Przejdź do zawartości

Goin’ Back

To jest dobry artykuł
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Goin' Back)
Goin’ Back
Wykonawca singla
Dusty Springfield
Strona B

„I’m Gonna Leave You”

Wydany

1 lipca 1966

Nagrywany

15 czerwca 1966

Gatunek

pop

Wydawnictwo

Philips Records

Producent

Johnny Franz

Format

7″

Autor

Gerry Goffin, Carole King

Singel po singlu
„You Don't Have to Say You Love Me”
(1966) 		„Goin’ Back”
(1966) 		„All I See Is You”
(1966)

Goin’ Back (także jako Going Back) – piosenka napisana przez Gerry’ego Goffina i Carole King w 1966[1]. Utwór był wykonywany przez wielu różnych artystów[2], w tym przez Dusty Springfield, Goldie, The Byrds, Elkie Brooks, Deacon Blue, Marianne Faithfull, Queen (jako Larry Lurex), Dianę Ross, Phila Collinsa, Bon Jovi, a także przez samą Carole King[3].

Wersja Dusty Springfield

[edytuj | edytuj kod]
Dusty Springfield w 1967

Chociaż pierwszą artystką, która nagrała ten utwór, była Goldie z grupy Goldie & The Gingerbreads, po nieporozumieniach z autorami (Goffinem i King) dotyczącymi nieautoryzowanych zmian w tekście, zgoda na użycie ich dzieła została wycofana[2][4]. Wówczas Carole King postanowiła sama nagrać utwór, jednak ostatecznie podarowała go Dusty Springfield[2]. W wykonaniu Springfield piosenka stała się międzynarodowym hitem i dlatego ta wersja jest do dziś najbardziej znana.

Nagrania dokonano 15 czerwca 1966 w Philips Studios w Londynie. Artystce akompaniował Peter Knight, zaś produkcją zajął się Johnny Franz. Singel został wydany 1 lipca 1966 i osiągnął dziesiąte miejsce na UK Singles Chart, lecz mimo to nie wydano go w Stanach Zjednoczonych[5][6].

Utwór „Goin' Back” nie został zamieszczony na żadnym albumie studyjnym Dusty Springfield z lat 60., jednak znalazł się na kilku kompilacjach wokalistki, w tym Greatest Hits, Goin' Back: The Very Best of Dusty Springfield, Songbooks, Complete A and B-sides: 1963–1970, Live at the BBC, a także na brytyjskim wydaniu Golden Hits[6][7].

Lista utworów

[edytuj | edytuj kod]

Płyta gramofonowa 7″, Philips Records[8], data wydania: 1 lipca 1966

  1. „Goin' Back” (3:30)
  2. „I'm Gonna Leave You” (3:28)

Notowania na listach przebojów

[edytuj | edytuj kod]
Kraj Lista (1966) Najwyższa
pozycja
 Wielka Brytania Singles Top 100[9] 10

Wersja The Byrds

[edytuj | edytuj kod]
Goin' Back
Wykonawca singla
z albumu The Notorious Byrd Brothers
The Byrds
Strona B

„Change Is Now”

Wydany

20 października 1967

Nagrywany

9, 11, 16 października 1967
Columbia Studios (Hollywood)

Gatunek

baroque pop, country rock

Długość

3:26

Wydawnictwo

Columbia Records

Producent

Gary Usher

Format

7″

Autor

Gerry Goffin, Carole King

Singel po singlu
„Lady Friend”
(1967) 		„Goin' Back”
(1967) 		„You Ain't Goin' Nowhere”
(1968)

Amerykańska grupa The Byrds wydała „Goin’ Back” jako singel 20 października 1967, osiągając 89. miejsce na liście Billboard Hot 100, jednak bez sukcesów w Wielkiej Brytanii[10][11]. Utwór znalazł się też na albumie The Notorious Byrd Brothers. Pod względem muzycznym przypomina pozostałe utwory z tego albumu, jak „Get to You” czy „Natural Harmony” dzięki barokowym aranżacjom i orkiestracji[12][13]. Można też doszukać się w nim wpływów muzyki country, będących charakterystyczną cechą późniejszego albumu Sweetheart of the Rodeo[14].

The Byrds

Decyzja o nagraniu „Goin' Back” doprowadziła do spięć w grupie, powodowanych głównie przez Davida Crosby’ego, pełniącego wówczas rolę gitarzysty rytmicznego, który nie podzielał entuzjazmu wobec tego utworu[12]. Uważał, że jest zbyt lekki, typowy dla popularnego na przełomie lat 1950. i 1960. stylu Brill Building[12]. Dodatkowo okazało się, że utwór konkuruje z jego własną piosenką, „Triad”, o miejsce na albumie The Notorious Byrd Brothers[13]. Ostatecznie Crosby odmówił wzięcia udziału w nagrywaniu i został wyrzucony z zespołu, a „Goin' Back” został umieszczony na albumie oraz wydany jako singel[15][16].

