Franciszek Herchold

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Franciszek Herhold)
Franciszek Herchold
kapitan piechoty kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia

28 stycznia 1900
Czeladź

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1918–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

5 pułk piechoty Legionów

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
Kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Medal Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Data i miejsce urodzenia

28 stycznia 1900
Czeladź

Data śmierci

1940

Dorobek medalowy
Mistrzostwa Polski
złoto Warszawa 1923 skok w dal

Franciszek Herchold[a] (ur. 28 stycznia 1900 w Czeladzi, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, lekkoatleta, medalista mistrzostw Polski w skoku w dal.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 28 stycznia 1900 w Czeladzi, w rodzinie Romana i Franciszki z Kozłowskich[2]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Służył w 5 pułku piechoty Legionów, stacjonującym w garnizonie Wilno. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, podczas której został ranny w 1919. Ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty, a także kursy narciarskie w 1925 i wychowania fizycznego w Poznaniu. Został awansowany do stopnia porucznika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1921. W 1928 był zweryfikowany w korpusie oficerów piechoty z lokatą 6. Został komendantem Okręgowego Ośrodka WF w Wilnie w 1930. Od 1 stycznia 1932 awansowany do stopnia kapitana[3]. W latach 30. pełnił służbę w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego w Warszawie. W marcu 1939 w 5 pułku piechoty Legionów w Wilnie na stanowisku oficera mobilizacyjnego[4].

W czasie kampanii wrześniowej, po agresji ZSRR na Polskę został aresztowany przez Sowietów. Był przetrzymywany w obozie w Starobielsku[5]. Stamtąd nadsyłał korespondencję do bliskich. W 1940 wraz z innymi jeńcami został przewieziony do Charkowa i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Charkowie oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 (część zbrodni katyńskiej). Zamordowani jeńcy są pochowani na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie w Piatichatkach.

Franciszek Herchold uprawiał lekkoatletykę, w tym skok w dal i biegi sprinterskie (w szczególności bieg na 200 metrów[6]). Podczas mistrzostw Polski 1923 w Warszawie zdobył srebrny medal startując w barwach 5 pułku piechoty i osiągając wynik 5,86 m[7]. Startował także w mistrzostwach Armii w tenisie ziemnym[8].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. 1 czerwca 1935 ogłoszono sprostowanie nazwiska i imienia kpt. Franciszka Jana Herholda z „Franciszek Jan Herhold” na „Franciszek Herchold”[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 czerwca 1935, s. 63.
  2. Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 163, jako Herhold.
  3. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 39, w marcu 1939 zajmował 30. lokatę.
  4. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 552.
  5. Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 307. ISBN 83-7001-294-9.
  6. Biegacze – ofiary zbrodni Katyńskiej. maratonypolskie.pl, 10 kwietnia 2013. [dostęp 2015-01-13].
  7. Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1920–2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008, s. 144. ISBN 978-83-61233-20-6.
  8. Mistrzostwa Armii w tenisie ziemnym w Warszawie. nac.gov.pl. [dostęp 2015-01-13].
  9. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 39.
  10. M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276, jako Franciszek Jan Herhold.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 19 marca 1934, s. 112.
  12. M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 104.
  13. a b Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 163.
  14. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1929, s. 242.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]