Gedeon Jeleński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gedeon Jeleński
Herb
Korczak odmienny
Data urodzenia

1712

Data śmierci

luty 1798

Ojciec

Antoni Dadżbog Jeleński

Żona

Kazimiera Römer

Odznaczenia
Order Świętego Stanisława (Rzeczpospolita Obojga Narodów) Order Orła Białego

Gedeon Rafał Jeleński herbu Korczak odmienny[1] (ur. 1712, zm. w lutym 1798) – polski tłumacz, moralista i mówca.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w roku 1712, jako syn Antoniego Dadźboga, podczaszego mozyrskiego[2]. Od roku 1738 sprawował funkcję cześnika mozyrskiego, od 1742 – horodniczego, od 1745 – podczaszego, a od roku 1752 – podstarosty. Przez ćwierć wieku (lata 1752-1776) pełnił funkcję pisarza dekretowego sądów asesorskich litewskich. W roku 1751 nabył majątek Dunajczyce, gdzie też wkrótce zamieszkał. Siedem lat później (1758) został wybrany posłem na sejm z powiatu mozyrskiego i posłował na kolejne sejmy w latach: 1761, 1762, 1764, 1766, 1767. Był członkiem konfederacji generalnej Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1764 roku i posłem powiatu orszańskiego na sejm konwokacyjny (1764).[3].

Od roku 1765 objął funkcję sędziego ziemskiego mozyrskiego, a od 1769 – podkomorzego. Zaprzyjaźnił się wówczas z F. Bohomolcem. Jeleński użyczał mu książek ze swej biblioteki oraz wspierał finansowo niektóre z jego przedsięwzięć wydawniczych (edycje: J. Kochanowski Rymy wszystkie, 1767; A. M. Fredro Przysłowia mów potocznych, 1769; J. Kryszpin Stateczność umysłu, albo nauka polityczna, 1769). W latach 1771-1785 piastował funkcję starosty sądowego mozyrskiego. W czasie sejmu delegacyjnego (1773-1775) zbliżył się do Stanisława Augusta. W latach 1777-1778 przewodził sądom asesorskim w Grodnie. Od roku 1780 pełnił funkcję kasztelana nowogródzkiego, a jako senator brał aktywny udział w sejmach: 1782, 1784, 1786. W roku 1784 obrano Jeleńskiego konsyliarzem Rady Nieustającej. Po roku 1786 wycofał się z czynnego życia politycznego, choć jeszcze 3 lata później (1789) czynił starania o objęcie kasztelanii trockiej. Był członkiem konfederacji Sejmu Czteroletniego[4]. Poślubił Kazimierę Römerówną. Kawaler orderów: Św. Stanisława (1776) i Orła Białego (1783). Zmarł w wieku 86 lat (luty 1798).

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Ważniejsze utwory[edytuj | edytuj kod]

  • "Pożegnanie Trybunału Głównego W. X. Lit., przez... od Palestry miane w Mińsku die 3 Martii 1742", wyd. J. Daneykowicz Ostrowski w: Swada polska, t. 1, Lublin 1745, s. 396-399
  • Cztery punkta do wiadomości każdemu najpotrzebniejsze, Nieśwież 1778, (książkę recenzował G. Kaliński i dodał za zgodą autora niektóre myśli); przekł. francuski: Quatre points les plus importans à savoir. Traduits en françois par Mr*** Chambellan du Roi (Feliksa Strzembosza), Warszawa 1787
  • Mowa miana w senacie r. 1780, brak miejsca wydania (1780)
  • Mowa... miana w senacie roku 1782 miesiąca 8bris 22 dnia na sejmie ordynaryjnym warszawskim, Warszawa 1782, (w trakcie tego sejmu wydano ponadto osobno 2 mowy: z 27 i 30 października)
  • Zdanie o cechy... miane in pleno (Rady Nieustającej) w Warszawie roku 1785 9bra13 dnia, brak miejsca wydania (1785)
  • Nigdy nieodmienne prawdy, Nieśwież brak roku wydania.

Przekłady dzieł[edytuj | edytuj kod]

  • J. G. Walpurger: Kosmo-teologiczne uwagi o najważniejszych cudach boskich i prawdach, które się w państwie natury i łaski znajdują, Wilno 1785, (współtłum. Borzymowski; w tekście fragmenty przekł. wierszy B. H. Brocka).

Listy i materiały[edytuj | edytuj kod]

  • Do Stanisława Augusta, rękopisy: Biblioteka Czartoryskich, sygn. 727, s. 531-542; sygn. 732, s. 731.
  • do M. Poczobuta Odlanickiego, rękopis: Biblioteka Uniwersytetu Wileńskiego, sygn. D. C. 38.
  • Punkta ugodowe z roku 1785 (do uregulowania spraw rodzinnych i majątkowych), rękopis: Biblioteka Raczyńskich, sygn. 416.

Inne listy i materiały znajdowały się w rękopisach: Biblioteka Czartoryskich, sygn. 3851; Archiwum Główne Akt Dawnych (zbiór z Muzeum Narodowego, nr 337).

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

 Wykaz literatury uzupełniającej: Gedeon Jeleński.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 229.
  2. T. 5: Oświecenie. W: Bibliografia Literatury Polskiej – Nowy Korbut. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1967, s. 31.
  3. Volumina Legum, t. VII, Petersburg 1860, s. 73.
  4. Kalendarzyk narodowy y obcy na rok ... 1792. ..., Warszawa 1791, s. 311.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]