Niektórzy krytycy błędnie uważali, że wersja z singla została nagrana w innym podejściu niż ta z albumu[16]. Analiza zapisów z sesji nagraniowej wykazała jednak, że singel zawiera tę samą wersję utworu, co album[17][18]. Pomyłkę mógł powodować fakt, że monofoniczna wersja singlowa została zmiksowana nieco inaczej niż ta umieszczona na albumie. Wersję mono ponownie wydano na albumach kompilacyjnych The Byrds: The Original Singles: 1967–1969, Volume 2 z 1982 roku[16], The Columbia Singles '65-'67 z 2002 roku[19] oraz wydanym w Japonii Original Singles A's & B's 1965 – 1971 z 2012 roku.

Oprócz wymienionych wydawnictw, „Goin' Back” w wykonaniu The Byrds można również znaleźć na albumach: The Byrds' Greatest Hits Volume II, History of The Byrds, The Byrds, The Very Best of The Byrds, There Is a Season, a także na brytyjskiej wersji The Best of The Byrds: Greatest Hits, Volume II[3]. Ponadto alternatywną, wczesną wersję utworu zamieszczono jako dodatek na wznowieniu The Notorious Byrd Brothers z 1997 roku (wydanym przez Legacy Recordings)[13].

Lista utworów

[edytuj | edytuj kod]

Płyta gramofonowa 7”, Columbia Records / CBS, data wydania: 20 października 1967[20]

  1. „Goin' Back” (3:22)
  2. „Change Is Now” (3:17)

Notowania na listach przebojów

[edytuj | edytuj kod]
Kraj Lista (1967) Najwyższa
pozycja
 Stany Zjednoczone Billboard Hot 100[10][11] 89

Wersja Phila Collinsa

[edytuj | edytuj kod]

W 2010 roku Phil Collins nagrał własną wersję na potrzeby albumu Going Back (od niej właśnie pochodzi nazwa tego albumu). Utwór został wydany jako drugi singel z płyty, zawierającej soulowe i rhythmandbluesowe standardy z lat 60., a także jako ostatni singel w karierze Collinsa. Do utworu został nakręcony teledysk.

Lista utworów

[edytuj | edytuj kod]

Promo CD-Single, Atlantic (Warner), data wydania: 27 września 2010[21]

  1. „Going Back” (4:37)

CD-Single, Atlantic 7567883320 (Warner) / EAN 0075678833205, data wydania: 3 grudnia 2010[21]

  1. „Going Back” (4:38)
  2. „Papa Was a Rolling Stone” (6:42)

Notowania na listach przebojów

[edytuj | edytuj kod]
Kraj Lista (2010/2011) Najwyższa
pozycja
 Szwajcaria Singles Top 75[22] 50
 Austria Singles Top 75[23] 45

Pozostałe wersje

[edytuj | edytuj kod]

Carole King zdecydowała się nagrać własną wersję „Goin' Back” na albumie Writer z 1970 roku, a później dokonała ponownej rejestracji utworu na potrzeby albumu Pearls: Songs of Goffin and King, wydanego w 1980 roku[24][25].

Freddie Mercury w latach 1970.

W 1973 roku utwór został wydany pod szyldem Larry Lurex. Nagrania dokonano rok wcześniej w Trident Studios pod przewodnictwem producenta Robina Cable'a, który zaprosił do udziału Freddiego Mercury’ego, a ten z kolei namówił Briana Maya i Rogera Taylora (basista Queen, John Deacon, nie był wówczas obecny w studiu)[26]. W ten sposób powstały dwa utwory, „I Can Hear Music”, wykonywany wcześniej przez The Beach Boys, oraz właśnie „Goin’ Back”. W obydwu nagraniach Cable starał się odtworzyć technikę Wall of Sound Phila Spectora[26]. Rezultat spodobał się producentowi, który doprowadził do wydania singla (z „Goin’ Back” na stronie B), ten jednak nie odniósł sukcesu komercyjnego, sprzedając się w zaledwie kilku kopiach, za to stając się później poszukiwanym przez kolekcjonerów rarytasem[26]. W 1995 roku piosenka znalazła się na bootlegu Queen in Nuce, a później także na solowych kompilacjach Mercury’ego: The Solo Collection (2000) oraz Lover of Life, Singer of Songs (2006). Ponadto fragment „Goin’ Back” w tym wykonaniu wykorzystano w utworze „Mother Love” z albumu Made in Heaven (1995)[27]. Zdaniem Carole King, May (który pracował nad tym ostatnim nagraniem) wybrał właśnie „Goin’ Back” ze względu na tekst, opowiadający o dzieciństwie – pod koniec „Mother Love” umieścił sample z różnych przebojów Queen w odwrotnej kolejności chronologicznej, a „Goin’ Back” jako jedno z najstarszych nagrań zespołu doskonale nadawało się, by zamknąć tę listę[28].

