Helena Wiewiórska
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 2 września 1888 Zgierz | |
| Data i miejsce śmierci | 17 maja 1967 Warszawa | |
| Zawód, zajęcie | adwokat | |
| Odznaczenia | ||
| ||
Helena Wiewiórska, z domu Kononow (ur. 2 września 1888 w Zgierzu, zm. 17 maja 1967 w Warszawie) – pierwsza kobieta adwokat w Polsce.
Spis treści
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodzona 2 września 1888 r. w Zgierzu, córka chłopa spod Białowieży i ziemianki z Piotrkowa Trybunalskiego. Ukończyła gimnazjum w Chersoniu ze złotym medalem za wyniki w nauce.Ukończyła w Petersburgu szkołę żeńską, a następnie studia na Wydziale Prawnym (dyplom z wyróżnieniem). Oprócz prawa równolegle studiowała historię i muzykę. Jako studentka była członkiem Związku Młodzieży Postępowej, Klubu Robotniczego „Promień” i Stowarzyszenia Studentek-Polek „Spójnia”[1].
Od 1913 r. uczyła historii w Warszawie[1]. W okresie I wojny światowej udziela się w Organizacji Pomocy i Towarzystwie Ofiarom Wojny[2]. W 1918 r. wstąpiła do Klubu Kobiet Postępowych, a wkrótce później współtworzyła Stowarzyszenie Kobiet z Wyższym Prawniczym Wykształceniem. Od 1919 r. aplikantka w sądach Warszawy, a następnie u warszawskich adwokatów Mieczysława Ettingera i Stefana Aleksandrowicza[1].
W 1925 roku Helena Wiewiórska jako pierwsza kobieta została wpisana na listę polskiej palestry, podejmując tym samym samodzielną pracę w dziedzinie prawa cywilnego. Zaangażowana w działalność Międzynarodowego Zrzeszenia Prawa Karnego, uczestniczyła w międzynarodowych kongresach. Od 1934 r. radca prawny w Zarządzie Miejskim w Warszawie. Pełniła funkcję sędziego Izby Adwokackiej w Warszawie i Wyższego Sądu Dyscyplinarnego Adwokatury[1].
W okresie okupacji pomagała osobom zagrożonym, udzielając im gościny w swoim domu. W lipcu 1940 r. aresztowana przez gestapo. Jako chora na dyfteryt została zwolniona z aresztu[1].
Po powstaniu warszawskim wysiedlona wraz z mężem Jerzym poza Warszawę[potrzebny przypis] (jej córka Alina zginęła w powstaniu)[1]. Zamieszkali we wsi Wolbórz pod Piotrkowem Trybunalskim. Tam dokwaterowani do domu Katarzyny i Jana Dryńskich przy ul. Kitowicza 49. Różnice kulturowe między inteligentami z Warszawy a rodziną chłopską nie stanowiły problemu we wzajemnej egzystencji. Wspomnienie tego epizodu przetrwało w rodzinie Dryńskich w sposób zdecydowanie pozytywny do dzisiaj. W styczniu 1945 roku państwo Wiewiórscy powrócili do Warszawy.
Po śmierci męża męża Jerzego Wiewiórskiego (zm. 1956 r.)[2], znanego dziennikarza warszawskiego, redaktora przedwojennego "Kuriera Porannego" i powojennego „Życia Warszawy”[1], wycofała się z życia publicznego[3].
Zmarła 17 maja 1967 r. w Warszawie[3]. Pochowana na Powązkach w grobowcu rodzinnym obok męża[potrzebny przypis].
Jej imieniem w 1990 roku nazwano jedną z ulic w Zgierzu (poprzednio ul. Róży Luksemburg).
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Złoty Krzyż Zasługi (1936 r.)[1]
- Złota Odznaka Zrzeszenia Prawników Polskich (1965 r.)[1]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i Helena Wiewiórska – pierwsza kobieta adwokat w Polsce - Pokój Adwokacki, pokojadwokacki.pl [dostęp 2017-08-27].
- ↑ a b Administrator, Helena Wiewiórska - Sławni Prawnicy, www.slawniprawnicy.pl [dostęp 2017-08-27] (pol.).
- ↑ a b Halina Więckowska, Wspomnienie pośmiertne: Adw. Helena Wiewiórska, „Palestra 11/6(114)”, 1967, s. 64-66 (pol.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Helena Wiewiórska - Ludzie.info – biografia Heleny Wiewiórskiej.
