Gralewo (województwo lubuskie)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gralewo
wieś
Ilustracja
Kościół pw. Podwyższenia Krzyża
Państwo

 Polska

Województwo

 lubuskie

Powiat

gorzowski

Gmina

Santok

Liczba ludności (2011)

814[2]

Strefa numeracyjna

95

Kod pocztowy

66-431[3]

Tablice rejestracyjne

FGW

SIMC

0186619

Położenie na mapie gminy Santok
Mapa konturowa gminy Santok, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Gralewo”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Gralewo”
Położenie na mapie województwa lubuskiego
Mapa konturowa województwa lubuskiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Gralewo”
Położenie na mapie powiatu gorzowskiego
Mapa konturowa powiatu gorzowskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Gralewo”
Ziemia52°45′00″N 15°23′08″E/52,750000 15,385556[1]

Gralewo (niem. Gralow[4]) – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie gorzowskim, w gminie Santok.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gorzowskiego.

Gralewo znane jest ze średniowiecznego ołtarza w miejscowym kościele.

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są[5]:

  • kościół ewangelicki, obecnie rzym.-kat. par. pw. Podwyższenia Krzyża, szachulcowy, 1708 r. - XVIII wieku
  • zespół dworski, z XVIII/XIX w.:
    • dwór, nie istnieje
    • spichlerz, szachulcowy
    • stodoła, szachulcowa

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 9 stycznia 2024, identyfikator PRNG: 37827
  2. Wieś Gralewo w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2021-02-15], liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 337 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  4. Gralow. [dostęp 2021-09-24]. (niem.).
  5. Rejestr zabytków nieruchomych woj. lubuskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 3. [dostęp 2013-01-20].