Zgodnie z obietnicą, złożoną na przy obejmowaniu urzędu, Rutherford Hayes obiecał być prezydentem tylko przez jedną kadencję, zatem nie ubiegał się o reelekcję[1]. Na konwencji Partii Republikańskiej starły się dwa skrzydła: konserwatywne Stalwarts i bardziej umiarkowane Half-Breeds[2]. Liderzy pierwszej frakcji chcieli dać nominację prezydenckąUlyssesowi Grantowi[3]. Druga frakcja skłaniała się ku Jamesowi Blaine’owi lub Johnowi Shermanowi[3]. Po 30 głosowaniach, frakcja Half-Breeds zaproponowała kandydaturę Jamesa Garfielda, co skłoniło Shermana do przekazania mu swoich głosów[4][3]. Aby zapobiec rozłamom w partii, z powodu takiej kandydatury, nominację wiceprezydencką otrzymał Chester Arthur, przyjaciel lidera frakcji Stalwarts, Roscoe’a Conklinga[3][2]. Partia Demokratyczna, która dwa lata wcześniej wygrała wybory do Kongresu nie potrafiła zdecydować się na kandydata w wyborach[5]. Ostatecznie nominację uzyskała nowa osoba na amerykańskiej scenie politycznej Winfield Hancock, były generał Unii z czasów wojny secesyjnej[5]. Kandydatem Greenback Party został James B. Weaver[6].
Głosowanie powszechne odbyło się 2 listopada 1880[6]. Garfield uzyskał 48,3% poparcia, wobec 48,2% dla Hancocka i 3,3% dla Jamesa Weavera[6]. Ponadto, nieco ponad 14000 głosów oddano na niezależnych elektorów, głosujących na innych kandydatów[6]. Frekwencja wyniosła 79,4%[7]. W głosowaniu Kolegium Elektorów Garfield uzyskał 214 głosów, przy wymaganej większości 185 głosów[8]. Hancock otrzymał 155 głosów elektorskich[8]. W głosowaniu wiceprezydenckim zwyciężył Chester Arthur, uzyskując 214 głosów przy 155 głosach dla Williama Englisha[8].
Andrzej Bartnicki: Historia Stanów Zjednoczonych Ameryki. T. 3. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995. ISBN 83-01-11894-6. (pol.).brak strony w książce
.jpg)
