David Storl

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
David Storl
Ilustracja
David Storl na mistrzostwach świata w Daegu (2011)
Data i miejsce urodzenia

27 lipca 1990
Rochlitz, NRD

Wzrost

199 cm

Informacje klubowe
Klub

Erdgas Chemnitz

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Niemcy
Igrzyska olimpijskie
srebro Londyn 2012 lekkoatletyka
(pchnięcie kulą)
Mistrzostwa świata
złoto Daegu 2011 pchnięcie kulą
złoto Moskwa 2013 pchnięcie kulą
srebro Pekin 2015 pchnięcie kulą
Mistrzostwa Europy
złoto Helsinki 2012 pchnięcie kulą
złoto Zurych 2014 pchnięcie kulą
złoto Amsterdam 2016 pchnięcie kulą
brąz Berlin 2018 pchnięcie kulą
Halowe mistrzostwa świata
srebro Stambuł 2012 pchnięcie kulą
srebro Sopot 2014 pchnięcie kulą
srebro Birmingham 2018 pchnięcie kulą
Halowe mistrzostwa Europy
złoto Praga 2015 pchnięcie kulą
srebro Paryż 2011 pchnięcie kulą
srebro Glasgow 2019 pchnięcie kulą
brąz Belgrad 2017 pchnięcie kulą
Mistrzostwa świata juniorów
złoto Bydgoszcz 2008 pchnięcie kulą
Młodzieżowe mistrzostwa Europy
złoto Ostrawa 2011 pchnięcie kulą

David Storl (ur. 27 lipca 1990 w Rochlitz) – niemiecki lekkoatleta, specjalizujący się w pchnięciu kulą.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Już na początku swojej kariery osiągnął trzy znaczące sukcesy zostając kolejno mistrzem świata juniorów młodszych (2007), mistrzem świata juniorów (2008) oraz mistrzem Europy juniorów (2009). W 2009 dwukrotnie – kulą o wadze 6 kilogramów – poprawiał juniorski rekord świata pchając 13 czerwca w Mannheim 22,34 oraz 14 lipca w Osterode 22,73 m. Na koniec 2009 poprawił nieoficjalny halowy rekord globu juniorów w pchnięciu kulą 6-kilogramową osiągając 20 grudnia w Rochlitz wynik 22,35 m. Sezon 2010 rozpoczął od uplasowania się na siódmej pozycji halowych mistrzostw globu, a latem był piąty na mistrzostwach Europy (po dyskwalifikacji Andreja Michniewicza awansował na 4. miejsce). Pierwszy sukces w gronie seniorów odniósł w 2011 zdobywając halowe wicemistrzostwo Europy. Zdobył złoto młodzieżowych mistrzostw Europy w Ostrawie poprawiając wynikiem 20,45 m rekord imprezy. Na mistrzostwach świata w Daegu pchnięciem na odległość 21,78 m zapewnił sobie w ostatniej kolejce tytuł mistrza globu. Na koniec sezonu 2011 został wybrany wschodzącą gwiazdą europejskiej lekkoatletyki w plebiscycie European Athletics[1][2], a w plebiscycie na lekkoatletę roku w Europie zajął 4. miejsce[3][4][5][6]. Sezon 2012 rozpoczął od zdobycia w Stambule halowego wicemistrzostwa świata[7]. Mistrz Europy z Helsinek oraz wicemistrz olimpijski z Londynu (2012). W 2013 zdobył swój drugi złoty medal mistrzostw świata. Uczestnik halowych mistrzostw Europy w Belgradzie (2017), w których wywalczył brązowy medal. Podczas lekkoatletycznych Mistrzostw Europy w 2018 w Berlinie uzyskał wynik 21,41 m, tym samym zdobywając trzecie miejsce[8].

W lutym 2024 roku ogłosił zakończenie kariery sportowej[9].

Wielokrotnie zdobywał medale mistrzostw Niemiec w różnych kategoriach wiekowych tak w hali, jak i na stadionie (także w rzucie dyskiem).

Rekordy życiowe uzyskane kulą seniorską o wadze 7,26 kilograma: stadion – 22,20 m (9 lipca 2015, Lozanna); hala – 21,88 m (9 marca 2012, Stambuł). Do 2015 kulomiot posiadał na koncie halowy rekord świata juniorów w pchnięciu kulą o wadze 6 kilogramów (22,35 m w 2009). Do sierpnia 2013 był także rekordzistą świata juniorów ze stadionu (22,73 m w 2009).

Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Rok Impreza Miejsce Lokata Wynik
2007 Mistrzostwa świata juniorów młodszych Czechy Ostrawa 1. miejsce 21,40
2008 Mistrzostwa świata juniorów Polska Bydgoszcz 1. miejsce 21,08
2009 Mistrzostwa Europy juniorów Serbia Nowy Sad 1. miejsce 22,40
2009 Mistrzostwa świata Niemcy Berlin el. – 28. miejsce 19,19
2010 Halowe mistrzostwa świata Katar Doha 7. miejsce 20,40
2010 Mistrzostwa Europy Hiszpania Barcelona 4. miejsce 20,57
2011 Halowe mistrzostwa Europy Francja Paryż 2. miejsce 20,75
2011 Superliga drużynowych mistrzostw Europy Szwecja Sztokholm 1. miejsce 20,81
2011 Młodzieżowe mistrzostwa Europy Czechy Ostrawa 1. miejsce 20,45
2011 Mistrzostwa świata Korea Południowa Daegu 1. miejsce 21,78
2011 DécaNation Francja Nicea 1. miejsce 20,30
2012 Halowe mistrzostwa świata Turcja Stambuł 2. miejsce 21,88
2012 Mistrzostwa Europy Finlandia Helsinki 1. miejsce 21,58
2012 Igrzyska olimpijskie Wielka Brytania Londyn 2. miejsce 21,86
2013 Superliga drużynowych mistrzostw Europy Wielka Brytania Gateshead 1. miejsce 20,47
2013 Mistrzostwa świata Rosja Moskwa 1. miejsce 21,73
2014 Halowe mistrzostwa świata Polska Sopot 2. miejsce 21,79
2014 Mistrzostwa Europy Szwajcaria Zurych 1. miejsce 21,41
2014 Puchar interkontynentalny Maroko Marrakesz 1. miejsce 21,55
2015 Halowe mistrzostwa Europy Czechy Praga 1. miejsce 21,23
2015 Superliga drużynowych mistrzostw Europy Rosja Czeboksary 1. miejsce 21,20
2015 Mistrzostwa świata Pekin srebro 2. miejsce 21,74
2016 Mistrzostwa Europy Holandia Amsterdam 1. miejsce 21,31
2016 Igrzyska Olimpijskie Brazylia Rio de Janeiro 7. miejsce 20,64
2017 Halowe mistrzostwa Europy Serbia Belgrad brąz 3. miejsce 21,30
2017 Superliga drużynowych mistrzostw Europy Francja Lille 2. miejsce 21,23
2017 Mistrzostwa świata Wielka Brytania Londyn 10. miejsce 20,80
2018 Halowe mistrzostwa świata Wielka Brytania Birmingham 2. miejsce 21,44
2018 Mistrzostwa Europy Niemcy Berlin brąz 3. miejsce 21.41
2019 Halowe mistrzostwa Europy Wielka Brytania Glasgow 2. miejsce 21,54

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Germany’s Storl voted men’s 2011 European Athletics Rising Star [online], European Athletics [dostęp 2011-09-28] [zarchiwizowane z adresu 2012-08-01] (ang.).
  2. David Storl ist Europas “Athletics Rising Star” [online], leichtatletik.de [dostęp 2011-09-28] [zarchiwizowane z adresu 2012-09-05] (niem.).
  3. Great Britain’s Mo Farah voted 2011 European Athlete of the Year [online], European Athletics [dostęp 2011-10-05] [zarchiwizowane z adresu 2012-08-05] (ang.).
  4. LEKKOATLETA ROKU W EUROPIE: 1. Farah, 7. Wojciechowski [online], Oficjalny portal Polskiego Związku Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-10-05] (pol.).
  5. Mo Farah ist Europas Athlet des Jahres [online], leichtatletik.de [dostęp 2011-10-05] [zarchiwizowane z adresu 2012-09-03] (niem.).
  6. Evropským atletem roku je Mo Farah [online], atletika.cz [dostęp 2012-12-19] (cz.).
  7. Len Johnson, EVENT REPORT – Men’s Shot Put – Final [online], iaaf.org [dostęp 2012-03-10] (ang.).
  8. l, Mistrzostwa Europy w lekkoatletyce Berlin 2018 dzien 2 wyniki [online] [dostęp 2018-08-09] (pol.).
  9. Two-time world shot put champion Storl retires. worldathletics.org, 2024-02-16. [dostęp 2024-02-17]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]