Franciszek Pacześniak
Franciszek Pacześniak (około 1938 roku) | |
Data i miejsce urodzenia |
26 sierpnia 1879 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
po wrześniu 1939 |
Senator V kadencji (II RP) | |
Okres |
od 1938 |
Przynależność polityczna | |
Odznaczenia | |
major | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Przebieg służby | |
Lata służby |
1914–1921 |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
84 Pułk Piechoty Austro-Węgier, 19 Pułk Piechoty Austro-Węgier, 17 Pułk Piechoty (II RP), 4 Armia (II RP) |
Stanowiska |
komendant składu technicznego w Rzeszowie, oficer materiałowy w grupie operacyjnej „Bug”, szef budownictwa polowego na froncie litewsko-białoruskim |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa, |
Późniejsza praca |
przedsiębiorca budowlany w Brześciu, właściciel gospodarstwa rolnego, urzędnik Wydziału Krajowego we Lwowie, przewodniczący Rady Miejskiej w Brześciu, działacz spółdzielczy na Polesiu, polityk, senator V kadencji w II Rzeczypospolitej |
Franciszek Pacześniak (ur. 26 sierpnia 1879 w Staroniwie, zm. po wrześniu 1939 w ZSRR) – polski inżynier; przedsiębiorca budowlany w Brześciu, właściciel gospodarstwa rolnego, major saperów Wojska Polskiego, urzędnik Wydziału Krajowego we Lwowie, przewodniczący Rady Miejskiej w Brześciu, działacz spółdzielczy na Polesiu, polityk, senator V kadencji w II Rzeczypospolitej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Uczył się w szkole powszechnej i gimnazjum w Rzeszowie. Będąc uczniem gimnazjum należał do Związku Młodzieży Niepodległościowej. Ukończył studia na Wydziale Inżynierii Politechniki Lwowskiej, w czasie studiów działał w organizacji młodzieżowej „Promień”, później był członkiem Związku Strzeleckiego i PPS.
W czasie I wojny światowej został zmobilizowany do armii austriackiej. Ukończył szkołę dla oficerów rezerwy przy 84 pułku piechoty. Służył w 19 pułku piechoty w randze kapitana. W okresie od 22 marca 1915 do 6 lutego 1918 przebywał w niewoli rosyjskiej, po ucieczce powrócił do macierzystego pułku, jednak ponownie dostał się na krótko do niewoli ukraińskiej (4–6 listopada 1918 roku).
13 listopada 1918 roku wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego. Służył w 17 pułku piechoty, pełniąc funkcję komendanta składu technicznego w Rzeszowie i oficera materiałowego w Grupie Operacyjnej „Bug”, szefa budownictwa polowego na froncie litewsko-białoruskim, potem służył w składzie 4 Armii. W 1934, jako oficer pospolitego ruszenia pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Brześć. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr IX. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu IX”[1].
Od 1921 był przedsiębiorcą budowlanym, osiadł (jako osadnik wojskowy) w Rzeczycy na Polesiu. Był współorganizatorem i prezesem oddziału Związku Strzeleckiego w Brześciu, wiceprezesem koła Związku Oficerów Rezerwy RP, prezesem Rady Nadzorczej Spółdzielni Spożywców, przewodniczącym Rady Miejskiej w Brześciu i prezesem Komisji Rewizyjnej Federacji Polskich Związków Obrońców Ojczyzny.
Był również kierownikiem ds. ruchu zawodowego Okręgu OZN Polesie. W 1938 roku został senatorem V kadencji (1938–1939). Był wybrany z listy OZN z województwa poleskiego[2]. Pracował w trzech komisjach: gospodarczej, komunikacyjnej (której był sekretarzem) i społecznej.
We wrześniu 1939 roku został aresztowany przez NKWD w Brześciu[2] albo w Rzeczycy koło Brześcia[3]. Zaginął w niewyjaśnionych okolicznościach, najprawdopodobniej wywieziony w głąb ZSRR. Sądownie uznany za zmarłego 9 maja 1946 roku (zgodnie z przepisami – rok po zakończeniu wojny).
Awanse[edytuj | edytuj kod]
- kapitan (armii austriackiej) – przed 1915 rokiem
- major – ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku.
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
Życie rodzinne[edytuj | edytuj kod]
Był synem Walentego i Zofii z domu Szwed. Ożenił się z Zofią Łobeńską, z którą mieli dwoje dzieci: Jerzego Szczęsnego (ur. w 1909 roku) i Marię zamężną Andrzejewską-Pacześniak[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 281, 1025.
- ↑ a b c d Biblioteka sejmowa – Parlamentarzyści RP: Franciszek Pacześniak. [dostęp 2014-05-17].
- ↑ Franciszek Paczesniak w Witrynie edukacyjnej Kancelarii Senatu. [dostęp 2014-05-17].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Absolwenci Politechniki Lwowskiej
- Członkowie Związku Oficerów Rezerwy (II Rzeczpospolita)
- Członkowie Związku Strzeleckiego
- Majorowie saperów II Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
- Polacy i obywatele polscy – więźniowie radzieckich więzień w okupowanej Polsce 1939–1945
- Polacy – żołnierze Cesarskiej i Królewskiej Armii w I wojnie światowej
- Politycy Obozu Zjednoczenia Narodowego
- Polscy działacze spółdzielczy
- Polscy inżynierowie
- Polscy przedsiębiorcy XX wieku
- Polskie ofiary represji stalinowskich
- Senatorowie V kadencji (1938–1939)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1879
- Zmarli w XX wieku
- Żołnierze austro-węgierscy w niewoli rosyjskiej w czasie I wojny światowej