Przejdź do zawartości

Goździeńczyk grzebieniasty

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Goździeńczyk grzebieniasty
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

pieprznikowce

Rodzina

kolczakowate

Rodzaj

goździeńczyk

Gatunek

goździeńczyk grzebieniasty

Nazwa systematyczna
Clavulina coralloides (L.) J. Schröt.
Krypt.-Fl. Schlesien 3.1(25–32): 443 (Breslau, 1888)

Goździeńczyk grzebieniasty (Clavulina coralloides (L.) J. Schröt.) – gatunek grzybów z rodziny kolczakowatych (Hydnaceae). Jest to gatunek typowy rodzaju Clavulina[1].

Systematyka i nazewnictwo

[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Clavulina, Hydnaceae, Cantharellales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1753 r. K. Linneusz nadając mu nazwę Clavaria coralloides. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1888 r. J. Schröter, przenosząc go do rodzaju Clavulina[1].

Synonimów naukowych ma ok. 50. Niektóre z nich:[2]:

  • Clavaria coralloides L. 1753
  • Clavaria cristata (Holmsk.) Pers. 1800
  • Clavulina cristata (Holmsk.) J. Schröt. 1888
  • Clavulina cristata f. subcinerea Donk 1933
  • Clavulina cristata var. coralloides Corner 1950
  • Clavulina cristata var. incarnata Corner 1950
  • Clavulina cristata var. lappa P. Karst. 1882
  • Clavulina cristata var. subrugosa Corner 1950
  • Ramaria cristata Holmsk. 1790
  • Stichoramaria cristata (Holmsk.) Ulbr. 1928

Nazwę polską nadali Barbara Gumińska i Władysław Wojewoda w 1968 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też jako płaskosz kolczysty, goździanka koralowa, kozia broda koralowa, goździeniec grzebieniasty, goździeniec koralowy[3].

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]
Morfologia

Młode owocniki są czysto białe, później kremowe, w końcu szarawe, czasami cielistej barwy. Osiągają do 8 cm wysokości i 2–4 cm szerokości. Tak jak u innych gatunków rodziny, owocnik jest drzewkowato rozgałęziony. Zakończenia gałązek są drobnoząbkowane, często ciemnieją podczas suchej pogody[4]. Miąższ białawy, kruchy, pozbawiony wyraźnego zapachu, łagodny w smaku[5] (niekiedy trochę gorzkawy).

Cechy mikroskopowe

Wysyp zarodników biały. Zarodniki niemal kuliste, gładkie, o rozmiarach 7–11 × 6,5–10 μm. Podstawki o długości 5–7 μm z dwoma podwiniętymi sterygmami[6].

Skład chemiczny

Oprócz typowych kwasów tłuszczowych: palmitynowego, oleinowego i linolowego, goździeńczyk grzebieniasty zawiera dwa nietypowe związki: kwas cis-9, cis-14-oktadekadien-12-owy, oraz sprzężony kwas cis-9, trans-11, trans-13, cis-15-oktadekatetraenowy. Goździeńczyk grzebieniasty jest jedynym znanym gatunkiem grzyba, mającym w swoim składzie ten ostatni związek[7].

Występowanie i siedlisko

[edytuj | edytuj kod]

Spotykany w Ameryce Północnej i Europie[8]. W Polsce jest pospolity. Owocniki rosną pojedynczo lub w skupiskach na ziemi, czasem na rozkładającym się drewnie, w lasach iglastych i liściastych. Owocniki wytwarza od lipca do października[3].

Saprotrof[3]. Grzyb jadalny[9][10], ale rzadko jest zbierany z powodu niewielkich rozmiarów i twardego miąższu[11].

Gatunki podobne

[edytuj | edytuj kod]

Podobne gatunki goździeńczyków to goździeńczyk pomarszczony (Clavulina rugosa) i goździeńczyk popielaty (Clavulina cinerea). Koralówka blada (Ramaria pallida) jest większa i ma równolegle rosnące odgałęzienia.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Index Fungorum. [dostęp 2013-11-12]. (ang.).
  2. Species Fungorum. [dostęp 2013-11-12]. (ang.).
  3. a b c Władysław Wojewoda, Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1
  4. Arora, David (1986). Mushrooms demystified: a comprehensive guide to the fleshy fungi. Berkeley, Calif: Ten Speed Press. ISBN 0-89815-169-4
  5. Miller, Hope Ridings; Miller, Orson K. (2006). North American mushrooms: a field guide to edible and inedible fungi. Guilford, Conn: Falcon Guide. p. 345. ISBN 0-7627-3109-5.
  6. MushroomExpert [online] [dostęp 2014-08-23] (ang.).
  7. Endo S. (1997). Vegetables are a treasurehouse of effective lipid sources. Nihon yukagaku kaishi 46(10): 1247-1256.
  8. Discover Life Maps. [dostęp 2014-08-23].
  9. Roger Phillips, Mushrooms of North America, Geoffrey Kibby, Nicky Foy, wyd. 1st ed, Boston: Little, Brown, 1991, s. 292, ISBN 0-316-70613-2, OCLC 20490537.
  10. Ian Burrows, Food from the Wild, London: New Holland Publishers Ltd, 2005, s. 98, ISBN 1-84330-891-6, OCLC 57354129.
  11. Orr, Dorothy B.; Orr, Robert Thomas (1980). Mushrooms of Western North America (California Natural History Guides). Berkeley: University of California Press. p. 65. ISBN 0-520-03660-3.