Helenin (Ukraina)
51°32′03″N 25°18′59″E/51,534167 25,316389| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Powierzchnia |
31,99 km² |
| Wysokość |
152 m n.p.m. |
| Populacja (2001) • liczba ludności • gęstość |
|
| Nr kierunkowy |
+380 33257 |
| Kod pocztowy |
44563 |
| Tablice rejestracyjne |
AC/03 |
Położenie na mapie obwodu wołyńskiego  | |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
| 51°32′03″N 25°18′59″E/51,534167 25,316389
| |
Helenin (ukr. Оленине, Ołenyne) – wieś na Ukrainie, w obwodzie wołyńskim, w rejonie koszyrskim, nad rzeką Stochód, siedziba administracyjna rady wiejskiej. W 2001 roku liczyła 1057 mieszkańców.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W XIX wieku wieś wchodziła w skład powiecie kowelskim w guberni wołyńskiej Imperium Rosyjskiego[1].
W okresie międzywojennym Helenin należał do gminy Borowno w powiecie kowelskim, w województwie wołyńskim, a następnie w powiecie koszyrskim, w województwie poleskim.
Według spisu powszechnego z 1921 roku po I wojnie światowej mieszkało tu 505 prawosławnych deklarujących się jako Białorusini[2].
W czasie II wojny światowej Helenin znalazł się w granicach ZSRR: od 1940 roku w rejonie koszyrskim Ukraińskiej SRR. W latach 1941–1944 pod okupacją niemiecką (Komisariat Rzeszy Ukraina).
W czasach radzieckich nazwę miejscowości zmieniono na Ołenyno. Wtedy też zwiększyła się liczba ludności wsi w wyniku przesiedlenia mieszkańców z sąsiednich chutorów w ramach polityki konsolidacji punktów osadniczych.
W 1991 roku miejscowość znalazła się w granicach niepodległej Ukrainy.
Na terenie wsi znaleziono ślady osadnictwa z epoki brązu datowane na XVIII–VIII wiek p.n.e. i łączone z tzw. kulturą gródecko-zdołbicką (wschodni wariant kultury protomierzanowickiej).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Helenin, powiat kowelski, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 55.
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych.. T. 8: Województwo poleskie. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 1924, s. 18. [dostęp 2012-04-14].