Geografia językowa
Geografia językowa, geografia lingwistyczna – nauka zajmująca się przestrzennym rozmieszczeniem języków, ich odmian[1], zgrupowań lub pojedynczych cech językowych[2]. W wyniku badań geografii językowej powstają mapy i atlasy językowe[1]. Za twórców geografii językowej uchodzą Jules Gilliéron i Edmond Edmont[3], autorzy znanego atlasu lingwistycznego (Atlas linguistique de la France)[4][5].
Geografia językowa korzysta nie tylko z osiągnięć badań geograficznych i lingwistycznych, ale także demograficznych, etnograficznych, antropologicznych, historycznych czy socjologicznych.
Niektóre szkoły językoznawcze w podobnym znaczeniu stosują termin „lingwistyka arealna”[3]. W kontekście badań zróżnicowania geograficznego poszczególnych języków mówi się zwykle o dialektologii, lingwistyka arealna zaś odnosi się do badań przeprowadzanych na gruncie wielu języków[1].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Polański 1999 ↓, s. 196.
- ↑ Mistrík 1993 ↓, s. 221.
- ↑ a b Mistrík 1993 ↓, s. 222.
- ↑ Jules Gilliéron, www.atlas.mouton-content.com [dostęp 2019-06-25].
- ↑ Matteo Pedroni: Gilliéron, Jules (fr.). Dictionnaire historique de la Suisse.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jozef Mistrík, Encyklopédia jazykovedy, wyd. 1, Bratysława: Obzor, 1993, ISBN 80-215-0250-9, OCLC 29200758 (słow.).
- Kazimierz Polański (red.), Encyklopedia językoznawstwa ogólnego, Wrocław: Ossolineum, 1999, ISBN 83-04-04445-5.
