947 r. została zatrudniona jako internista w Gryfowie Śląskim. W 1949 r. przeniosła się do Giżycka, gdzie objęła stanowisko ordynatora oddziałów dziecięcych i powiatowego inspektora pediatrii. W 1952 r. uzyskała II stopień specjalizacji w zakresie pediatrii, w szpitalu w Mrągowie zorganizowała oddział dziecięcy. W kolejnych latach pracowała w Olsztynie, Morągu, Wałbrzychu, Świebodzinie, Nowej Soli oraz we Włocławku. W 1984 r. przeszła na emeryturę i zamieszkała w Warszawie. Nadal pracowała w zakresie pediatrii. Zmarła 27 lutego 1999 r.[6]

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Miała dwóch braci – starszego Juliusza i młodszego Andrzeja[7]. Poślubiła ppor. Wojciecha Czerwionko-Przybyszewskiego, z którym miała czwórkę dzieci: Tomasza (ur. 1946), Macieja (1948), Wojciecha (ur. 1950) i Barbarę (ur. 1956)[8].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Za swą służbę otrzymała odznaczenia[6]:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Imię: Ewa Nazwisko: Czerwionko-Przybyszewska. Archiwum ofiar terroru nazistowskiego i komunistycznego w Krakowie 1939 - 1956. [dostęp 2024-03-22]. (pol.).
  2. Zawacka 2004 ↓, s. 121.
  3. Ewa Podgórska-Czerwionko-Przybyszewska ps. Ewa. Encyklopedia Medyków Powstania Warszawskiego. [dostęp 2024-03-22]. (pol.).
  4. Zawacka 2004 ↓, s. 121-122.
  5. Czerwionko Przybyszewska Ewa. Fundacja Generał Elżbiety Zawackiej Toruń. [dostęp 2024-03-22]. (pol.).
  6. a b Zawacka 2004 ↓, s. 122.
  7. Czerwionko - Przybyszewska zd. Podgórska Ewa (1918-1999). 9lib.org. [dostęp 2024-03-22]. (pol.).
  8. Zawacka 2004 ↓, s. 123.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Elżbieta Zawacka (red.), Słownik biograficzny kobiet odznaczonych Orderem Wojennym Virtuti Militari, Toruń: Fundacja „Archiwum i Muzeum Pomorskie Armii Krajowej oraz Wojskowej Służby Polek”, 2004, ISBN 83-88693-03-4, OCLC 62486773, Tom I, A–G.