Heinfried Birlenbach

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Heinfried Birlenbach
Data i miejsce urodzenia

7 grudnia 1940
Siegen

Data i miejsce śmierci

11 listopada 2020
Siegen

Wzrost

202 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  RFN
Europejskie igrzyska halowe
złoto Madryt 1968 pchnięcie kulą
złoto Belgrad 1969 pchnięcie kulą

Heinfried Birlenbach (ur. 7 grudnia 1940 w Birlenbach, dzielnicy Siegen, zm. 11 listopada 2020 w Siegen[1]) – niemiecki lekkoatleta, specjalista pchnięcia kulą, dwukrotny halowy mistrz Europy, trzykrotny olimpijczyk. W czasie swojej kariery reprezentował Republikę Federalną Niemiec.

Wystąpił w pchnięciu kulą we wspólnej reprezentacji Niemiec na igrzyskach olimpijskich w 1964 w Tokio, odpadając w kwalifikacjach[1]. W późniejszych imprezach międzynarodowych reprezentował RFN. Odpadł w kwalifikacjach na europejskich igrzyskach halowych w 1966 w Dortmundzie[2]. Na mistrzostwach Europy w 1966 w Budapeszcie zajął 5. miejsce[3]. Nie dostał się do finału na europejskich igrzyskach halowych w 1967 w Pradze[4].

Zwyciężył na europejskich igrzyskach halowych w 1968 w Madrycie, wyprzedzając Polaka Władysława Komara i Nikołaja Karasiowa ze Związku Radzieckiego[5]. 20 lipca 1968 w Brescii ustanowił rekord Europy pchnięciem na odległość 20,18 m[6]. Zajął 8. miejsce na igrzyskach olimpijskich w 1968 w Meksyku[1].

Ponownie zwyciężył na europejskich igrzyskach halowych w 1969 w Belgradzie, wyprzedzając reprezentantów NRD Hartmuta Briesenicka i Heinza-Joachima Rothenburga[7]. Zakwalifikował się do finału na mistrzostwach Europy w 1971 w Helsinkach, ale w nim nie wystąpił wskutek kontuzji[8]. Zajął 7. miejsce w finale igrzysk olimpijskich w 1972 w Monachium, ustanawiając swój rekord życiowy rezultatem 20,37 m[1][9].

Birlenbach był mistrzem RFN w pchnięciu kulą w latach 1966–1971 oraz wicemistrzem w tej konkurencji w latach 1963–1965 i 1972[10]. W hali był mistrzem w latach 1965–1970 i wicemistrzem w 1964[11].

Wielokrotnie poprawiał rekord RFN w pchnięciu kulą do rezultatu 20,35 m, uzyskanego 15 lipca 1970 w Stuttgarcie[12].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Heinfried Birlenbach [online], olympedia.org [dostęp 2020-12-01] (ang.).
  2. European Athletics Indoor Championships – Dortmund 1966 [online], European Athletics [dostęp 2019-04-16] (ang.).
  3. Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 525 [dostęp 2019-04-16] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
  4. European Athletics Indoor Championships – Prague 1967 [online], European Athletics [dostęp 2019-04-16] (ang.).
  5. European Athletics Indoor Championships – Madrid 1968 [online], European Athletics [dostęp 2019-04-16] (ang.).
  6. José María García, Progresión de los Récords de Europa al Aire Libre / Progression of the European Outdoor Records (cerrado a / as at 31.10.2016) [online], rfea.es, s. 28 [dostęp 2020-08-16] [zarchiwizowane z adresu 2014-08-16] (hiszp. • ang.).
  7. European Athletics Indoor Championships – Belgrade 1969 [online], European Athletics [dostęp 2019-04-16] (ang.).
  8. Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 540 [dostęp 2019-04-16] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
  9. Heinfried Birlenbach [online], Track and Field Statistics [dostęp 2019-04-14] (ang.).
  10. Leichtathletik – Deutsche Meisterschaften (Kugelstoßen – Herren) [online], Sport-Komplett.de [dostęp 2019-04-16] (niem.).
  11. Deutsche Hallen – Leichtathletik – Meisterschaften (Kugelstoßen – Herren) [online], Sport-Komplett.de [dostęp 2019-04-16] (niem.).
  12. Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 131. ISBN 978-83-62033-30-0. (ang.).