Hermann Heimpel

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Hermann Heimpel (ur. 19 września 1901 w Monachium, zm. 23 grudnia 1988 w Getyndze) – niemiecki historyk i pedagog.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Hermann Heimpel urodził się w protestanckiej rodzinie jako syn inżyniera pracującego na kolei. Uczęszczał do humanistycznego gimnazjum Theresien-Gymnasium w Monachium, któremu poświęca odrębny rozdział w swojej autobiograficznej powieści Die halbe Violine (wyd. 1949). Po zakończeniu pierwszej wojny światowej wstąpił do organizacji Freikorps, założonej przez Franza von Epp[1]. W 1924 roku doktoryzował się u Georga von Below. W 1927 roku habilitował się u Heinricha Finke, Georga von Below i Gerharda Rittera. W końcu otrzymał stanowisko asystenta naukowego u Gerharda Rittera. Od 1931 roku był profesorem we Fryburgu, od 1934 roku w Lipsku, a od 1941 na „Reichsuniversität Straßburg” w Strasburgu. Jego rola w okresie narodowego socjalizmu jest bardzo kontrowersyjna. Wobec panującego systemu zachowywał się należycie i jak twierdził już w 1933 roku polityk NS Richard Walter Darré „ wszedł na właściwą drogę”[1]. Jednak Heimpel nie wstąpił do NSDAP[2].

Od 1947 do 1966 roku był profesorem historii średniowiecznej i nowożytnej na uniwersytecie w Getyndze, w latach 1956-1971 dyrektorem instytutu Max-Planck-Institut für Geschichte (Towarzystwo Maxa Plancka) w Getyndze, którego był założycielem. Od 1945 do 1988 roku był członkiem kierownictwa Monumenta Germaniae Historica (MGH). Dla MGH zajmował się piśmiennictwem państwowym w późnym średniowieczu, dla komisji Bawarskiej Akademii Nauk wydaniem dokumentów Reichstagu. Od 1952 roku był korespondencyjnym członkiem Bawarskiej Akademii Nauk, a od 1947 członkiem Akademii Nauk w Getyndze.

Heimpel zaliczany jest do najbardziej znaczących niemieckich historyków okresu powojennego. W latach 1953-1955 był przewodniczącym Hochschulrektorenkonferenz. W latach 1957-1958 brano go pod uwagę jako następcę prezydenta Republiki Federalnej Niemiec Theodora Heussa[3]. W 1957 roku odrzucił propozycję przyjęcia mandatu z ramienia SPD w Bundestagu.[4] Wolał poświęcić się pracy naukowej, a jego specjalnością było późne średniowiecze w Niemczech. Cenił pracę opartą na źródłach, ale także ich eseistyczne przedstawienie.

Badania Heimpela doceniono licznymi wyróżnieniami. Miasto Goslar w 1965 roku przyznało mu Kulturpreis (Nagroda Kulturalna). W 1967 roku został odznaczony Wielkim Krzyżem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (Großes Verdienstkreuz). W 1971 roku Uniwersytet we Fryburgu mianował go na doktora honoris causa. W tym samym roku został odznaczony medalem Ehrenmedaille der Stadt Göttingen. W 1976 roku otrzymał medal München leuchtet, w 1984 roku Bawarski Order Maksymiliana, a w 1985 roku nagrodę Sigmund-Freud-Preis für wissenschaftliche Prosa. Poza tym Heimpel był honorowym członkiem Germanische Nationalmuseum i Institut für Österreichische Geschichtsforschung.

Heimpel był także członkiem Akademii Nauk w Moguncji, Akademii Nauk w Heidelbergu, Saksońskiej Akademii Nauk, Royal Historical Society i Niemieckiej Akademii Języka i Literatury.

Od 11 kwietnia 1928 był żonaty z Elizabeth Heimpel (1902-1972)[5]. Mieli pięcioro dzieci. 4 maja 1973 roku ożenił się z Ingą Sahl (ur. 1921 w Berlinie)[5].

