Fuzaryjne więdnięcie ogórka
.jpg)
.jpg)
Fuzaryjne więdnięcie ogórka – grzybowa choroba ogórka. Należy do grupy chorób zwanych fuzariozami, a wywołana jest przez Fusarium oxysporum[1].
Objawy i szkodliwość[edytuj | edytuj kod]
Choroba powszechnie występuje we wszystkich rejonach uprawy ogórków na świecie. Patogen poraża zarówno ogórki uprawiane w gruncie, jak i pod osłonami i to niezależnie od rodzaju podłoża (gleba, wełna mineralna i inne podłoża). Pierwszymi objawami choroby są: zahamowanie wzrostu, więdnięcie (mimo podlewania) i żółknięcie liści, przy czym najpierw żółkną liście dolne, potem górne. Później zżółkłe liście brunatnieją, zasychają i cały pęd obumiera. Czasami przy wilgotnej pogodzie na pędach pojawia się bladoróżowy nalot konidioforów i zarodników grzyba[1]. Przy silnym porażeniu może obumrzeć nawet kilkadziesiąt procent roślin[2].
Epidemiologia[edytuj | edytuj kod]
Fusarium oxysporum występuje w glebie. W postaci chlamydospor może w niej przetrwać przez wiele lat. Infekuje rośliny przez korzenie. Na porażonych roślinach wytwarza zarodniki konidialne, które dokonują infekcji wtórnych rozprzestrzeniających chorobę. Optymalna dla rozwoju patogenu temperatura to 17–20 °C[2]. Rozwija się w wiązkach przewodzących, co powoduje ich zatykanie grzybnią i więdnięcie rośliny. Tkanki otaczające wiązki przewodzące ulegają nekrozie[3].
Ochrona[edytuj | edytuj kod]
Porażonych roślin nie można już uratować. Można tylko zapobiegać chorobie stosując profilaktyczne działania:
- termiczne odkażanie gleby i innych podłoży organicznych,
- dezynfekcja pomieszczeń i używanych sprzętów w przerwie między usunięciem starych roślin a posadzeniem nowych,
- podlewanie świeżo nasadzonych roślin fungicydem Topsin M 500 SC w stężeniu 0,15%. Można ten zabieg stosować tylko przy uprawie ogórków w glebie lub na podłożach organicznych,
- zwalczanie ziemiórek i brzegówek, które przenoszą patogen. Jest to szczególnie ważne przy uprawie ogórka na wełnie mineralnej[2].
Skutecznie chroni przed tą chorobą szczepienie ogórków na podkładkach dyni figolistnej lub Benincasa cerifera[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Małgorzata Kołaczyńska-Janicka, Odglebowe choroby ogórków szklarniowych, „Hasło ogrodnicze” (10), 2008, s. 87–91.
- ↑ a b c d Czesław Ślusarski (red.), Metodyka integrowanej ochrony ogórka szklarniowego pod osłonami dla doradców, Skierniewice: Instytut Ogrodnictwa, 2013, ISBN 978-83-60573-85-3.
- ↑ Selim Kryczyński, Zbigniew Weber (red.), Fitopatologia. Podstawy fitopatologii, t. 1, Poznań: Powszechne Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 2010, ISBN 978-83-09-01063-0.