Mniej więcej w tym samym czasie grupa The New Seekers stworzyła cover utworu, zamieszczając go na swym albumie Now, wydanym w 1973 roku[2]. W 1975 roku Nils Lofgren wydał swój debiutancki album solowy, zamykany przez „Goin’ Back”[3][2]. W październiku tego samego roku utwór został wykonany na żywo podczas serii koncertów Bruce’a Springsteena i E Street Band w Los Angeles.

Późniejsze wersje nagrały między innymi: Elkie Brooks na swoim albumie Pearls II z 1982 roku[29] oraz Diana Ross w 2001 roku (album Love & Life: The Very Best of Diana Ross)[30]. W 2011 były piłkarz Paul McGrath nagrał cover „Goin’ Back” jako część swojego charytatywnego albumu Handle with Care[31].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Oficjalna strona Carole King. caroleking.com. [dostęp 2013-05-25]. (ang.).
  2. ↑ a b c d e 1966. The Lyn Paul Website. [dostęp 2013-07-27]. (ang.).
  3. ↑ a b c Allmusic. Allmusic. [dostęp 2013-05-25]. (ang.).
  4. ↑ Goldie & The Gingerbreads. Allmusic. [dostęp 2013-07-27]. (ang.).
  5. ↑ Tony Brown: The Complete Book of the British Charts. Omnibus Press, 2000, s. 838. ISBN 0-7119-7670-8.
  6. ↑ a b Dusty Springfield: Woman Of Repute. cpinternet.com. [dostęp 2013-07-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-10-31)]. (ang.).
  7. ↑ Goin' Back – Dusty Springfield. Allmusic. [dostęp 2013-05-25]. (ang.).
  8. ↑ Dusty Springfield – Goin' Back / I'm Gonna Leave You. Discogs. [dostęp 2013-07-28]. (ang.).
  9. ↑ Dusty Springfield - Goin' Back. officialcharts.com. [dostęp 2013-07-10]. (ang.).
  10. ↑ a b Joel Whitburn: Top Pop Singles 1955–2006. Record Research Inc., 2008, s. 130. ISBN 0-89820-172-1.
  11. ↑ a b Tony Brown: The Complete Book of the British Charts. Omnibus Press, 2000, s. 130. ISBN 0-7119-7670-8.
  12. ↑ a b c Johnny Rogan: The Byrds: Timeless Flight Revisited (wydanie 2). Rogan House, 1998, s. 229. ISBN 0-9529540-1-X.
  13. ↑ a b c Johnny Rogan: The Notorious Byrd Brothers (noty z wydania CD z 1997). 1997.
  14. ↑ Goin' Back – The Byrds. Allmusic. [dostęp 2013-06-09]. (ang.).
  15. ↑ Ric Menck: The Notorious Byrd Brothers (33⅓ series). Continuum Books, 2007, s. 91–92. ISBN 0-8264-1717-5.
  16. ↑ a b c The Notorious Byrd Brothers. Byrd Watcher. [dostęp 2013-07-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-21)]. (ang.).
  17. ↑ Johnny Rogan: The Byrds: Timeless Flight Revisited (wydanie 2). Rogan House, 2008, s. 623. ISBN 0-9529540-1-X.
  18. ↑ Christopher Hjort: So You Want To Be A Rock ’n’ Roll Star: The Byrds Day-By-Day (1965–1973). Jawbone Press, 1998, s. 148. ISBN 1-906002-15-0.
  19. ↑ The Byrds - The Columbia Singles '65-'67 2-LP Set. sundazed.com. [dostęp 2013-06-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-03)]. (ang.).
  20. ↑ Goin' Back / Change Is Now by The Birds. 45cat. [dostęp 2015-04-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-18)]. (ang.).
  21. ↑ a b Phil Collins - Going Back. hitparade.ch. [dostęp 2013-07-27]. (ang.).
  22. ↑ Phil Collins - Going Back. hitparade.ch. [dostęp 2013-07-10]. (niem. • ang.).
  23. ↑ Phil Collins - Going Back. austriancharts.at. [dostęp 2013-07-10]. (niem.).
  24. ↑ Recenzja Writer. Allmusic. [dostęp 2013-07-07]. (ang.).
  25. ↑ Recenzja Pearls/Time Gone By. Allmusic. [dostęp 2013-07-07]. (ang.).
  26. ↑ a b c Freddie Mercury or Larry Lurex?. geocities.com. [dostęp 2013-07-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-08-04)]. (ang.).
  27. ↑ Queen’s Mother Love. whosampled.com. [dostęp 2013-07-07]. (ang.).
  28. ↑ Going Back: The Carole King Connection to Freddie Mercury's Last Song. caroleking.com. [dostęp 2013-07-07]. (ang.).
  29. ↑ Recenzja Pearls II. Allmusic. [dostęp 2013-07-07]. (ang.).
  30. ↑ Recenzja Love & Life: The Very Best of Diana Ross. Allmusic. [dostęp 2013-07-07]. (ang.).
  31. ↑ Ex-Man United and Aston Villa star Paul McGrath begins music career. Metro. [dostęp 2013-07-27]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Goin’_Back&oldid=63575915”