Jego syn Christian Heimpel opublikował autobiograficzną nowelę Bericht über einen Dieb (Getynga 2004), która zajmuje się między innymi nazistowskim zaangażowaniem profesorów ze Strasburga.

Pisma[edytuj | edytuj kod]

  • Die halbe Violine. Eine Jugend in der Residenzstadt München. Stuttgart 1949 (autobiographische Erzählung über die Jugend in München, weitere Auflagen bis 1985), ISBN 3-518-37590-3.
  • Der Mensch in seiner Gegenwart. Getynga 1954.
  • Kapitulation vor der Geschichte?. Getynga 1957.
  • Zwei Historiker, Friedrich Christoph Dahlmann, Jacob Burckhardt, Getynga 1962. (= Kleine Vandenhoeck-Reihe, tom 141)
  • Geschichtsvereine einst und jetzt. Getynga 1963.
  • Drei Inquisitionsverfahren aus dem Jahre 1425. Akten der Prozesse gegen die deutschen Hussiten Johannes Drändorf und Peter Turnau sowie gegen Drändorfs Diener Martin Borchard. Getynga 1969. (= Veröffentlichungen des Max-Planck-Instituts für Geschichte, tom 24)
  • Die Vener von Gmünd und Straßburg 1162–1447. Getynga 1982, ISBN 3-525-35378-2.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Ernst Klee: Das Personenlexikon zum Dritten Reich. Wer war was vor und nach 1945. Fischer Taschenbuch Verlag, wydanie drugie, Frankfurt nad Menem 2005, strona 239.
  2. ↑ Marcel vom Lehn: Westdeutsche und italienische Historiker als Intellektuelle? Ihr Umgang mit Nationalsozialismus und Faschismus in den Massenmedien (1943/45–1960). Getynga 2012, s. 61.
  3. ↑ Hartmut Boockmann: Der Historiker Hermann Heimpel. Getynga 1990, strona 10 i strona 49.
  4. ↑ Marcel vom Lehn: Westdeutsche und italienische Historiker als Intellektuelle? Ihr Umgang mit Nationalsozialismus und Faschismus in den Massenmedien (1943/45–1960). Getynga 2012, s. 63.
  5. ↑ a b Hans Erich Troje: Hermann Heimpel (1901–1988), jura.uni-frankfurt.de, opublikowane 16 listopada 2012.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Hartmut Boockmann: Der Historiker Hermann Heimpel. Getynga 1990, ISBN 3-525-33569-5. (= Kleine Vandenhoeck-Reihe, tom 1553)
  • Horst Fuhrmann: Nachruf Hermann Heimpel. W: Deutsches Archiv für Erforschung des Mittelalters 45 (1989) strony 372–374.
  • Josef Fleckenstein: Gedenkrede auf Hermann Heimpel. W: In memoriam Hermann Heimpel, Getynga 1989, ISBN 3-525-82641-9.
  • Michael Matthiesen: Verlorene Identität. Der Historiker Arnold Berney und seine Freiburger Kollegen 1923–1938. Getynga 2001, ISBN 3-525-36233-1.
  • Anne Christine Nagel: Im Schatten des Dritten Reichs. Mittelalterforschung in der Bundesrepublik Deutschland 1945–1970. Vandenhoeck & Ruprecht, Getynga 2005, ISBN 3-525-35583-1.
  • Ernst Schulin: Hermann Heimpel und die deutsche Nationalgeschichtsschreibung (= Schriften der Philosophisch-historischen Klasse der Heidelberger Akademie der Wissenschaften 9). Heidelberg 1998. ISBN 3-8253-0765-4.
  • Klaus P. Sommer: Eine Frage der Perspektive? Hermann Heimpel und der Nationalsozialismus. W: Tobias Kaiser/Steffen Kaudelka/Matthias Steinbach (Hrsg.): Historisches Denken und gesellschaftlicher Wandel. Studien zur Geschichtswissenschaft zwischen Kaiserreich und deutscher Zweistaatlichkeit, Berlin 2004, strony 199–223, ISBN 3-936411-23-9.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hermann_Heimpel&oldid=73357483”