Geografia językowa
Geografia językowa, geografia lingwistyczna – nauka zajmująca się przestrzennym rozmieszczeniem języków, ich odmian[1], zgrupowań lub pojedynczych cech językowych[2]. W wyniku badań geografii językowej powstają mapy i atlasy językowe[1], o zasięgu regionalnym, narodowym lub szerszym[2]. Za założycieli geografii językowej uchodzą Jules Gilliéron i Georg Wenker[2].
Geografia językowa korzysta nie tylko z osiągnięć badań geograficznych i lingwistycznych, ale także demograficznych, etnograficznych, antropologicznych, historycznych czy socjologicznych.
Niektóre szkoły językoznawcze w podobnym znaczeniu stosują termin „lingwistyka arealna”[2]. W kontekście badań zróżnicowania geograficznego poszczególnych języków mówi się zwykle o dialektologii, lingwistyka arealna obejmuje zaś badania przeprowadzane na gruncie wielu języków[1].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Kazimierz Polański (red.), Encyklopedia językoznawstwa ogólnego, Wrocław: Ossolineum, 1999, s. 196, ISBN 83-04-04445-5.
- ↑ a b c d Jozef Mistrík, Encyklopédia jazykovedy, wyd. 1, Bratysława: Obzor, 1993, s. 221–222, ISBN 80-215-0250-9, OCLC 29200758 (słow.).