Partia Zwolenników Papierowego Pieniądza
| Państwo | |
|---|---|
| Lider | |
| Data założenia |
1875 |
| Data rozwiązania |
1888 |
| Ideologia polityczna | |
| Poglądy gospodarcze |
.jpg)
Partia Zwolenników Papierowego Pieniądza[1] (ang. Greenback Party) – partia polityczna działająca w Stanach Zjednoczonych w drugiej połowie XIX wieku.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Ruch społeczny greenback zaczął się formować tuż po zakończeniu wojny secesyjnej[2]. Jeszcze w czasie jej trwania, władze federalne, by pomóc wojskom Unii, wyasygnowały ponad 450 milionów dolarów papierowych pieniędzy, które nie miały pokrycia w złocie[2]. Jednocześnie w tym okresie znacząco rozwinął się transport (budowano linie transkontynentalne, bite drogi i kanały), co wpłynęło na wzrost osadnictwa w niezasiedlonych terenach[3]. Gwałtowny rozwój sprzyjał kapitalizmowi, tworzeniu się monopoli i elit finansowych, przeciwko którym protestowali robotnicy, farmerzy, rzemieślnicy i drobni przedsiębiorcy[3]. Żyjące z reguły w małych społecznościach grupy zawodowe, po zakończeniu wojny secesyjnej utworzyły ruch społeczny greenback, czyli zwolenników papierowych pieniędzy[4]. Wyrazili swój sprzeciw, kiedy to fiskalni konserwatyści żądali od rządu wycofania się z pożyczek i zaniechania emisji banknotów[2]. Ich działalność przybrała na sile podczas kryzysu finansowego w 1873 roku, kiedy to zażądali utrzymania papierowych pieniędzy, kosztem droższych, metalowych, z domieszkami złota[4]. Rok później ruch przybrał formę Partii Zwolenników Papierowego Pieniądza, której głównym obszarem poparcia był Środkowy Zachód[2].
Działalność
[edytuj | edytuj kod]Partia (zwana też Greenback Labour Party lub National Independent Party) oficjalnie powstała podczas konwencji założycielskiej w Cleveland w 1875 roku[4]. W tym samym roku Kongres przyjął Resumption Act, który zakładał stopniowe wycofywanie papierowych pieniędzy[4]. Greenback Party postulowała powrót do parytetu złota i krytykowała reformę monetarną gabinetu prezydenta Ulyssesa Granta[4]. Wystawiła także kandydaturę Petera Coopera w wyborach prezydenckich w 1876 roku[4]. Uzyskał on około 81 000 głosów powszechnych[4]. Partia nie odniosła sukcesu z powodu braku charyzmatycznego lidera oraz kłopotów organizacyjnych[5]. W 1877 roku do zwolenników Greenback dołączyli pracownicy kolei, którym groziły masowe zwolnienia[5]. Ponadto zawiązali oni sojusz z Labour Reform[5]. Dzięki temu w wyborach do Izby Reprezentantów w 1878 roku partia wprowadziła 15 przedstawicieli[5]. Dwa lata później odbyła się konwencja, na której pojawili się działacze socjalistyczni, którzy postulowali wprowadzenie 8-godzinnego czasu pracy i zakazu przywożenia pracowników kontraktowych z Chin[6]. Nominację prezydencką uzyskał James Weaver, który w wyborach powszechnych otrzymał około 307 tys. głosów[6]. W połowie lat 80. XIX wieku poparcie dla greenbacks znacznie spadło, a sama partia zaczęła się rozpadać[6]. Większość działaczy zaczęła sprzyjać idei nieograniczonego parytetu srebra[2] i zaczęli przechodzić do formującej się Partii Populistycznej[6].
| Wybory prezydenckie | Kandydat | Głosy powszechne | Głosy elektorskie |
|---|---|---|---|
| 1876 | Peter Cooper | 75 973[7] | 0 |
| 1880 | James Weaver | 305 997[8] | 0 |
| 1884 | Benjamin Butler | 175 096[9] | 0 |
| Wybory do Izby Reprezentantów | Liczba mandatów[10] |
|---|---|
| 1878 | 13 |
| 1880 | 10 |
| 1882 | 2 |
| 1884 | 1 |
| 1886 | 1 |
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Jones 2002 ↓, s. 409.
- ↑ a b c d e Greenback movement, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2018-03-07] (ang.).
- ↑ a b Rusinowa 1994 ↓, s. 122.
- ↑ a b c d e f g Rusinowa 1994 ↓, s. 123.
- ↑ a b c d Rusinowa 1994 ↓, s. 125.
- ↑ a b c d Rusinowa 1994 ↓, s. 126.
- ↑ US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-02]. (ang.).
- ↑ US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-03]. (ang.).
- ↑ US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-06]. (ang.).
- ↑ Party Divisions of the House of Representatives. United States House of Representatives. [dostęp 2018-02-27]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Izabella Rusinowa: Z dziejów amerykańskich partii politycznych. Warszawa: Egross, 1994. ISBN 83-85253-52-1. (pol.).
- Maldwyn Jones: Historia USA. Gdańsk: Marabut, 2002. ISBN 83-916989-0-4. (pol.).